Γεγονός καὶ Σχόλιο: Τὰ "πολιτικὰ τῆς Ἐκκλησίας"

Στὶς ἐπανειλημμένες ἐπισκέψεις μου στὴν Ἀμερική μου ἄρεσε πολὺ μιὰ φράση ποὺ ἄκουσα ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ἐκεῖ Χριστιανούς: «δὲν ἀσχολοῦμαι μὲ τὰ πολιτικὰ τῆς Ἐκκλησίας». Αὐτὴν τὴν φράση τὴν ἔλεγαν ὅταν γινόταν λόγος γιὰ τοὺς Ἐπισκόπους, γιὰ τὰ λεγόμενα σκάνδαλα μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, γιὰ διάφορες καταχρήσεις ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ οἰκονομικὰ τῶν Ἱερῶν Ναῶν κλπ.

Βέβαια εἶναι γνωστὸν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ κοινωνία τῆς θεώσεως. Στὴν Ἐκκλησία εἰσερχόμαστε μὲ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα καὶ τὸ Χρῖσμα καὶ συνδεόμαστε μὲ τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, δηλαδὴ μὲ τὴν θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τηροῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ στὴν καθημερινή μας ζωὴ καὶ γενικὰ προσπαθοῦμε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὰ παραγγέλματα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ προσπαθοῦμε νὰ ἔχουμε καὶ τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως διατυπώνεται ἀπὸ τοὺς Προφήτας, τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Πατέρας.

Ὡστόσο, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινος ὀργανισμός, καὶ μέσα στὸν χῶρο της ὑπάρχουν κατηχούμενοι καὶ πιστοί, ἀκόμη δὲ καὶ ἄνθρωποι ἄρρωστοι ποὺ ἐπιθυμοῦν τὴν θεραπεία τους, γι' αὐτὸ καὶ εἶναι ἑπόμενο νὰ δημιουργοῦνται καὶ νὰ ἐξελίσσονται μερικὲς καταστάσεις ποὺ δὲν ἀπηχοῦν τὸ «πνεῦμα» τοῦ ἀποκεκαλυμμένου λόγου.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ παντοῦ ἐνεργεῖ ὁ διάβολος ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ δημιουργήση προβλήματα καὶ νὰ ἀποτρέψη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ νὰ πορευθῇ πρὸς τὴν θέωση. Ἔτσι παρατηροῦνται μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας διάφορες ἀρρωστημένες καταστάσεις. Ὑπάρχουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἀφήνουν τὸν ὑψηλὸ στόχο τους καὶ ἀσχολοῦνται μὲ δευτερεύοντα ζητήματα, μὲ τὰ "κουτσομπολιὰ" καὶ τὶς ποικίλες διαδόσεις. Μερικὲς δὲ φορὲς ἀσχολοῦνται ὑπερβολικὰ μὲ τὰ θέματα αὐτά, ὡσὰν νὰ ἐπιδιώκουν νὰ καθησυχάζουν τὴν ἔνοχη συνείδησή τους, ἐπειδὴ ἔχουν ἀποκλίνει ἀπὸ τὸν ὑψηλὸ στόχο τους καὶ τὸν μεγάλο προορισμό τους. Ἔτσι ἀσχολοῦνται «μὲ τὰ πολιτικὰ τῆς Ἐκκλησίας».

Εἶναι φανερὸ ὅτι μέσα στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν καὶ λειτουργοῦν τὰ «θεωτικά», δηλαδὴ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἀποβλέπουν στὴν σωτηρία - θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τὰ «πολιτικά», δηλαδὴ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ κινοῦνται στὸ περιθώριο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καὶ ἔχουν σχέση μὲ τὶς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τῶν Χριστιανῶν. Πολλοὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν νοοτροπία μερικῶν ἀρρώστων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀδυνατοῦν νὰ δοῦν τὸ μυστήριο ποὺ ὑπάρχει μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Ἑπομένως, ἡ ἔκφραση ὅτι «δὲν ἀσχολοῦμαι μὲ τὰ πολιτικὰ τῆς Ἐκκλησίας» εἶναι σημαντικὴ καὶ δείχνει ἕναν Χριστιανὸ ποὺ ἔχει ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς του καὶ τοῦ ὑψηλοῦ προορισμοῦ του. Βεβαίως, αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει ὅλοι μας νὰ ἀγωνιζόμαστε, ὥστε ὁ ἀρρωστημένος χῶρος τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, ὅπως δυστυχῶς ἐκφράζεται στὴν κοινωνία, τὴν πολιτική, τὶς ποικίλες κοινωνικὲς ὀργανώσεις, νὰ μὴν εἰσέρχεται καὶ μέσα στὸν ἅγιο καὶ εὐλογημένο χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Τελικά, μὲ ὅποια ἑρμηνεία καὶ ἂν δοῦμε τὴν φράση «δὲν ἀσχολοῦμαι μὲ τὰ πολιτικὰ τῆς Ἐκκλησίας», πρέπει νὰ γίνη σύνθημα τῆς ζωῆς μας. Νὰ μὴν ἀσχολούμαστε μὲ τὶς ἀρρωστημένες καταστάσεις τῶν ἀσθενῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ νὰ βλέπουμε τὴν ζωὴ καὶ τὴν πολιτεία τῶν ἁγίων.

Ν.Ι.