Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἀπόστολοι Ἰάσων καὶ Σωσίπατρος, 29 Ἀπριλίου

Ἀπόστολος ΣωσίπατροςΠρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ΠαπαβαρνάβαἈπόστολος Ἰάσων

 

Οἱ ἅγιοι Ἰάσων καὶ Σωσίπατρος ἀνήκουν στὴν χορεία τῶν ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων καὶ ἦσαν μαθητὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Κατάγονταν ὁ μὲν Ἰάσων ἀπὸ τὴν Ταρσὸ ἢ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, κατὰ τὸ παλαιὸ χειρόγραφο, ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ δὲ Σωσίπατρος ἀπὸ τὴν Ἀχαΐα. Κατεστάθησαν Ἐπίσκοποι, ὁ μὲν Ἰάσων της Ταρσοῦ,  ὁ δὲ Σωσίπατρος τοῦ Ἰκονίου. Ἀφοῦ ἐποίμαναν θεαρέστως τὶς Ἐκκλησίες τους, ὁδηγήθηκαν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὴν Κέρκυρα, ὅπου ἔκτισαν Ἱερὸ Ναὸ στὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Ἐκεῖ λειτουργοῦσαν καὶ ἐκήρυτταν καθημερινὰ τὸν θεῖο λόγο καὶ ἤλκυσαν πολλοὺς στὴν ἀληθινὴ πίστη.

Τὸ πνευματικὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦσαν οἱ δύο Ἀπόστολοι μὲ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καὶ ἔνθεο ζῆλο ἐνόχλησε τὸν διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συλληφθοῦν ἀπὸ τὸν εἰδωλολάτρη βασιλέα Κερκυλλίνον καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν φυλακή. Ἀλλὰ καὶ φυλακισμένοι οἱ δύο Ἀπόστολοι δὲν σταμάτησαν νὰ κηρύττουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κατάφεραν νὰ ἑλκύσουν στὴν πίστη ἑπτὰ φημισμένους λήσταρχους τοῦ Νησιοῦ, τὸν δεσμοφύλακα Ἀντώνιο, ἀλλὰ καὶ τὴν θυγατέρα τοῦ Κερκυλλίνου, Κερκύρα. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Κερκύρα ἔγινε Χριστιανὴ προξένησε μεγάλη ἐντύπωση στὸν λαό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αὐξηθῇ σημαντικὰ ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν. Ὁ Κερκυλλίνος προσπάθησε νὰ μεταπείση τὴν θυγατέρα του Κερκύρα καὶ ὅταν αὐτὸ στάθηκε ἀδύνατο, τὴν φυλάκισε καὶ διέταξε ἕνα Αἰθίοπα νὰ τὴν διαφθείρη. Ἀλλὰ μόλις ὁ Αἰθίοπας ἐπλησίασε τὴν θύρα τῆς φυλακῆς δέχθηκε ἐπίθεση ἀπὸ ἕνα θηρίο. Ἡ ἁγία Κερκύρα τὸν γιάτρευσε καὶ τοῦ δίδαξε τὴν ἀληθινὴ πίστη. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Κερκυλλίνου, ὁ διάδοχός του Δατιανὸς ὁδήγησε στὰ βασανιστήρια τὸν ἅγιο Σωσίπατρο καὶ τὸν ἔκαψε ζωντανό. Στὴν συνέχεια ὅμως, ὁ ἅγιος Ἰάσων κατάφερε μὲ τὸν ζῆλο του καὶ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ὀδηγήση στὴν ἀληθινὴ πίστη τὸν Δατιανὸ καὶ ὅλη του τὴν οἰκογένεια. Μετὰ τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ γεγονός, τὸ πνευματικὸ ἔργο στὴν Κέρκυρα ἄρχισε νὰ ριζώνη βαθειὰ καὶ νὰ αὐξάνεται.

Ὁ ἅγιος Ἰάσων ἐτελείωσε τὴν ζωή του σὲ βαθὺ γῆρας. (Ὁ ἅγιος Σωσίπατρος ἑορτάζεται καὶ τὴν δεκάτη Νοεμβρίου).

Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τῶν Ἀποστόλων Ἰάσονος καὶ Σωσιπάτρου μᾶς δίνουν τὴν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τα παρακάτω:

