Χριστιανά τὰ τέλη...

Τοὺς τελευταίους πέντε μῆνες τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ὁ παπα-Δημήτρης ὑπέμεινε τὴν ἀνίατη ἀρρώστια. Καθηλωμένος στὸ κρεβάτι ἐδέχετο τὶς φροντίδες τῶν παιδιῶν του καὶ τὶς ἐπισκέψεις τῶν ἐνοριτῶν του. Σ' ὅλους ἁπλόχερα ἔδινε τὶς εὐχὲς καὶ τὶς πατρικὲς συμβουλές του. Ἂν καὶ ὑπέφερε σωματικά, τὸ πρόσωπό του ἦταν ἤρεμο καὶ λαμπερό. Κάθε στιγμὴ ἦταν χαρούμενος καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεό. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὴν 2-9-1972.

Τὸν Ἰούνιο μῆνα ὅμως ἐκείνης τῆς χρονιᾶς ὁ τότε Μητροπολίτης κυρὸς Καλλίνικος ἐπισκέφθηκε τὸν ἀσθενοῦντα παπα-Δημήτρη. Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀλλιώτικη ἐπίσκεψη.

Στὸν προαύλιο χῶρο τοῦ σπιτιοῦ τοῦ παπα-Δημήτρη σταμάτησε τὸ ἐπιβατικὸ ὄχημα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Δὲν πρόλαβε νὰ βγῇ ὁ ὁδηγὸς ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο καὶ οἱ γείτονες ἔσπευσαν νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ τοῦ Μητροπολίτη. Ἐντυπωσιάστηκαν ὅλοι ἀπὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Δεσπότη. Τὸν περικύκλωσαν κυριολεκτικὰ οἱ ἐνορῖτες, καὶ αὐτὸς ἄρχισε νὰ συζητᾶ μαζί τους γιὰ τὶς καθημερινὲς ἀσχολίες τους. Ὅλοι ἦταν στενοχωρημένοι ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ παπα-Δημήτρη. Ἡ παρουσία ὅμως τοῦ Δεσπότη ἁπάλυνε τὸν ψυχικὸ πόνο τους.

Ἄκουσε ὁ παπα-Δημήτρης πῶς ἦρθε ὁ Μητροπολίτης καὶ ἀμέσως σηκώθηκε ἀπὸ τὸ κρεβάτι του. Στὸ ἄκουσμα καὶ μόνο τῆς ἄφιξης τοῦ Δεσπότη πῆρε δύναμη. Στάθηκε στὰ πόδια του καὶ ἔλαμψε ἀπὸ χαρά. Δὲν βιάστηκε ὅμως νὰ βγῇ στὸ πλατύσκαλο τοῦ σπιτιοῦ του, ὅπως ἦταν ἐνδεδυμένος. Καταχαρούμενος φόρεσε τὸ ἀντερὶ καὶ τὸ ράσο του. Ἀναζήτησε ἐπίμονα ἀπὸ τὴν κόρη του τὸ καλυμμαύχι καὶ μόλις τὸ ἔβαλε στὸ κεφάλι του, τότε ξεκίνησε νὰ ὑποδεχθῇ τὸν Μητροπολίτη. Στηριζόμενος στὸν τοῖχο καὶ ὑποβασταζόμενος ἀπὸ τὰ παιδιά του βγῆκε στὸ μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ. Ἤθελε νὰ ὑποδεχθῇ τὸν Μητροπολίτη, ὅπως τοῦ ἔπρεπε. Νὰ ἀνταποκριθῇ στὴν ἀγάπη του. Προσπάθησε νὰ σκύψη εὐλαβικὰ καὶ νὰ τοῦ φιλήση τὸ χέρι. Τὸν πρόλαβε ὅμως ὁ Μητροπολίτης καὶ ἀφοῦ τὸν ἀγκάλιασε τον ἀσπάσθηκε δεσποτικά. Προχώρησαν ὅλοι καὶ κάθισαν στὸ σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ.

Εἶχε πληροφορηθῇ καὶ γνώριζε ὁ Δεσπότης τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ παπα-Δημήτρη. Βλέποντάς τον τώρα ἀπὸ κοντά, ἀπὸ τὴν ὄψη του, κατάλαβε περισσότερα. Ἄρχισε νὰ συνομιλῇ μαζί του καὶ μὲ τὰ παιδιά του. Ἀναφέρθηκε μὲ ἐπαινετικὰ λόγια στὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία συμπαραστέκονταν στὸν παπα-Δημήτρη τὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἐνορῖτες του καὶ ἐπεσήμανε μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο τὸν ὑποδέχθηκε ὁ παπα-Δημήτρης στὸ πλατύσκαλο τοῦ σπιτιοῦ του, φορῶντας τὰ ράσα του. Ἔγειρε τότε ὁ παπα-Δημήτρης στὸ πλευρὸ τοῦ Δεσπότη καὶ μὲ τρεμάμενη φωνὴ εἶπε: "Σεβασμιώτατε, τώρα βρίσκουμε τὰ ράσα καὶ τὰ φορᾶμε· αὐτὸ ποὺ ἔχει ὅμως σημασία εἶναι νὰ ἔχουμε καλοντυμένη τὴν ψυχή μας". Ἔδωσε ἔτσι ἀφορμὴ καὶ μίλησε ὁ Δεσπότης γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν μέλλουσα κρίση. Σὲ σύντομο χρόνο μὲ ζεστὰ καὶ ψυχωφελῆ λόγια ὁ Δεσπότης ξεκούρασε τὸν ἀσθενῆ καὶ ἔδωσε κουράγιο νὰ συνεχίση τὸν ἀγῶνα του. Ὅταν σὲ λίγο ὁ Δεσπότης ἀποχαιρετοῦσε τὸν παπα-Δημήτρη, δάκρυσαν ὅλοι ἀπὸ χαρὰ καὶ συγκίνηση.

Μόλις βγῆκε ἀπὸ τὸ σπίτι ὁ Δεσπότης ἀντίκρυσε τοὺς ἐνορῖτες ποὺ δὲν εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ, ἀλλὰ τὸν περίμεναν μὲ ἀγωνία κι ὅταν τοὺς εἶπε ὅτι ὁ παπα-Δημήτρης εἶναι καλά, αὐτοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ πιστέψουν στὰ λεγόμενά του καὶ ἔδειχναν νὰ ἀποροῦν. Βλέποντας ὁ Μητροπολίτης τὴν ἔκδηλη ἀμηχανία τους διευκρίνισε καὶ συμπλήρωσε λέγοντας: "Ἔχει καλὰ ἔσχατα ὁ παπα-Δημήτρης. Ἔχει καλὴ ψυχὴ· τώρα στολίζει τὸ ἔνδυμά της. Ὅλοι πρέπει νὰ φροντίζουμε τὴν ψυχή μας. Νὰ τὴν ἔχουμε καθαρὴ ἀπὸ κάθε μολυσμό, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν στολίζουμε μὲ ἀρετὲς καὶ ἔργα ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας".

Ἀργά-ἀργὰ τὸ ὄχημα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως χάθηκε στὸ βάθος τοῦ κεντρικοῦ δρόμου τῆς ἐνορίας. Πιστεύω ὅμως ὅτι κανένας δὲν ξέχασε τὴν προτροπὴ τοῦ Δεσπότη.

Ι.Α.Τσ.