Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ένα δείγμα σύγχυσης

Μια νέα και ανερχόμενη τραγουδίστρια έδωσε συνέντευξη σε γνωστό περιοδικό και μεταξύ των άλλων αναφέρθηκε στον Θεό. Το ερώτημα που της υποβλήθηκε ήταν: «Τί είναι ο Θεός για σένα; Ένας μεγάλος Ιρλανδός συγγραφέας έλεγε ότι ο Θεός είναι μια κραυγή στο δρόμο...» . Και η απάντηση της νέας αυτής τραγουδίστριας ήταν η ακόλουθη:

«Ο Θεός είναι μια ανώτερη δύναμη που κινεί τα πράγματα. Πιστεύω ότι, σε φυσικό επίπεδο, η μοίρα μας είναι γραμμένη. Ωστόσο, δεν είναι σίγουρο ότι κάτι θα πάει καλά εάν δεν δουλέψεις. Σύν Αθηνά και χείρα κίνει... Η μεγαλύτερη, όμως, προστασία είναι η αγάπη. Άμα κάνεις καλό, το βρίσκεις. Εδώ κάτω είναι η Κόλαση, εδώ και ο Παράδεισος. Μ’ αρέσει η εκκλησία, όχι όμως οι παπάδες με τα χρυσοποίκιλτα, που φοράνε μάκ στην τηλεόραση για να μη γυαλίζουν. Εκτιμώ εκείνους που έχουν αφιερωθεί στην πίστη τους όπως ο πατήρ Παΐσιος» .

Δεν πρέπει κανείς να δίδη μεγάλη σημασία και σοβαρότητα σε τέτοιου είδους συνεντεύξεις. Αλλά λαμβάνω αφορμή από την συνέντευξη αυτή για να εντοπίσω το πρόβλημα που παρατηρείται και σε άλλους ανθρώπους, ακριβώς γιατί αυτό που καταγράφηκε προηγουμένως είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής. Τί φαίνεται στο κομμάτι αυτό;

Η νέα αυτή κοπέλα αγαπά την Εκκλησία, αλλά παράλληλα πιστεύει σε πράγματα που δεν δέχεται η Εκκλησία, οπότε η αγάπη αυτή είναι μια αγάπη συναισθηματικής ή καθηκοντολογικής φύσεως. Δέχεται έναν Θεό απρόσωπο, μια ανώτερη δύναμη, ενώ ο Θεός κατά την Εκκλησία είναι προσωπικός· πιστεύει σε μια αγάπη που την συνδέει με την καθηκοντολογία ενός ουμανιστικού τύπου· θεωρεί ότι εδώ είναι η Κόλαση και ο Παράδεισος, προφανώς δεν πιστεύει στην ζωή μετά τον θάνατο· δέχεται την Εκκλησία, αλλά αποστασιοποιείται από τους «παπάδες» , οι οποίοι, παρά την ατέλεια τους, τελούν τα μυστήρια, δια των οποίων σημαίνεται η Εκκλησία· εκτιμά τον πατέρα Παΐσιο, αλλά ταυτόχρονα δεν αποδέχεται όλα τα άλλα τα οποία δεχόταν ο π. Παΐσιος, ως ένα πραγματικό μέλος της Εκκλησίας και ένας εξαγιασμένος μοναχός.

Παρατηρώ ότι ο λαός είναι εν πολλοίς ακατήχητος σε βασικά σημεία πίστεως. Εκλαμβάνει την πίστη ή σαν μια ιδεολογία, ή σαν μια συναισθηματική έκφραση, την δε συμμετοχή του στην Εκκλησία την θεωρεί ένα θρησκευτικό καθήκον και μια συνήθεια.

Οι ποιμένες πρέπει να αισθανθούμε το χρέος μας απέναντι στα νέα παιδιά και γενικά απέναντι στον λαό, που αγαπά την Εκκλησία, αλλά δυστυχώς έχει μια σύγχυση σε βασικά στοιχεία της εκκλησιαστικής ζωής και πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες για κατήχηση και ποιμαντική. Βεβαίως, αυτήν την ευθύνη πρέπει να την αισθανθούν και οι γονείς, καθώς επίσης και οι δάσκαλοι που διδάσκουν στα σχολεία. Η σύγχυση σε τέτοια βασικά σημεία δείχνει ή οδηγεί σε μια σύγχυση προσανατολισμού στην ζωή και σε όλες τις πρακτικές εκφάνσεις της.

Ν.Ι.