Πρῶτον, ὅτι ἡ πνευματικὴ σπορὰ τῶν δύο Ἀποστόλων εἶχε πλούσια καρποφορία, ἐπειδὴ δίδασκαν κυρίως μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους καὶ μὲ τὸ παράδειγμα. Ζοῦσαν ἀσκητικὰ καὶ πρόσεχαν πολὺ τὸν πνευματικό τους καταρτισμό. Προσεύχονταν ἀδιάλειπτα καὶ ἡ ἱεραποστολική τους δράση ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἐσωτερικῆς τους ἐργασίας. Εἶχαν προσωπικὴ κοινωνία μὲ τὸν προσωπικὸ Θεὸ τῆς Ἐκκλησίας, βίωναν τὰ ὅσα δίδασκαν καὶ γι' αὐτὸ ὁ λόγος τους, ποὺ ἔβγαινε μέσα ἀπὸ τὴν κεκαθαρμένη καρδιά τους, ἦταν ζωοοποιὸς καὶ ἀναγεννητικός. Ἄλλωστε, ἡ ἱεραποστολή, ποὺ φέρει ἀποτελέσματα, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, εἶναι ἐκείνη ποὺ γίνεται μὲ ἔνταση, μὲ πόνο ψυχῆς καὶ μὲ τὸ παράδειγμα. Λέγει τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα: "Δὲν πρέπει νὰ ἀνοίγη κανεὶς στοὺς ἄλλους τὴν καρδιά του χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἀνάγκη. Ἀνάμεσα σὲ χίλιους θὰ ὑπάρχη ἴσως μόνον ἕνας, ποὺ θὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ μπὴ μέσα στὸ μυστήριό της. Μὲ ἕναν ψυχικὸ ἄνθρωπο πρέπει νὰ μιλᾶ κανεὶς γιὰ ἀνθρώπινα πράγματα. Μὲ αὐτὸν ὅμως ποὺ ἔχει τὴν διάνοιά του ἀνοικτὴ στὸ ὑπερφυσικό, πρέπει νὰ μιλᾶ γιὰ οὐράνια πράγματα. Δὲν πρέπει νὰ συζητῇ κανεὶς πνευματικὰ θέματα μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν, ἀλλὰ νὰ θυμᾶται τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: "Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς" (Μάτθ. ζ',6). Ἡ ἱεραποστολή, μπορεῖ νὰ κάνη περισσότερο κακὸ παρὰ καλό, ὅταν γίνεται ἀπερίσκεπτα καὶ ἀπὸ οἱονδήποτε. Ἀντίθετα, ἡ ἱεραποστολὴ ποὺ γίνεται μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴν ἔνταση τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς καὶ μὲ τὸ παράδειγμα, εἶναι ἡ μόνη ποὺ ἔχει ἀξία" (Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, Ἔκδ. Τῆνος, σὲλ 92).

Δεύτερον, ὅτι οἱ Ἅγιοι ἀγαποῦσαν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν. Ἀγαποῦσαν ἀληθινὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γι' αὐτὸ μποροῦσαν νὰ τοὺς πλησιάζουν καὶ νὰ συνδιαλέγονται μαζί τους εὔκολα καὶ ἄνετα. Ἂν ἀγαπᾶς ἀληθινά, τότε μόνον μπορεῖς νὰ καταλάβης τὸν ἄλλον καὶ τότε μόνον ὑπάρχει περίπτωση καὶ ἐκεῖνος νὰ σὲ δεχθῇ. Ἀγαποῦσαν καὶ προσεύχονταν ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ ἀνθρωπόμορφα ἐκεῖνα θηρία ποὺ φυλάκιζαν, βασάνιζαν καὶ σκότωναν ἀθώους ἀνθρώπους μόνον καὶ μόνον γιατί εἶχαν διαφορετικὴ πίστη ἀπὸ τὴν δική τους καὶ κατάφεραν νὰ ἐξημερώσουν πολλὰ ἀπὸ αὐτά.

Τὰ ὅπλα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, μὲ τὰ ὁποῖα γκρέμισαν τὰ ὀχυρὰ τοῦ διαβόλου, τοῦ ἐχθροῦ τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας, καὶ "κατέκτησαν", δηλαδὴ εὐεργέτησαν λαοὺς ὁλοκλήρους, ἦσαν ἡ αὐθεντικὴ πίστη, ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη καὶ ἡ ἐλπίδα τῆς αἰωνίου θείας ζωῆς. Οἱ τρεῖς αὐτὲς ἀρετές, ποὺ στὴν αὐθεντική τους μορφὴ ἀποτελοῦν καρπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένες, ἀφοῦ γεννῶνται ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη. "Τὴν ἀγάπην γεννᾶ μὲν ἡ ἀπάθεια. Τὴν ἀπάθειαν δὲ γεννᾶ ἡ ἐλπὶς εἰς τὸν Θεόν. Τὴν ἐλπίδα γεννᾶ ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ μακροθυμία. Αὐτὰς δὲ πάλιν γεννᾶ ἡ ἐν πᾶσιν ἐγκράτεια. Τὴν δὲ ἐγκράτειαν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Τὸν φόβον γεννᾶ ἡ πίστις εἰς τὸν Θεὸν" (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής).

Σὲ μιὰ ἐποχὴ σὰν τὴν δική μας, στὴν ὁποία κυριαρχῇ ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐξουσίας καὶ διαπράττονται τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα στὸ ὄνομα τῆς πίστης, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ τονίζεται ἡ ἀξία τῆς ἀνόθευτης Ὀρθόδοξης πίστης, ποὺ γεννᾶ τὴν αὐθεντικὴ ἀγάπη, τὴν πραγματικὴ εἰρήνη, τὴν ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα καὶ τὸν σεβασμὸ στὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 3586