Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀνδρέου Ἀγαθοκλέους: Ὁδοιπορικό πόνου στὴν κατεχόμενη γῆ μας

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀνδρέου Ἀγαθοκλέους

Ἐφημερίου Ἁγίου Γεωργίου Μακρή – Λάρνακα

Ἡ δημοσιοποίηση τῶν αἰσθημάτων τῆς καρδιᾶς εἶναι τρέλα. Δὲν ξέρεις ποιός θὰ εἶναι ὁ ἀποδέκτης. Δὲν γνωρίζεις πῶς θὰ ἐκλάβει τὴν ἱερότητα τῆς ἐξομολόγησής σου. Ἀλλὰ "ὅποιος ζεῖ χωρὶς τρέλες δὲν εἶναι καὶ τόσο φρόνιμος, ὅσο νομίζει". Δὲν εἶναι ἡ ὥρα τῆς σύνεσης. Γιατί εἶναι ἡ ὥρα τοῦ πόνου. Τοῦ καρδιακοῦ , τοῦ μεγάλου. Αὐτοῦ ποὺ κατανοεῖ τὸ "περίλυπος ἐστὶν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου" ποὺ γεύεται τὴ Γεσθημανή.

Ἡ δωδεκάτη Μαϊου εἶναι ἡ μνήμη τοῦ μεγάλου ἱεράρχη τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου. Μέρα κατάλληλη γιὰ προσκύνημα στὰ ἐρείπια τῆς Ἐκκλησίας του στὴ Σαλαμῖνα. Μαζὶ μὲ ἄλλους δυὸ κληρικοὺς πορευτήκαμε "εἰς γῆν Ἰσραήλ"..., στὴ γῆ τῶν πατέρων μας. Μὲ τὸ βάρος τοῦ ράσου ποὺ μαρτυρεῖ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, μὲ τὰ μεγαλεῖα καὶ τὶς ἀδυναμίες της.

Ὅταν πηγαίνεις πρὸς τὰ κατεχόμενα πρέπει νὰ πηγαίνεις μὲ τὴ σιωπὴ ποὺ μαρτυρεῖ τὸν πόνο. Δὲν μπορεῖς νὰ μιλᾶς, δὲν γίνεται νὰ ἀργολογεῖς. Ὁ πόνος χρειάζεται περισυλλογὴ δυνάμεων γιὰ νὰ τὸν ἀντέξεις. Ὅπως, ὅταν πηγαίνεις γιὰ ἐγχείρηση ἀνοικτῆς καρδιᾶς.

Ἐκεῖ στὰ κατεχόμενα ἡ Κύπρος διευρύνεται, μεγαλώνει, γίνεται ὡραῖα. Ἀγκαλιάζει τὴν ἱστορία της, χαμογελᾶ στὶς δάφνες της, συντρίβεται στὶς ἀποτυχίες της. Ἂν εἶσαι Ἕλληνας τῆς Κύπρου, μεταφέρεις τὸ βάρος τῆς πατρίδας σου. Σιωπᾶς καὶ ταπεινώνεσαι. Ἀποδέχεσαι τὰ γεγονότα μὲ τὴν ἀξιοπρέπεια ποὺ ὑπομένει, μὲ τὴ σιωπὴ ποὺ ἀντέχει, μὲ τὴν ἀντοχὴ ποὺ ἐλπίζει.

Κατεχόμενα... Ὁ χρόνος σταμάτησε. Περιμένει τὸ "Ἀνάστα ὁ Θεός..." γιὰ νὰ μεταποιηθεῖ σὲ αἰωνιότητα. Τώρα μυρίζει θάνατο. Ἡ κίνηση, ἡ ἀνάπτυξη, ὁ κόσμος, εἶναι ὅλα νεκρά. Δὲν ὑπάρχει ζωή, δὲν γεύεσαι οὐρανό, δὲν ζεῖ ἡ ἐλευθερία. Ὁ Ἑλληνοκύπριος συμπατριώτης ποὺ συναντήσαμε, μᾶς εἶπε πῶς "δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει κανείς, τὸ τί νοιώθει ὅποιος ἐπισκέπτεται τὰ κατεχόμενα, παρὰ μόνο ἂν τὸ ζήσει. Ἕνα μόνο δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι γεύεται τὴ χαρά".

Μπήκαμε στὸ Μοναστήρι τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα χωρὶς κανεὶς νὰ ἐμποδίσει τὴν εἴσοδό μας. Οἱ Τουρκοκύπριοι ποὺ κάθονταν στὴν εἴσοδο θεώρησαν καὶ αὐτοὶ φυσικό, πῶς δὲν ταίριαζε νὰ μᾶς βγάλουν εἰσιτήριο. Μπήκαμε στὴν Ἐκκλησία σὰν στὸ σπίτι μας. Χῶρος οἰκεῖος, κι ἂς ἔγινε χῶρος ἐκθέσεως ἀρχαίων εἰκόνων, βυζαντινὸ μουσεῖο. Μόλις ἄρχιζε ἡ παράκληση ἀπὸ τὸ Γέροντα Ἱερομόναχο, ποὺ ἐπέστρεφε στὸ Μοναστήρι τοῦ μετὰ ἀπὸ τρεῖς δεκαετίες, περιστοιχιζόμενο ἀπὸ 4-5 κληρικούς. Ψαλμοί, λαμπάδες, θυμιάματα, δάκρυα. Ποιός μπορεῖ νὰ τὰ ἐμποδίσει; Ὅλοι σιωποῦν, δεόμενοι στὸν "Ἱδρυτὴ καὶ προστάτη τῆς ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας" νὰ ἐλευθερώσει τὸν τόπο του. Ὁ Διάκονος δεήθηκε καὶ "ὑπὲρ τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς συνέσεως πάντων τῶν ἁγίων ἐν Κύπρῳ ἀρχιερέων". Ἡ δέηση ἀναγκαῖα. Τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, περιμένουν τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου γιὰ τροχιοδρόμηση τῆς διαδικασίας ποὺ θὰ τερματίσει τὴν ἐκκλησιαστικὴ κρίση.

