Πρὸς τὴν Α.Θ.Π., τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον - Ἐπὶ τῆ Πρώτη τοῦ Ἔτους 2003

Χαιρετισμὸς τοῦ Μητροπολίτου Γέροντος Ἡρακλείας κ. Φωτίου

(Ἀπόσπασμα)

http://www.epnet.gr/deltiotypou/Jan2003.htm

Παναγιώτατε,

Ἔθος ἀρχαῖον καὶ ὡραῖον συνεκέντρωσεν ἡμᾶς σήμερον ἐνταῦθα. Τριπλῆς ἑορτῆς ὁ πανηγυρισμός: ἡ μνήμη τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἡ ἔνδειξις καὶ ὑπόμνησις τῆς ἄκρας ταπεινώσεως τοῦ Θεανθρώπου, ὑποταγέντος εἰς τὸν νόμον τῆς περιτομῆς, καὶ ἡ σύμπτωσις τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἀστρονομικοῦ ἔτους.

Τὰ δύο πρῶτα γεγονότα προέρχονται ἐκ τοῦ ἱστορικοῦ βίου τῆς πίστεως ἡμῶν, τὸ δὲ τρίτον ἐκ τῆς φυσικῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία ἐντεταγμένη εἰς τὸ σχέδιον τῆς θείας οἰκονομίας, "συστενάζει καὶ συνωδίνει" μετὰ τοῦ ἀνθρώπου, τελοῦσα ἐν ἀποκαραδοκίᾳ τῆς σωτηρίας αὐτῆς ἐν τῷ νηπιάσαντι Ἰησοῦ Χριστῷ, τῷ καινούντι καὶ σώζοντι τὰ πάντα.

Ὁ ταυτόχρονος πανηγυρισμὸς τριῶν συμβεβηκότων τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ παρόντος, ἀποτελεῖ μίαν δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι βίωσιν ὑφ' ἡμῶν τῆς αἰωνιότητος, ἡ ὁποία εἶναι ὁ ἄχρονος χρόνος τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Βιοῦμεν ἀληθῶς ἐν τῷ παρόντι τὴν μέλλουσαν ἐκείνην κατάστασιν, καθ' ἥν τὸ παρὸν θὰ εἶναι ἡ μόνη πραγματικότης, ἡ ὁποία καὶ θὰ συμπεριλαμβάνη ἐν ἑαυτῇ πᾶν ὅ,τι μέχρι τοῦδε ἐθεωροῦμεν ὡς παρελθὸν καὶ μέλλον.

Ἡ τοιαύτη βίωσις τῶν πάντων οὐχὶ ὡς ἤδη γεγενημένων ἢ γενησομένων, ἀλλ' ὡς γιγνομένων νύν, ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ θείαν κατάστασιν καὶ προφητικὴν δρᾶσιν, μεταφέρει ἡμᾶς εἰς χώραν ἐλευθερίας, ἐλευθερίας ἀπὸ τοῦ παρόντος.

Πάντοτε τὸ παρὸν συμβαίνει νὰ εἶναι δυσχερέστερον καὶ κοπιωδέστερον τοῦ παρωχημένου ἤδη κόπου, ἀλλὰ καὶ τῆς μελλούσης ἀναπαύσεως. Ὅπως ὅμως ἡ ἐλπὶς τῆς συγκομιδῆς ἐξαφανίζει τὸν κόπον τοῦ γεωργοῦ, τοιουτοτρόπως καὶ ἡ ἐλπὶς τοῦ πιστοῦ καθιστᾶ ἡμᾶς ἱκανοὺς νὰ εἴπωμεν μετὰ τοῦ Ἀποστόλου "οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν ἀποκαλυφθῆναι δόξαν".

Οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι πατέρες διήνθισαν τὴν μακρὰν ὁδὸν τῆς ζωῆς διὰ σταθμῶν ἀναψυχῆς, τῶν ἑορτῶν. Ἔχοντες σαφῆ ἐπίγνωσιν τῆς ἀνθρωπίνης ἀσθενείας καὶ τῆς συνεχοῦς ἀνάγκης περιοδικοῦ πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ, δὲν ἠθέλησαν ἀπανδόχευτον τὴν ζωήν, δηλαδὴ ἀνεόρταστον τὸν βίον ἡμῶν καὶ οὕτω κατεπλούτισαν ἡμᾶς διὰ τῶν ἱερῶν ἡμερῶν. Εἶναι δὲ αἱ ἑορταὶ τομαὶ τῆς καθημερινότητας, προσωρινοὶ σταθμοὶ ἀνεφοδιασμοῦ πνευματικοῦ, εὐκαιρίαι ἀπολογισμοῦ καὶ προγραμματισμοῦ, στάσεις καὶ ἀφετηρίαι νέαι, ἀναψυχὴ καὶ ἐμψύχωσις, τιμὴ καὶ μίμησις τῶν τιμωμένων, μνήμης ἐπάνοδος καὶ ζήλου ὑπέκκαυσις.

'Τοῖς ἐκείνων ρήμασι πειθόμενοι" καὶ τοῖς ἴχνεσιν αὐτῶν κατακολουθοῦντες, ἑορτάζομεν καὶ σήμερον τὴν τρισσὴν ἑορτήν, καθαγιάσαντες τὴν ἡμέραν διὰ τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας ἐν τῷ Πανσέπτω Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἀπολαμβάνοντες τῆς μετὰ τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας κοινωνίας, διὰ τῆς παρουσίας μεθ' ἡμῶν καὶ συλλειτουργίας πλήθους Ἁγίων Πατέρων τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, Μαρτύρων, Ὁσίων, Πατριαρχῶν, Ἱεραρχῶν, Πατέρων καὶ Ἀδελφῷν ἡμῶν, τῶν εἰς τοὺς μαρτυρικοὺς τούτους χώρους πιστῶς καὶ θεαρέστως διακονησάντων καὶ ἐν τῷ φωτὶ Κυρίου ἀναπαυομένων ἀπολαμβάνομεν ἀκόμη τῆς μετ' ἀλλήλων κοινωνίας, ἡμῶν των στρατευομένων καὶ τὸν κάματον τῶν μεριμνῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας βασταζόντων, μὲ προεξάρχουσαν τὴν Ὑμετέραν Σεπτὴν Κορυφήν, τόον πολιὸν καὶ σθεναρὸν Προκαθήμενον τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν στεναγμοῖς ἀλλαλήτοις, καὶ σιωπώσης φωνῇς πολλάκις βαστάζοντα τὸν κάματον τῆς ἡμέρας καὶ τὸ ψῦχος τῆς νυκτός, γρηγοροῦντα ὅμως πάντοτε, παρὰ τὸ δυσχείμερον τῶν καιρῶν, καὶ φυλάσσοντα φυλακὰς ἡμέρας καὶ νυκτός, ποτὲ ἀπ' τὸ χρέος μὴ κινῶν, κατὰ τὸν ποιητήν.

Παναγιώτατε,

Ἀποτελοῦντες ἐνταῦθα ὀλιγάριθμον ὅμιλον, ἐμπεπιστευμένον, βουλὴ τοῦ Κυρίου, πολυάριθμους εὐθύνας καὶ σοβαρᾶς, τὰ ὕψιστα συμφέροντα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ ἱεροῦ τούτου Κέντρου, δὲν θὰ ἠδυνάμεθα ἀσφαλῶς νὰ φαντασθῶμεν ἑαυτοὺς πιστοὺς οἰκονόμους τῶν ἐμπεπιστευμένων ἡμῖν ταλάντων, ἐὰν μὴ εἴχομεν τὴν ἐλπίδα ἡμῶν ἐπί την τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσαν καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσαν θείαν χάριν, καὶ ἐπὶ τὴν Ὑμετέραν, Παναγιώτατε, πεφωτισμένην καθοδήγησιν, ἡ πρὸς τὴν ὁποίαν, ὡς εἰς ἀσφαλῆ ὁδηγόν, καταφυγή, ἑδράζεται εἰς τὰ τάλαντα δι' ὧν ἐπροίκισεν ἡμᾶς ὁ Κύριος καὶ εἰς τὴν πρὸς Αὐτὸν ἐμπιστοσύνην, ὅτι θὰ διατηρῇ τὴν Ὑμετέραν Παναγιότητα ἐπὶ πολλὰς περιόδους ἐτῶν σώαν, ἔντιμον, ὑγιά, μακροημερεύουσαν καὶ ὀρθοτομούσαν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας Αὐτοῦ.

Ταῦτα λέγων διερμηνεύω καὶ ἐκφράζω τὰ εὐλαβῆ αἰσθήματα τῶν τε ἐνταῦθα καὶ τῶν ἐν τῷ ἐξωτερικῷ ἀδελφῷν Ἱεραρχῶν, ὡς καὶ τοῦ πληρώματος τῆς τε βασιλίδος τῶν πόλεων καὶ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Καὶ ἤδη, δοξολογοῦντες τὸ Ὄνομα τοῦ Δημιουργοῦ καὶ κατευθύνοντος τὰ ἀνθρώπεια καὶ τὴν ἱστορίαν Κυρίου, προσερχόμεθα ἐνώπιον τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς Κορυφῆς, τὸν τόπον καὶ τύπον Ἐκείνου ὑπεχούσης, οἱ πάντες καὶ εὐχόμεθα ἐπὶ τῇ ταύτη ἡμέρα τῆς ἐγκόσμιου περὶ ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ἀντιλήψεως, ὅπως περικρατὴ Ὑμᾶς καὶ κατὰ τὸ ἀνατείλαν ἔτος ἐν δυνάμει καὶ ἰσχύει ὥστε νὰ προωθήσητε τοὺς ἱεροὺς στόχους καὶ σκοποὺς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπὶ σωτηρία τοῦ περιουσίου λαοῦ καὶ δόξη τοῦ ἁγίου Αὐτοῦ Ὀνόματος...