Κωνσταντινούπολη - Ἀθήνα

"...πράγματι τὸ Πατριαρχεῖο, ὄχι μόνο πρὶν τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτήν, διαπνεόταν ἀπὸ μιὰ ἄλλη ἀντίληψη, διακατεχόταν ἀπὸ τὴν μεγάλη ἰδέα τῆς Ρωμηοσύνης... Δὲν μπορεῖ νὰ ταυτισθῇ μὲ μικροεθνικές, ἐθνικιστικὲς καὶ ρατσιστικὲς νοοτροπίες.

Δυστυχῶς, ὅμως, μερικοὶ "ἑλλαδικοὶ" δὲν μπόρεσαν νὰ ἑρμηνεύσουν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὶς κατὰ καιροὺς ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ γι' αὐτὸ σκανδαλίζονταν ἀπὸ τὴν στάση τῶν Πατριαρχικῶν... Πρέπει, ὅμως, νὰ τὸ καταλάβουμε ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ περικλεισθῇ καὶ νὰ ἐκφρασθῇ πλήρως ἀπὸ τὸν ἐλλαδισμό, καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἐκτιμηθῇ μέσα ἀπὸ μιὰ ἠθικιστικὴ καὶ φυλετικὴ προοπτική.

Ὅλα αὐτὰ ἐγράφησαν γιὰ δύο βασικοὺς λόγους. Ὁ πρῶτος, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε ἐπιπόλαιοι, ὅταν πρόκειται νὰ χαρακτηρίσουμε ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς φιλοτουρκικές. Εἶναι κρῖμα, καὶ θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ ἔγκλημα ἐναντίον τῆς ἀληθείας. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει μιὰ ὁλόκληρη ἱστορία ἐθνικῶν ἀγώνων καὶ προσφορῶν. Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι οἱ κατὰ καιροὺς ἑλληνικὲς κυβερνήσεις δὲν πρέπει νὰ δημιουργοῦν προσκόμματα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὴν μεγάλη του ἀποστολή, οὔτε καὶ νὰ θέλουν νὰ τὸ περικλείσουν σὲ μικροσκοπιμότητες. Πρέπει ὅλοι νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει νὰ ἐπιτελέση μεγάλο ἔργο, καθὼς ἐπίσης, ὅτι καὶ οἱ πολιτικοί μας θὰ πρέπη νὰ πάρουν μαθήματα, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ χειρίζονται οἱ Πατριαρχικοὶ τὰ διάφορα θέματα, γιατί, ἐνῷ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει κληρονομήσει τὴν πεῖρα μιᾶς μεγάλης παράδοσης, ἡ Ἀθήνα ὑστερεῖ σημαντικά.

Βλέπω τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μέσα ἀπὸ τὴν προοπτικὴ τῆς Ρωμηοσύνης, δηλαδὴ τοῦ οἰκουμενικοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Κάθε ἀλλοίωση αὐτῶν τῶν μεγεθῶν δημιουργεῖ προβλήματα στὴν μεγάλη του ἀποστολή. Μέσα ἀπὸ αὐτὴν προοπτικὴ πρέπει ὅλοι νὰ τὸ σεβόμαστε"

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: "Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος"