Γεγονός καὶ Σχόλιο: Κυτταρικὴ καὶ νοερὰ μνήμη

Σὲ ἕνα προηγούμενο σημείωμά μου εἶχα ἐκθέσει σύντομα τὶς σύγχρονες ἀνακαλύψεις ἐπιστημόνων ἐρευνητῶν γιὰ τὴν ἀγωγὴ τῶν ἐμβρύων καὶ ὅτι τὰ ἔμβρυα ἔχουν μιὰ ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον, ἀκοῦνε καὶ θυμοῦνται, καθὼς ἐπίσης οἱ διατροφικὲς συνήθειες τῆς μητέρας τὸ ἐπηρεάζουν σημαντικὰ στὴν μετέπειτα ζωή του.

Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς πληροφορίες ποὺ λαμβάνουν τὰ ἔμβρυα ἀπὸ τὸ περιβάλλον, συγχρόνως σὲ αὐτὰ ὑπάρχει καὶ ἡ λεγομένη κυτταρικὴ μνήμη, γιὰ τὴν ὁποία, ἔκανε πολὺ λόγο καὶ ὁ ἀείμνηστος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης. Τὰ κύτταρα τοῦ ὀργανισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν ἐμβρύων ἔχουν τὸ λεγόμενο μνημονικὸ σύστημα, ποὺ θὰ καθορίση τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου ὡς πρὸς τὶς ἀσθένειες καὶ γενικὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ὀργανισμοῦ. Βεβαίως, ὅπως ἔχουν ἀποδείξει καὶ ἐπιστήμονες, τὰ γονίδια δέχονται καὶ ἐπιδράσεις καὶ ἐπιρροὲς ἀπὸ τὸ περιβάλλον.

Ὅμως εἶναι γνωστὸν ἀπὸ τὴν Θεολογία μας ὅτι ὁ ἄνθρωπος καὶ ἑπομένως καὶ τὰ ἔμβρυα ἔχουν καὶ τὴν λεγομένη νοερά-καρδιακὴ μνήμη. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι λογικὴ καὶ νοερά, κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Καὶ ἐνῷ ἡ λογικὴ θὰ ἀναπτυχθῇ στὴν πορεία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ἀπὸ τὴν νηπιακὴ καὶ παιδικὴ ἡλικία ἀναπτύσσεται διαδοχικὰ ἡ λεκτικὴ σκέψη, ὁ νοὺς ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Βέβαια, δὲν ὑπάρχουν ἀκόμη οἱ παραστάσεις ἀπὸ τὸν περιβάλλοντα κόσμο, ἀλλὰ ὅμως ὁ νοὺς δὲν ἐμποδίζεται νὰ ἔχη τὴν μνήμη καὶ τὴν ἀναφορά του πρὸς τὸν Θεό.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ νοερὰ μνήμη ὑπάρχει πάντοτε μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἔστω κι ἂν δὲν ἔχει ἀρχίσει ἀκόμη νὰ λειτουργῇ ἡ λεκτικὴ σκέψη, ἔστω κι ἂν ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κατεστραμμένος. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀναφορὰ πρὸς τὸν Θεό. Ὁ ἀείμνηστος π. Παΐσιος ἔλεγε ὅτι ὅταν τὰ νήπια γελᾶνε, χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἰδιαίτερος λόγος, τότε βλέπουν τὸν φύλακα ἄγγελό τους.

Ἑπομένως ἡ ἐπικοινωνία τῶν ἐμβρύων καὶ τῶν νηπίων μὲ τὸν Θεό, τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους εἶναι καλύτερη καὶ ἰσχυρότερη ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία ποὺ ἔχουν οἱ μεγαλύτεροι - οἱ λογικοὶ ἄνθρωποι. Ἡ συμμετοχὴ τῶν νηπίων μέσα στὴν λατρεία εἶναι σημαντικὴ καὶ ὡς πρὸς τὸ σημεῖο αὐτό. Ὁπότε, ἡ χαρὰ καὶ τὸ κλάμα τους κατὰ τὴν διάρκεια μιᾶς ἀκολουθίας μπορεῖ νὰ συνδέεται μὲ ὅραση πνευματικῶν καταστάσεων ποὺ ἐμεῖς ἀγνοοῦμε.

Αὐτὸ αὐξάνει τὶς ὑποχρεώσεις τῶν γονέων ὅταν ἐξασκοῦν ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους, κυρίως ὅταν βρίσκονται στὴν νηπιακή τους ἡλικία. Θὰ πρέπει νὰ δημιουργοῦν κατάλληλο περιβάλλον στὸ σπίτι τους, θὰ πρέπει νὰ συνδέσουν τὰ παιδιά τους μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ τὰ μαθαίνουν νὰ προσεύχωνται, νὰ ψάλλουν καὶ βέβαια θὰ πρέπει νὰ προσέχουν νὰ μὴ σκοτίζεται ὁ νούς τους, ποὺ τότε εἶναι καθαρός. Γιατί τελικὰ ὁ νοὺς τῶν παιδιῶν σκοτίζεται ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ περιβάλλοντος. Ἐδῶ βρίσκεται καὶ ἡ μεγάλη εὐθύνη τῶν Χριστιανῶν γονέων καὶ γενικὰ τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας.

Ν.Ι.