Γεγονότα καὶ Σχόλια: Στεναχώριες ἑλληνολατρών ... - Ἡ εὐαγγελικὴ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Στεναχώριες ἑλληνολατρών...

Κάποιοι "ἑλληνολάτρες", γιὰ νὰ μὴ ποῦμε τὸ ἀκριβέστερο "νεοπαγανιστές", ἀντὶ νὰ αἰσθανθοῦν χαρὰ γιὰ τὴν δραστηριότητα ποὺ ἀναπτύσσουν "στὸ χῶρο τῆς παιδείας" δύο Ἐνορίες της Ναυπάκτου, καὶ πολλὲς ἄλλες Ἐνορίες στὴν Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖες δημιούργησαν τμήματα στὰ ὁποῖα διδάσκονται δωρεὰν σὲ παιδιὰ τῆς ἕκτης τάξης τοῦ Δημοτικοῦ τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας, αὐτοὶ αἰσθάνονται μεγάλη στεναχώρια καὶ ἀγανάκτηση, γιατί ὅπως φαίνεται θεωροῦν "ἐπαγγελματικὸ" προνόμιό τους τὸ μονοπώλιο τῆς ἑλληνικότητας καὶ κατὰ συνέπεια ἀντιλαμβάνονται ὡς ἰδιωτικὴ ὑπόθεσή τους τὴν χρήση καὶ τὴν διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.

Σὲ σχόλιο ποὺ δημοσιεύουν σὲ περιοδικὸ τοὺς θεωροῦν θράσος τὴν διδασκαλία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας μέσα ἀπὸ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑμνογραφίας καὶ τῆς θ. Λειτουργίας. Ταυτίζουν τὴν ἀρχαία, ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ εἰδωλολατρικὴ θρησκεία καὶ τὴν φιλολογικὴ καὶ φιλοσοφικὴ παραγωγὴ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Ἔχουν μιὰ ρομαντική, ἁπλουστευτικὴ ἀντιμετώπιση τῆς πολυμορφίας τῆς ἀρχαίας θρησκείας καὶ τῆς πολυμέρειας τοῦ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ τῆς προχριστιανικῆς Ἑλλάδας. Παίρνουν ὅ,τι τρέφει τὴν αἴσθηση τῆς φυλετικῆς τους μοναδικότητας, ἀπορρίπτοντας ὅ,τι τοὺς ὑπερβαίνει, κι ἂς ἀνταποκρίνεται στὶς βαθύτερες ἀναζητήσεις τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος. Ἔτσι, ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ ἐνυπόστατου Λόγου, ποὺ ἐκπλήρωσε τὶς ἀνεκπλήρωτες ἀναζητήσεις τῶν προγόνων μας, προτιμοῦν οἱ σύγχρονοι "ἑλληνολάτρες" τοὺς διδακτικοὺς μύθους τοῦ Αἰσώπου. Κανεὶς φυσικὰ δὲν ἀρνεῖται τὴν διδακτικὴ ἀξία τῶν μύθων, ἀλλὰ τί εἶναι αὐτὸ ποὺ κινεῖ τόσο μεγάλο θυμὸ ἐναντίον τῆς σαρκωμένης ἀλήθειας; Αὐτό, ἔξω ἀπὸ πιθανὲς σκοτεινὲς σκοπιμότητες, μόνο ὡς ἀποτέλεσμα τυφλῆς ἐθνικῆς συναισθηματικῆς φόρτισης μπορεῖ νὰ ἑρμηνευτή.

Μὲ τὴν διδασκαλία τῆς ἑλληνικότατης γλώσσας τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων οἱ νοσταλγοὶ τοῦ εἰδωλολατρικοῦ παρελθόντος μας θεωροῦν ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν μαθαίνουν ἀρχαία ἑλληνικά, ἀλλὰ "προετοιμάζονται γιὰ ψάλτες". Ξεχνοῦν, βέβαια, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ εἶναι ἡ ἑλληνικὴ μουσική, δηλαδή, ἡ μουσικὴ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς τραγωδίας, ἡ ὁποία πέρασε καὶ διασώθηκε μέσα στὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, μαζὶ μὲ ὅ,τι γνήσιο ὑπῆρχε στὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πολιτισμό. Εἶναι, δηλαδή, στοιχεῖο τῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Κλείνοντας ἁπλῶς ἐπισημαίνουμε κάτι τὸ αὐτονόητο, ὅτι τὰ παιδιὰ στὰ τμήματα τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, εἰσάγονται μὲ ἁπλὸ καὶ εὐχάριστο τρόπο στὴ γνώση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας, ποὺ εἶναι καὶ ἡ γλῶσσα τῆς λατρείας μας. Γιὰ τὴν διδασκαλία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς ἔχουμε ἄλλα τμήματα καὶ ἄλλους δασκάλους.

Ἡ εὐαγγελικὴ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Ὁ Ἑλληνισμὸς ὡς παιδεία, ὡς πολιτισμός, εἶχε οἰκουμενικότητα, ἀλλὰ καὶ πολυσυλλεκτικότητα. Δεχόταν καὶ ἀφομοίωνε στοιχεῖα προερχόμενα ἀπὸ ξένους λαούς. Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ διασώθηκε μέσα στὸ πανανθρώπινο κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, μέσα στὴν οἰκουμενικότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ ἀλήθειας.

Ὅσοι ἀποκόπτουν τὸν Ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, τὸν συρρικνώνουν μέσα στὰ ὅρια τῆς φυλετικῆς τους ἐγωιστικῆς μικροψυχίας.

π.Θ.Α.Β.