Θερινός εκκλησιασμός

Εδώ και μέρες είχαν αρχίσει οι καλοκαιρινές διακοπές, αλλά ο Νικολάκης δεν χαιρόταν. Είχε τελειώσει την πρώτη τάξη του Γυμνασίου και όλη τη σχολική χρονιά είχε κουραστεί. Πώς και πώς περίμενε τις καλοκαιρινές διακοπές, αλλά τώρα που ήρθαν δεν τον συγκινούσαν ιδιαίτερα. Πήγαινε βέβαια με την οικογένειά του στα χωράφια τους και εργαζόταν. Αυτό ωστόσο δεν τον ενοχλούσε. Άλλωστε όλοι το ίδιο έκαναν στο χωριό και γι’ αυτό ο χρόνος για παιχνίδι ήταν σχεδόν ελάχιστος. Πληγωνόταν όμως βαθύτατα γιατί ακόμη και τις Κυριακές οι γονείς του τον έπαιρναν μαζί τους στις αγροτικές εργασίες, ενώ αυτός ήθελε να εκκλησιασθή. Να βοηθήση τον παπα-Δημήτρη στο Ιερό Βήμα, να ντυθή παπαδάκι.

Είναι γεγονός ότι στην ενορία μας, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, οι γεωργικές εργασίες ήταν ιδιαίτερα αυξημένες τους καλοκαιρινούς μήνες. Μέσα σ’ ένα μικρό χρονικό διάστημα του θέρους έπρεπε να γίνουν ταυτόχρονα πολλές δουλειές, όπως ο θερισμός, το μάζεμα των καπνόφυλλων, η συγκομιδή των φρούτων, που απαιτούσαν μεγάλη προσπάθεια και δεν επιδέχονταν χρονοτριβή και αναβολή. Ορισμένοι μάλιστα έλεγαν ότι μέσα σ’ ένα μήνα κάνουν τις δουλειές μιας ολόκληρης χρονιάς. Αφοσιωμένοι πολλοί στα χωράφια τους δεν εκκλησιάζονταν τις Κυριακές. Προτιμούσαν την εργασία και εγκατέλειπαν τον Θεό. Την πνευματική αυτή κατάσταση των ενοριτών του την ένιωσε έντονα ο παπα-Δημήτρης την πρώτη χρονιά που τοποθετήθηκε εφημέριος στην ενορία μας. Θλιβόταν μάλιστα για την κατάσταση αυτή και αναζητούσε τον χρόνο και τον τρόπο αντιμετώπισής της.

Εκείνη τη χρονιά, ανήμερα στη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι ενορίτες κατέκλυσαν τον Ιερό Ναό. Μόλις είχε φθάσει στην Εκκλησία ο παπα-Δημήτρης και πριν σημάνη η καμπάνα, ήταν ήδη εκεί ο Νικολάκης. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Μπήκε στο Ιερό Βήμα και πήρε την ευχή του παπα-Δημήτρη. Συγκινήθηκε αυτός βλέποντας το ηλιοκαμένο πρόσωπο του αγροτόπαιδου. Προσπάθησε ο Νικολάκης να αιτιολογήση τις καλοκαιρινές απουσίες του, αλλά ο παπα-Δημήτρης δεν τον άφησε να ολοκληρώση αυτά που ξεκίνησε να λέη. Τον χάϊδεψε απαλά στην πλάτη και τον άφησε να πλέη στα πελάγη της ευτυχίας του.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο παπα-Δημήτρης μίλησε εκ βάθους καρδίας στους ενορίτες του. Ήταν φανερά συγκινημένος, γιατί ήταν η δεύτερη χρονιά που γιόρταζε την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην ενορία μας και τελούσε την θεία Λειτουργία σε μια Εκκλησία πλημμυρισμένη από πιστούς. Συνέστησε ταυτόχρονα σ’ αυτούς να εκκλησιάζονται τις Κυριακές λέγοντάς τους: “Σκοπός της ζωής μας είναι η ένωσή μας με τον Θεό και γι’ αυτό η εργασία δεν μπορεί να αποτελή αιτία μη εκκλησιασμού. Η Κυριακή δεν είναι για να εργαζόμαστε ούτε μόνο για να ξεκουραζόμαστε. Είναι ημέρα μνήμης της Ανάστασης του Χριστού και γι’ αυτό πρέπει να την αφιερώσουμε στον Θεό”. Κατέληξε μάλιστα επικαλούμενος τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τόνισε ότι “η εργασία της Κυριακής δεν είναι ευλογημένη από τον Θεό”.

Οι ενορίτες ακούγοντας όλα αυτά αρχικά έδειχναν αμήχανοι. Πολλοί ήταν αυτοί που δεν συμφωνούσαν με τα λεγόμενα του παπα-Δημήτρη. Κάποιοι μάλιστα, μετά τη διανομή του αντίδωρου, ανέμεναν τον παπα-Δημήτρη στο προαύλιο του Ιερού Ναού, για να διατυπώσουν την διαφωνία τους. Συζητώντας μεταξύ τους ανέπτυσσαν με κομπασμό τα επιχειρήματα της διαφωνίας τους και νόμιζαν πώς οι απόψεις τους ήταν ορθές και έλεγαν ότι είχαν δίκηο. Ο Νικολάκης που στριφογύριζε ανάμεσά τους άκουγε την όλη συζήτηση και πετάχτηκε γεμάτος θυμό, αλλά και ικανοποίηση λέγοντας: “Ο παππούλης έχει δίκηο!”.

Εκείνη την ώρα πλησίαζε ο παπα-Δημήτρης, αλλά κανένας από τους ενορίτες δεν θέλησε να εκφράση σ’ αυτόν τη διαφωνία του. Κατάλαβε τί είχε προηγηθή και συμπλήρωσε ο παπα-Δημήτρης: “Όταν είμαστε προσκολλημένοι στα υλικά και επίγεια δεν μας ενδιαφέρουν τα πνευματικά και τα επουράνια. Πρέπει να εργαζόμαστε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να εργαζόμαστε. Ας φροντίζουμε να μη γίνουμε δούλοι της δουλειάς, αλλά να παραμείνουμε δούλοι του Θεού του Υψίστου...”

Τα επόμενα καλοκαίρια ο Νικολάκης συνέχισε να εργάζεται στα χωράφια με τους γονείς του. Τις Κυριακές όμως όχι μόνο η δική του οικογένεια αλλά και όλοι οι ενορίτες δεν εργάζονταν. Όλοι εκκλησιάζονταν και δεν διέκοπταν ούτε ανέστειλαν τον πνευματικό αγώνα τους εξ αιτίας της εργασίας.

Ι.Α.Τσ.