Skip to main content

Πρόνοια

Ὁ μικρότερος σὲ ἡλικία γιὸς τοῦ παπα - Δημήτρη γεννήθηκε στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς. Οἱ δύσκολες συνθῆκες διαβίωσης ποὺ ἐπικρατοῦσαν ἐκεῖνα τὰ χρόνια προκάλεσαν πρόβλημα στὴν ὑγεία τῆς ἐγκυμονούσης μητέρας του, ἡ ὁποία κατέφυγε γιὰ ἰατρικὴ ἐξέταση στὸν πλησιέστερο γυναικολόγο. Κι ὅταν αὐτὸς ἄρχισε νὰ ὁμιλῇ γιὰ τὴν ἐπικινδυνότητα τῆς ἐγκυμοσύνης καὶ "πλαγίως" νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι θὰ ἦταν καλύτερα νὰ "ἀφαιρεθῇ τὸ ἔμβρυο", ἔφυγε ἀμέσως ἡ κυρα-Παπαδιὰ ἀπὸ τὸ ἰατρεῖο. Ἦρθε στὸ σπίτι της, γονάτισε στὸ εἰκόνισμα καὶ προσευχήθηκε θερμὰ στὴν Παναγία. Ὅταν μὲ τὸ καλὸ γεννήθηκε τὸ ἕβδομο παιδί της κυρα-Παπαδιᾶς, γερὸ καὶ δυνατό, χάρηκαν ὅλοι στὴν οἰκογένεια καὶ δοξολογοῦσαν πάντοτε τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Ἀπὸ τὰ παιδικὰ χρόνια του ὁ γιὸς τοῦ παπα-Δημήτρη ἦταν πολὺ ζωηρός. Πρῶτος πήγαινε στὴν ἀλάνα τῆς γειτονιᾶς γιὰ τὸ παιχνίδι καὶ τελευταῖος ἔφευγε. Ζιζάνιο πραγματικό, Χωνότανε παντοῦ. Γι' αὐτὸ οἱ φίλοι καὶ συμμαθητές του τὸν ἀποκαλοῦσαν χαϊδευτικὰ "ποντίκι", Πάντοτε ὅμως αὐτὸς ἦταν χαμογελαστός, ὑπάκουος στοὺς μεγαλυτέρους του καὶ πρόθυμος νὰ βοηθήση τοὺς γονεῖς, τὰ ἀδέρφια του, ἀλλὰ καὶ τοὺς γείτονες σὲ κάθε ἐργασία. Ἡ παρουσία του ἔδινε ζωντάνια καὶ ὀμορφιὰ στὴ γειτονιὰ καὶ σ ὅλο τὸ χωριό.

Στὰ πρῶτα σχολικά - γυμνασιακά του χρόνια ὅμως ὁ γιὸς τοῦ παπα-Δημήτρη, κατὰ τὴ διάρκεια ἀθλοπαιδιῶν, ἀπὸ ἀτύχημα τραυματίσθηκε στὸν ἀριστερὸ ὀφθαλμό του. Σοκαρισμένος γύρισε στὸ σπίτι. Ἔβαζε τὴν παλάμη τοῦ χεριοῦ του στὸ ἄλλο (δεξὶ) μάτι καὶ διαπίστωνε ὅτι ἀπὸ τὸ χτυπημένο μάτι του δὲν ἔβλεπε. Ἔκλαιγε ἀσταμάτητα. Δὲν μποροῦσε νὰ μιλήση. Ἔτρεξαν κοντά του τὰ ἀδέρφια του, ἀλλὰ ἀμήχανα κι αὐτὰ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν στηρίξουν ψυχολογικά. Ἦταν ὅλοι ἀπαρηγόρητοι. Σύντομα ἦρθε στὸ σπίτι ὁ παπα- Δημήτρης καὶ ἀπὸ τὴν ἀπέραντη σιωπὴ ποὺ ἐπικρατοῦσε σ' αὐτὸ κατάλαβε ὅτι κάτι συνέβαινε. Ἔδωσε θάρρος στὸ γιό του. Ἔκρυψε τὸν πόνο του καὶ ἀμέσως μὲ ὄχημα δημόσιας χρήσης μετέφερε τὸ παιδί του στὸ νοσοκομεῖο τῆς πλησιέστερης μεγαλούπολης. Ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ ἀλλεπάλληλες ἰατρικὲς ἐξετάσεις διαπιστώθηκε ὅτι τὸ παιδί του εἶχε ἀπολέσει πλήρως καὶ ὁριστικὰ τὴν ὅραση ἀπὸ τὸν ἀριστερὸ ὀφθαλμό του.

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη κατάλαβε ὁ παπα-Δημήτρης τὴν ἔκταση τοῦ προβλήματος ποὺ θὰ ἀντιμετώπιζε. Μίλησε στὸ παιδί του μὲ βαθιὰ θεολογικὴ πίστη γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, ποὺ κρύβει μέσα του τὸν "θησαυρό", τὴν ἀθάνατη ψυχή. "Τὸ σῶμα μας παιδί μου εἶναι φθαρτὸ κι ὀλιγοχρόνιο, ἐνῷ ἡ ψυχή μας εἶναι θεϊκὴ κι ἀθάνατη, ὡς πνοὴ τοῦ Θεοῦ" ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὄχι μόνο στὸ γιό του, ἀλλὰ καὶ σ' ὅλους τοὺς νέους τῆς ἐνορίας του, ὑποδεικνύοντας ἔτσι καὶ σ' αὐτοὺς τὸν μοναδικὸ τρόπο ψυχολογικῆς στήριξης τοῦ φίλου τους. Συζητοῦσε καθημερινὰ μὲ τὸ γιό του καὶ τόνιζε σ' αὐτὸν ὅτι τὰ σωματικὰ ἐλαττώματα γιατρεύονται μὲ τὰ ψυχικὰ προτερήματα καὶ τὶς ἀρετὲς· ὅτι τὸ τραῦμα του δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ ἐμπόδιο σὲ πράξεις ποὺ θὰ ὠφελοῦσαν τὴν ψυχή του. Ἔλεγε μὲ τὸ δικό του ἁπλοϊκὸ καὶ πατρικὸ τρόπο ὁ παπα -Δημήτρης, αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Φώτης Κόντογλου "Τί μὲ ρωτᾶς ἂν εἶμαι ψηλὸς ἢ κοντός, ἄσπρος ἢ μαῦρος; Τί σὲ μέλλει πῶς περπατῶ, πῶς μιλῶ, δηλαδὴ ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος, Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πνεῦμα, ὅπως ὁ Θεός. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα νὰ σ' ἐνδιαφέρει, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ σύσταση τοῦ ἀνθρώπου". Μὲ τέτοια λόγια μιλοῦσε καὶ ὁ παπα - Δημήτρης στὸ γιό του καὶ φαινότανε πῶς ἁπάλυνε τὸν πόνο του.

Ἡ κυρά - παπαδιὰ ὅμως ἦταν ἀπαρηγόρητη. Δὲν μποροῦσε νὰ πιστεύση ὅτι ὁ γιὸς τῆς εἶχε χάσει τὴν ὅρασή του ἀπὸ τὸ ἕνα μάτι του. Σκεπτόταν τὸ μέλλον τοῦ παιδιοῦ της καὶ τὸ φανταζόταν δυσοίωνο. "Πῶς θὰ σπουδάση τὸ παιδί; Πῶς θὰ νοικοκυρευτὴ ἀργότερα;" μονολογοῦσε συνεχῶς κι ὁλοένα καὶ περισσότερο κλεινόταν στὸν ἑαυτό της καὶ μελαγχολοῦσε. Δὲν μποροῦσε νὰ βοηθήση τὸ παιδί της. Βλέποντας ὁ παπα-Δημήτρης ὅτι ἡ κυρα-Παπαδιὰ ὑποφέρει, χαριτολογῶντας τὴν ἀπεκάλεσε "ξεχασιάρα" καὶ συμπλήρωσε διευκρινιστικὰ "Ξεχνᾶς κυρά - Παπαδιὰ ὅτι αὐτὸ τὸ παιδὶ τὸ φρόντιζε ἡ Παναγία, πρὶν ἀκόμη γεννηθεῖ.- Ὁ Θεὸς θὰ προικίση μὲ χαρίσματα τὸ παιδί μας καὶ θὰ δῇς ὅτι αὔριο θὰ γίνει χρήσιμος ἄνθρωπος γιὰ τὴν κοινωνία". Πονοῦσε βέβαια ψυχικὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ παπα - Δημήτρης γιὰ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ προσευχόμενος στὸν Θεὸ ἔπαιρνε δύναμη καὶ μποροῦσε νὰ στηρίζη ἔτσι τὸ παιδὶ καὶ ὅλη τὴν οἰκογένειά του.

Μέσα στὸ διάβα τῆς ζωῆς, ὁ γιὸς τοῦ παπα - Δημήτρη, παρὰ τὸ σοβαρὸ αὐτὸ πρόβλημα ὑγείας του, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς δικές του προσπάθειες, πέτυχε στὸ Πανεπιστήμιο, σπούδασε τὴ νομικὴ ἐπιστήμη, κατέλαβε ἀνώτατες θέσεις στὴ Διοίκηση τοῦ Κράτους, ἔκανε τὴ δική του οἰκογένεια καὶ καταξιώθηκε ἐπαγγελματικὰ καὶ κοινωνικά. Προσέφερε τὶς γνώσεις του γιὰ τὸ καλὸ τῆς κοινωνίας καὶ τῶν συνανθρώπων του. Ἔγινε καὶ ὑπῆρξε ἕνας "χρήσιμος ἄνθρωπος", ὅπως εἶχε προβλέψει ὁ πατέρας του μέσα στὸν πόνο του.

Ὅλα αὐτὰ τὸ γεγονότα ἦταν πάντοτε χαραγμένα ἔντονα στὴ μνήμη συγγενῶν, φίλων ἀλλὰ καὶ τῶν περισσότερων ἐνοριτῶν. Μετὰ τὸν πρόσφατο ὅμως θάνατο τοῦ μικρότερου σὲ ἡλικία γιοῦ τοῦ παπα-Δημήτρη, καταγράφω τὰ περιστατικὰ αὐτὰ τῆς προσωπικῆς ζωῆς αὐτοῦ καὶ τῶν γονέων του, προσευχόμενος στὸν Θεὸ ὅπως κατάταξη τὶς ψυχὲς αὐτῶν ἐκεῖ ποὺ εἶναι "το Φῶς τῆς Ζωῆς".

Ι.Α.Τσ.

  • Προβολές: 2516