Γεγονότα καὶ Σχόλια: "Νομικὸν καθῆκον"

Τοὺς νόμους τοῦ κράτους ὀφείλουμε νὰ τοὺς τηροῦμε καὶ ἂς μὴ τοὺς πιστεύουμε. Τὰ πράγματα ὅμως δὲν εἶναι ἴδια μὲ τὴ Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ ἡ "νομικὴ" ὑποχρέωση προϋποθέτει πίστη. Ἂν δὲν πιστεύουμε κάτι, ὄχι μόνο δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουμε, ἀλλὰ εἴμαστε ἀνέντιμοι καὶ ὑποκριτὲς ὅταν τὸ κάνουμε. Γι' αὐτὸ ὅταν κάποιες ἀπὸ τὶς βασικὲς θεολογικὲς καὶ κανονικὲς προϋποθέσεις τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν ἑλκύουν τὴν πίστη μας, εἶναι προτιμότερη ἡ ἀποχή μας ἀπὸ αὐτήν. Ἐκτὸς καὶ ἂν διαπιστώνουμε ὅτι διακατεχόμαστε ἀπὸ ἀδυναμία πίστεως, ἀπὸ σκληρότητα καρδιᾶς ἢ ἐπηρμένο φρόνημα, ποὺ ἀντιδροῦν στὴν πίστη, τὴν ὁποία ὅμως παρὰ ταῦτα ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀποκτήσουμε. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση ἡ τήρηση τοῦ "νόμου" εἶναι μιὰ συνετὴ κίνηση, γιατί πραγματοποιεῖται μὲ εἰλικρινῆ ἀσκητικὴ διάθεση, προκειμένου ἡ τήρησή του νὰ βοηθήση τὴν καρδιά μας νὰ ἀποβάλλη τὴν σκληρότητά της καὶ νὰ πιστέψη.

Σημείωσα τὰ παραπάνω προκειμένου νὰ ἀναφερθῶ στὴν κατακλεῖδα τῆς ἀπάντησης τοῦ Ἀρχιμ. Σπυρίδωνος Λογοθέτη πρὸς τὸν Μάκ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστόδουλο, ἡ ὁποία δημιουργεῖ πολλὰ ἐρωτηματικά. Πιστεύω ὅτι αὐτὰ ποὺ λέγονται ἐκεῖ ἀποκαλύπτουν τὶς ἐκκλησιολογικὲς καὶ θεολογικὲς βάσεις πάνω στὶς ὁποῖες στηρίζεται ὅλη ἡ νοοτροπία ποὺ ἐκφράζει ἡ συγκεκριμένη συκοφαντικὴ ἐπιστολή. Γράφει, λοιπόν, ὁ π. Σπυρίδων, ὅτι μνημονεύει "τοῦ ὀνόματος τοῦ Σέβ. κ. Ἱεροθέου κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, διότι τοῦτο εἶναι νομικὸν καθῆκον". Ἐπειδὴ εἶναι γνωστό το πῶς ἐνοεῖται τὴ λέξη "νομικόν", σύμφωνα μὲ τὴ "νομολογία" τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, συνάγουμε τὸ συμπέρασμα ὅτι μνημονεύει τοῦ ὀνόματος τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου, διότι ἔτσι τὸν συμβούλεψαν οἱ νομικοὶ τοῦ σύμβουλοι. Τοῦ εἶπαν, δηλαδή, ὅτι ἂν πάψη νὰ μνημονεύη τὸν Μητροπολίτη τῆς περιοχῆς του ἡ λειτουργική του πράξη θὰ εἶναι παράνομη. Καὶ σ' αὐτὴν τὴν περίπτωση κανένα δικαστήριο, οὔτε κι αὐτὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας θὰ μπορέση νὰ κατοχηρώση ὡς κανονικὴ καὶ νόμιμη τὴν Θεία λειτουργία ποὺ θὰ τελῇ. Ὁπότε ἡ μνημόνευση τοῦ Μητροπολίτου ἐπιβάλλεται σ' αὐτὸν ὡς "νομικὸν καθῆκον".

Φοβερότερη ὅμως ἀπὸ αὐτὸ τὸ "νομικὸν καθῆκον" εἶναι ἡ ἐξομοίωση τῆς μνημόνευσης τοῦ Ἐπισκόπου μὲ τὴν προσευχὴ ποὺ πρέπει νὰ κάνη κάθε Ἱερέας "ὑπὲρ τῶν διωκόντων", τῶν "καταρωμένων" καὶ γενικὰ τῶν "ἐπηρεαζόντων" αὐτόν. Εἶναι φοβερὴ αὐτὴ ἡ ἐξομοίωση διότι ἡ μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου ταυτίζεται ἔτσι μὲ τὰ προσωπικά μας αἰσθήματα καὶ τὶς ἰδιορρυθμίες, ἐνῷ εἶναι ἡ σφραγῖδα τῆς κανονικότητος τῆς Θ. Λειτουργίας ποὺ τελοῦμε. Ἡ σφραγῖδα αὐτὴ σημαίνει, ἀφ' ἑνὸς μὲν ὅτι ἔχουμε τὴν εὐλογία ἀπὸ τὸν συγκεκριμένο Ἐπίσκοπο νὰ τελοῦμε τὰ μυστήρια γιὰ τὰ ὁποῖα αὐτὸς ἔχει τὴν εὐθύνη, ἀφ' ἑτερου δὲ ὅτι ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη μὲ αὐτὸν καὶ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί του "ἐν τῇ αὐτὴ γνώμη".

Ὁρισμένοι, βέβαια, ἐπειδὴ δὲν βρῆκαν αὐτὲς τὶς ἀλήθειες μέσα σὲ κοσμικοὺς νόμους καὶ σὲ ἀποφάσεις δικαστηρίων, θέλουν νὰ τὶς ἀγνοοῦν.

π. Θ.Α.Β.