Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἅγιος Συμεὼν ὁ Ἀδελφόθεος, 27 Ἀπριλίου

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ὁ ἅγιος Συμεὼν ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσσερεις γιοὺς τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοὺς ὁποίους ἀπέκτησε ἀπὸ τὴν πρώτη του γυναῖκα. Οἱ ἄλλοι τρεῖς ἦσαν ὁ Ἰάκωβος, ὁ πρῶτος Ἱεράρχης τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ Ἰωσῆς καὶ ὁ Ἰούδας. Ὀνομαζόταν καὶ Σίμων, ποὺ εἶναι ὑποκοριστικὸ τοῦ ὀνόματος Συμεῶν, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Πέτρος "καὶ Σίμων, λέγεται καὶ Συμεῶν στὴν ἀρχὴ τῆς Καθολικῆς του Ἐπιστολῆς".

Ἔγινε δεύτερος Ἐπίσκοπος τῶν Ἱεροσολύμων μετὰ τὸν ἀδελφὸ τοῦ Ἰάκωβο. Ἐποίμανε θεάρεστα τὸ ποίμνιό του, γιὰ εἴκοσι καὶ πλέον χρόνια, μὲ πολλοὺς κόπους καὶ ἱδρῶτες καὶ ὁδήγησε πολλοὺς πεπλανημένους Ἕλληνες καὶ Ἰουδαίους στὴν θεογνωσία. Ἀφοῦ ὑπέμεινε πολλὰ βάσανα γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἐτελειώθη διὰ τοῦ μαρτυρίου. Σταυρώθηκε ὅπως ὁ ἀδελφός του καὶ συνάμα Κύριος καὶ Διδάσκαλός του Ἰησοῦς Χριστός, τὸ ἔτος 98 μ.Χ., σὲ ἡλικία ἑκατὸν εἴκοσι ἐτῶν. Στὸ συναξάριό του διαβάζουμε, μεταξὺ ἄλλων: "Ἀδελφᾶ πάσχεις Συμεῶν τῷ Κυρίω, ξύλῳ κρεμασθεῖς, ὡς ἀδελφὸς Κυρίου". Δηλαδὴ ὡς ἀδελφὸς τοῦ Κυρίου, συμπάσχεις μὲ τὸν ἀδελφό σου μὲ τὸ νὰ κρεμασθῇς στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ.

Ὁ θεάρεστος βίος καὶ τὸ σταυρικὸ τέλος τοῦ ἁγίου Συμεῶν, μᾶς δίνουν τὴν εὐκαιρία νὰ τονίσουμε τὰ ἀκόλουθα:

Πρῶτον. Διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδὰμ χάσαμε τὸν παράδεισο. Διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Χριστοῦ, ἀποκτήσαμε τὴν δυνατότητα νὰ γίνουμε καὶ πάλι πολῖτες του. Ξύλο μας ἐξόρισε ἀπὸ τὸν παράδεισο, ξύλο πάλι μᾶς εἰσάγει σὲ αὐτόν, δηλαδὴ ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. "Ὁ σταυρὸς εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κατάργηση τῆς ἁμαρτίας" (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς). Διὰ τοῦ σταυροῦ καταργήθηκε ὁ θάνατος, σκυλεύθηκε ὁ Ἅδης, ἄνοιξε καὶ πάλι ὁ παράδεισος καὶ δόθηκε στὸ ἀνθρώπινο γένος ἡ δυνατότητα τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, διὰ τῆς μετανοίας. Οἱ γνήσιοι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ σταυρώνουν καθημερινὰ τὴν σάρκα, ἤτοι τὸ σαρκικὸ φρόνημα ποὺ γεννᾶ τὸν θάνατο, νεκρώνονται γιὰ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ ζήσουν τὴν ἀληθινὴ ζωή, τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Μὲ τὴν μυστηριακὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄσκηση προσπαθοῦν νὰ θεραπεύσουν τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἤτοι τὸ θυμικό, τὸ ἐπιθυμητικὸ καὶ τὸ λογιστικὸ καὶ νὰ τὶς στρέψουν στὴν φυσική τους πορεία, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ παρὰ φῦσιν στὸ κατὰ φῦσιν. Τὸ θυμικὸ μέρος τῆς ψυχῆς θεραπεύεται μὲ τὴν φιλανθρωπία καὶ τὴν ἀγάπη, τὸ ἐπιθυμητικὸ μὲ τὴν νηστεία καὶ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὸ λογιστικὸ μὲ τὴν ἀνάγνωση καὶ τὴν προσευχὴ καὶ τότε φωτίζεται ὁ νοὺς καὶ φθάνει στὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ. "Τὸ θυμικὸν τῆς ψυχῆς ἀγάπη χαλίνωσον, τὸ ἐπιθυμητικὸν αὐτῆς ἐγκρατεία καταμάρανον καὶ τὸ λογιστικὸν αὐτῆς προσευχὴ πτέρωσον καὶ τὸ φῶς τοῦ νοῦ οὐκ ἀμαυροῦται ποτέ". (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής).

Ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, ὁ ἀγῶνας γιὰ τὴν μεταμόρφωση τῶν παθῶν, εἶναι ἡ ἑκούσια ἄρση τοῦ σταυροῦ, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου καὶ τὴν βίωση τῆς αἰωνίου θείας ζωῆς. Ἡ συμπόρευση καὶ ἡ συσταύρωση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ὁ μοναδικὸς δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν βίωση τοῦ προσωπικοῦ Πάσχα. Στὴν γεύση τῆς γλυκύτητος τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, "ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου", στὴν θεία Εὐχαριστία, μὲ τὴν βρώση καὶ τὴν πόση τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματὸς Τοῦ, φυσικὰ μὲ τὶς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις.

Δεύτερον. Οἱ ἅγιοι βιώνουν τὰ ἔσχατα, ἤτοι τὴν βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή. Μὲ τὴν βίωση τοῦ μυστηρίου τοῦ σταυροῦ καθάρισαν τὸ ὀπτικὸ μέρος τῆς ψυχῆς καὶ βλέπουν τὸν Θεό. Ἐνίκησαν τὸν θάνατο στὰ ὅρια τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς καὶ ἀπέκτησαν τὴν τέλεια ἀγάπη. Γι' αὐτὸ καὶ τὴν ὥρα τῆς ἐξόδου τους ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ δὲν ἔχουν τὸν παραμικρὸ φόβο, ἀλλὰ εἶναι γεμᾶτοι πνευματικὴ ἀγαλλίαση καὶ "εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχονται, ἀλλὰ μεταβαίνουν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν" (Α' Θέσσ. δ' 17 ). Μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς του ἔχουν ἤδη κριθῆ, καὶ κατὰ τὴν δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ θὰ ἵστανται πλησίον τοῦ θρόνου Τοῦ. "Ἐκεῖνοι ποὺ ἀπέκτησαν τὴν τελειότητα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀνύψωσαν τὴν ψυχή τους μὲ τὶς ἀρετές, θὰ ἁρπαχθοῦν μέσα ἀπὸ τὰ σύννεφα, κατὰ τὸν Ἀπόστολο, καὶ δὲν θὰ ὑποστοῦν κρίση" (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής). Κατὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου "ἡ ψυχὴ ποὺ αἰσθάνεται πνευματικὴ ἀγαλλίαση μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πηγαίνει πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς σκοτεινὲς παρατάξεις μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους, πετῶντας μὲ τὰ φτερὰ τῆς πνευματικῆς ἀγάπης, ἀφοῦ ἔχει χωρὶς κανένα κενὸ τὸ πλήρωμα τοῦ νόμου, τὴν ἀγάπη. Γι' αὐτὸ καὶ κατὰ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου, θὰ ἀρπαγοὺν μὲ ὅλους τοὺς ἁγίους ἐκεῖνοι ποὺ θὰ τελειώνουν τὸν βίο μὲ τέτοια παρρησία, ἐνῷ ἐκεῖνοι ποὺ καὶ λίγο δειλιάζουν τὴν ὥρα τοῦ θανάτου, θὰ ἀφεθοῦν μαζὶ μὲ τὸ πλῆθος τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, σὰν ὑπόδικοι, γιὰ νὰ δοκιμασθοῦν ἀπὸ τὴν φωτιὰ τῆς κρίσεως" (Ἅγιος Διάδοχος Φωτικής).

Ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναμφισβήτητα ἱστορικὰ γεγονότα, ἀλλὰ παράλληλα εἶναι καὶ ὁ τρόπος ζωῆς τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι εἶναι σταυρωμένοι καὶ ἀναστημένοι. Ἐπειδὴ ὑπομένουν ἀγόγγυστα τὶς καθημερινὲς θλίψεις, καὶ τοὺς πειρασμοὺς δοξολογῶντας τὸν Θεό, γι' αὐτὸ καὶ γεύονται τὴν παράκληση τῆς Θείας Χάριτος, τὴν ἀνεκλάλητη χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι σηκώνουν πρόθυμα καὶ ἀγόγγυστα τὸ "ἐλαφρὸν φορτίον" τοῦ Χριστοῦ, αὐτοὶ χαίρονται ἀληθινὰ τὴν ζωή τους, ἐπειδὴ γεύονται τὴν ὄντως Ζωή, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὸν ζωηφόρο τάφο καὶ νεκρώνει τὸν θάνατο.