Θερινὸς ἐκκλησιασμός

Ἐδῶ καὶ μέρες εἶχαν ἀρχίσει οἱ καλοκαιρινὲς διακοπές, ἀλλὰ ὁ Νικολάκης δὲν χαιρόταν. Εἶχε τελειώσει τὴν πρώτη τάξη τοῦ Γυμνασίου καὶ ὅλη τὴ σχολικὴ χρονιὰ εἶχε κουραστεῖ. Πῶς καὶ πῶς περίμενε τὶς καλοκαιρινὲς διακοπές, ἀλλὰ τώρα ποὺ ἦρθαν δὲν τὸν συγκινοῦσαν ἰδιαίτερα. Πήγαινε βέβαια μὲ τὴν οἰκογένειά του στὰ χωράφια τους καὶ ἐργαζόταν. Αὐτὸ ὡστόσο δὲν τὸν ἐνοχλοῦσε. Ἄλλωστε ὅλοι τὸ ἴδιο ἔκαναν στὸ χωριὸ καὶ γι' αὐτὸ ὁ χρόνος γιὰ παιχνίδι ἦταν σχεδὸν ἐλάχιστος. Πληγωνόταν ὅμως βαθύτατα γιατί ἀκόμη καὶ τὶς Κυριακὲς οἱ γονεῖς του τὸν ἔπαιρναν μαζί τους στὶς ἀγροτικὲς ἐργασίες, ἐνῷ αὐτὸς ἤθελε νὰ ἐκκλησιασθῇ. Νὰ βοηθήση τὸν παπα-Δημήτρη στὸ Ἱερὸ Βῆμα, νὰ ντυθῇ παπαδάκι.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι στὴν ἐνορία μας, ἀλλὰ καὶ στὴν εὐρύτερη περιοχή, οἱ γεωργικὲς ἐργασίες ἦταν ἰδιαίτερα αὐξημένες τοὺς καλοκαιρινοὺς μῆνες. Μέσα σ' ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα τοῦ θέρους ἔπρεπε νὰ γίνουν ταυτόχρονα πολλὲς δουλειές, ὅπως ὁ θερισμός, τὸ μάζεμα τῶν καπνόφυλλων, ἡ συγκομιδὴ τῶν φρούτων, ποὺ ἀπαιτοῦσαν μεγάλη προσπάθεια καὶ δὲν ἐπιδέχονταν χρονοτριβὴ καὶ ἀναβολή. Ὁρισμένοι μάλιστα ἔλεγαν ὅτι μέσα σ' ἕνα μῆνα κάνουν τὶς δουλειὲς μιᾶς ὁλόκληρης χρονιᾶς. Ἀφοσιωμένοι πολλοὶ στὰ χωράφια τους δὲν ἐκκλησιάζονταν τὶς Κυριακές. Προτιμοῦσαν τὴν ἐργασία καὶ ἐγκατέλειπαν τὸν Θεό. Τὴν πνευματικὴ αὐτὴ κατάσταση τῶν ἐνοριτῶν του τὴν ἔνιωσε ἔντονα ὁ παπα-Δημήτρης τὴν πρώτη χρονιὰ ποὺ τοποθετήθηκε ἐφημέριος στὴν ἐνορία μας. Θλιβόταν μάλιστα γιὰ τὴν κατάσταση αὐτὴ καὶ ἀναζητοῦσε τὸν χρόνο καὶ τὸν τρόπο ἀντιμετώπισής της.

Ἐκείνη τὴ χρονιά, ἀνήμερα στὴ γιορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, οἱ ἐνορῖτες κατέκλυσαν τὸν Ἱερὸ Ναό. Μόλις εἶχε φθάσει στὴν Ἐκκλησία ὁ παπα-Δημήτρης καὶ πρὶν σημάνη ἡ καμπάνα, ἦταν ἤδη ἐκεῖ ὁ Νικολάκης. Ἔλαμπε ἀπὸ χαρὰ τὸ πρόσωπό του. Μπῆκε στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ πῆρε τὴν εὐχὴ τοῦ παπα-Δημήτρη. Συγκινήθηκε αὐτὸς βλέποντας τὸ ἡλιοκαμένο πρόσωπο τοῦ ἀγροτόπαιδου. Προσπάθησε ὁ Νικολάκης νὰ αἰτιολογήση τὶς καλοκαιρινὲς ἀπουσίες του, ἀλλὰ ὁ παπα-Δημήτρης δὲν τὸν ἄφησε νὰ ὁλοκληρώση αὐτὰ ποὺ ξεκίνησε νὰ λέη. Τὸν χάϊδεψε ἁπαλὰ στὴν πλάτη καὶ τὸν ἄφησε νὰ πλέη στὰ πελάγη τῆς εὐτυχίας του.

Στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ παπα-Δημήτρης μίλησε ἐκ βάθους καρδίας στοὺς ἐνορῖτες του. Ἦταν φανερὰ συγκινημένος, γιατί ἦταν ἡ δεύτερη χρονιὰ ποὺ γιόρταζε τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στὴν ἐνορία μας καὶ τελοῦσε τὴν θεία Λειτουργία σὲ μιὰ Ἐκκλησία πλημμυρισμένη ἀπὸ πιστούς. Συνέστησε ταυτόχρονα σ' αὐτοὺς νὰ ἐκκλησιάζονται τὶς Κυριακὲς λέγοντάς τους: "Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἕνωσή μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ γι' αὐτὸ ἡ ἐργασία δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελῇ αἰτία μὴ ἐκκλησιασμοῦ. Ἡ Κυριακὴ δὲν εἶναι γιὰ νὰ ἐργαζόμαστε οὔτε μόνο γιὰ νὰ ξεκουραζόμαστε. Εἶναι ἡμέρα μνήμης τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ καὶ γι' αὐτὸ πρέπει νὰ τὴν ἀφιερώσουμε στὸν Θεό". Κατέληξε μάλιστα ἐπικαλούμενος τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ τόνισε ὅτι "ἡ ἐργασία τῆς Κυριακῆς δὲν εἶναι εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεό".

Οἱ ἐνορῖτες ἀκούγοντας ὅλα αὐτὰ ἀρχικὰ ἔδειχναν ἀμήχανοι. Πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ δὲν συμφωνοῦσαν μὲ τὰ λεγόμενα τοῦ παπα-Δημήτρη. Κάποιοι μάλιστα, μετὰ τὴ διανομὴ τοῦ ἀντίδωρου, ἀνέμεναν τὸν παπα-Δημήτρη στὸ προαύλιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, γιὰ νὰ διατυπώσουν τὴν διαφωνία τους. Συζητῶντας μεταξύ τους ἀνέπτυσσαν μὲ κομπασμὸ τὰ ἐπιχειρήματα τῆς διαφωνίας τους καὶ νόμιζαν πῶς οἱ ἀπόψεις τους ἦταν ὀρθὲς καὶ ἔλεγαν ὅτι εἶχαν δίκηο. Ὁ Νικολάκης ποὺ στριφογύριζε ἀνάμεσά τους ἄκουγε τὴν ὅλη συζήτηση καὶ πετάχτηκε γεμᾶτος θυμό, ἀλλὰ καὶ ἱκανοποίηση λέγοντας: "Ὁ παππούλης ἔχει δίκηο!".

Ἐκείνη τὴν ὥρα πλησίαζε ὁ παπα-Δημήτρης, ἀλλὰ κανένας ἀπὸ τοὺς ἐνορῖτες δὲν θέλησε νὰ ἐκφράση σ' αὐτὸν τὴ διαφωνία του. Κατάλαβε τί εἶχε προηγηθῆ καὶ συμπλήρωσε ὁ παπα-Δημήτρης: "Ὅταν εἴμαστε προσκολλημένοι στὰ ὑλικὰ καὶ ἐπίγεια δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ ἐπουράνια. Πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ νὰ ζοῦμε καὶ ὄχι νὰ ζοῦμε γιὰ νὰ ἐργαζόμαστε. Ἂς φροντίζουμε νὰ μὴ γίνουμε δοῦλοι τῆς δουλειᾶς, ἀλλὰ νὰ παραμείνουμε δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου..."

Τὰ ἑπόμενα καλοκαίρια ὁ Νικολάκης συνέχισε νὰ ἐργάζεται στὰ χωράφια μὲ τοὺς γονεῖς του. Τὶς Κυριακὲς ὅμως ὄχι μόνο ἡ δική του οἰκογένεια ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἐνορῖτες δὲν ἐργάζονταν. Ὅλοι ἐκκλησιάζονταν καὶ δὲν διέκοπταν οὔτε ἀνέστειλαν τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα τοὺς ἐξ αἰτίας τῆς ἐργασίας.

Ι.Α.Τσ.