Τὸ Μοναστήρι τὸ λειτουργοῦν ὡς Μουσεῖο, καὶ γι' αὐτὸ τυγχάνει περιποίησης. Ἂς εἶναι....

Ὅμως οἱ ἄλλες ἐκκλησίες τοῦ Βορρᾶ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο. Στάβλος, σχολὴ χοροῦ, ἀποθήκη, ἐξαθλίωση. Μερικὲς τζαμιά. Κι ὅτι δὲν εἶναι τίποτα ἀπ' αὐτά, εἶναι....τί νὰ πεῖς; Πῶς νὰ περιγράψεις τὴ βεβήλωση; Σχίζεται ἡ καρδιὰ τοῦ κάθε χριστιανοῦ καὶ τοῦ κάθε παπᾶ ἰδιαίτερα. Μᾶς εἶπαν πῶς σέβονται τὸ ράσο. Καὶ τὸ εἴδαμε, πράγματι. Δὲν θέλω νὰ μὲ σέβονται, ὅταν δὲν σεβάστηκαν τὴν ἁγία τράπεζα, τὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, τὸ χῶρο τοῦ Θεοῦ μου. Δὲν ξέρω ἂν στηρίζονται ἢ ὄχι στὸ Κοράνιο γιὰ νὰ δικαιώσουν τὶς πράξεις τους. Ξέρω ὅτι αὐτὸ δὲν ἀντέχεται. Κάθε ἐπίσκεψη σὲ ἐκκλησία ἦταν καὶ μιὰ μαχαιριὰ στὴν ἱερατικὴ καρδιά. Δὲν μπορούσαμε νὰ περάσουμε ἔξω ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ χωριοῦ ἢ τὸ ἐξωκλήσι του καὶ νὰ μὴν κατεβοῦμε. Στὸ τέλος ὅμως δὲν ἀντέχαμε ἄλλο τὸ μαχαίρωμα καὶ φύγαμε.

Τί νὰ πεῖς, ποῦ νὰ πεῖς τὸν πόνο σου; Δὲν ὑπάρχει αὐτὶ γιὰ ν' ἀκούσει τὸ στεναγμὸ τῶν βουβῶν καμπαναριῶν, τῶν εἰκόνων ποῦ ἐξαφανίστηκαν, τῶν ἁγίων τραπεζῶν ποῦ βεβηλώθηκαν βάναυσα. "Συνηθίσαμε τὴ συνήθεια", γράφει ὁ Σαμαράκης. Ὁ κόσμος, ὅπως κι ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ παπᾶδες, δὲν μποροῦμε ν' ἀκουμπίσομεν στοὺς πολιτικοὺς ἢ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες. Δὲν ὑπάρχουν ἡγέτες! Συγχωρέστε μέ – τιμωρεῖστε με, μὰ θὰ τὸ πῶ: δὲν ἔχετε δικαίωμα ν' ἀσχολεῖστε μὲ τὰ δικά σας μικρὰ καὶ ἀσήμαντα, ὅταν ἡ Κύπρος ὁλόκληρη μὲ τὸ βάρος τῆς ἱστορίας της ἀκουμπᾶ ἐπάνω σας.

Ἐκεῖ στὰ κατεχόμενα ὅλα μιλοῦν κι ὅλα σωπαίνουν. Ἀνάλογα μὲ αὐτοὺς ποῦ τα ἐπισκέπτονται. "Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω".

Ὁ Γιῶργος Σεφέρης σημειώνει:

"Ὅμως αὐτὰ ποῦ εἶδες

εἴτε μὲς τὴν ὁμίχλη

εἴτε μέσα στὸ φῶς

σίγουρα γύρευαν νὰ μιλήσουν.

Πέρασες καὶ δὲν τ' ἄκουσες.

Καὶ τώρα μόνο ἡ βοή,

οἱ ἄναρθρες φωνὲς ἡ φοβερὴ σύγχυση

πραγμάτων μισοσυγκινημένων".

Στὰ κατεχόμενα θὰ πρέπει νὰ πάει ὁ κάθε Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός, γιὰ νὰ βιώσει τὸ σταυρὸ τῆς πατρίδας του, τῆς Ἐκκλησίας του, δηλαδὴ τὸν σταυρό του. Γιὰ νὰ νιώσει ἔτσι τὸν πόνο τῆς καρδιᾶς του ἀναμένοντας τὴν ἐμπειρικὴ γεύση τῆς χαρᾶς ποῦ ἔρχεται "διὰ τοῦ σταυροῦ" καὶ διαχέεται "ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ".