Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ἕνας πρόωρος “θάνατος”

Εἶναι πασίγνωστη ἡ προβατίνα Ντόλι, τὸ πρῶτο κλωνοποιημένο πρόβατο ποὺ ἀπασχόλησε πολὺ καιρὸ τοὺς ἐπιστήμονας, τοὺς δημοσιογράφους καὶ τὸ ἀναγνωστικὸ κοινό. Οἱ πρόσφατες δημοσιογραφικὲς εἰδήσεις μας πληροφόρησαν ὅτι ἡ Ντόλι « πέθανε» . Ἡ Ντόλι « γεννήθηκε» στὶς 5 Ἰουλίου τοῦ 1996 καὶ « πέθανε» στὶς 14 Φεβρουαρίου 2003, σὲ ἡλικία 6,5 ἐτῶν, ἐνῷ τὰ φυσιολογικὰ πρόβατα ποὺ ζοῦν σὲ κοπάδια φθάνουν στὴν ἡλικία 12-15 ἐτῶν.

Γιὰ νὰ κλωνοποιηθὴ ἡ Ντόλι χρειάσθηκαν νὰ γίνουν 200 ἀνεπιτυχεῖς προσπάθειες, οἱ ὁποῖες κόστισαν πολύ. Καὶ στὴν συνέχεια τὴν παρακολουθοῦσαν οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες γιὰ νὰ βλέπουν τὴν ἐξέλιξη τῆς ὑγείας της, ἀφοῦ ἦταν τὸ πρῶτο πρόβατο τῆς τεχνολογίας. Κατὰ καιροὺς διαπίστωναν ὅτι παρετηρεῖτο μιὰ πρόωρη γήρανση στὸ σῶμα της Ντόλι. Τρία χρόνια μετὰ τὴν « γέννησή» της διαπίστωσαν ὅτι τὰ κύτταρά της παρουσίαζαν φθορά, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο παρετηρεῖτο στὰ γηραιότερα ζῶα. Στὴν συνέχεια παρατήρησαν μιὰ ἀρθρίτιδα στὰ πίσω πόδια της. Τέλος « πέθανε» ἀπὸ ἕνα ὀξύτατο πρόβλημα στοὺς πνεύμονες, ποὺ εἶναι ἕνα πρόβλημα ποὺ παρατηρεῖται σὲ γηραιὰ πρόβατα, ἡλικίας 11-12 ἐτῶν.

Πολλοὶ ἐπιστήμονες ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ κλωνοποιημένα ζῶα κουβαλοῦν καὶ τὴν ἡλικία τῶν « γονιῶν» τους. Πράγματι, παρατηρῶντας τὴν Ντόλι συμπεραίνουμε ὅτι « ἡ ἡλικία θανάτου τῆς Ντόλι σὺν τὴν ἡλικία τῆς μητέρας της, ὅταν ἔδωσε τὸ γενετικὸ ὑλικό, μᾶς δίνει τὴν ἡλικία ποὺ συνήθως πεθαίνουν τὰ πρόβατα» . Ὁπότε διαπιστώνεται ὅτι ἡ βιολογικὴ ἡλικία της Ντόλι ἦταν μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν συμβατική, γι' αὐτὸ εὔστοχα γράφηκε σὲ ἐφημερίδα « γεννήθηκε μεγάλη, πέθανε νωρὶς» (Καθημερινὴ καὶ Βῆμα τῆς 23 Φεβρουαρίου 2003).

Πολλὰ εἶναι τὰ ἐρωτηματικὰ ἀπὸ τὸ περιστατικὸ αὐτὸ καὶ μάλιστα ὅταν μεταφέρονται καὶ στὴν ἐνδεχόμενη κλωνοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖνο ποὺ θέλω νὰ σημειώσω εἶναι ὅτι ἀποδεικνύεται περίτρανα αὐτὸ ποὺ ἡ ὀρθόδοξη θεολογία ὑποστηρίζει ὅτι μὲ τὴν γέννησή μας κληρονομοῦμε τὸν θάνατο στὴν βιολογική μας ὕπαρξη, ὅτι ἡ γήρανση καὶ ὁ θάνατος εἶναι μιὰ ἀσθένεια. Μέσα ἀπὸ τὰ κύτταρα κληρονομεῖται ἡ φθορὰ καὶ ἡ θνητότητα, ὁ βιολογικὸς θάνατος, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὸν νικήσουμε μὲ ἀνθρώπινα κτιστὰ μέσα. Ἑπομένως, τὸ πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἡ παράταση τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἢ ὑπέρβαση τοῦ θανάτου.

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ εἶχε σκοπὸ τὴν νίκη ἐπάνω στὸν θάνατο καὶ ἢ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ δὲν ἀποβλέπει σὲ μιὰ ἱκανοποίηση τῶν συναισθημάτων μας, ἀλλὰ στὴν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου. Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι « φάρμακο ἀθανασίας» καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ « κλωνοποιεῖ» τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν μεταφέρει σὲ ἄλλον τρόπο ὕπαρξης, μὲ τὸν νὰ τὸν βοηθᾶ νὰ νικήση τὸν θάνατο.

Ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ παρατείνη τὴν ζωή –ἂν καὶ στὴν Ντόλι σμίκρυνε τὴν ζωή– ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ νικήση τὸν θάνατο. Ἡ ὑπέρβαση τοῦ θανάτου εἶναι τὸ ζητούμενο. Τὸ πῶς ἐπιτυγχάνεται αὐτὸ εἶναι ὑπόθεση ἀναζήτησης τῆς ζωῆς μέσα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο.

Ν.Ι.