Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ κρίση τῶν ἐξετάσεων - Ἡ ἀνάγκη τῶν χαρισματικῶν παιδιῶν

Ἡ κρίση τῶν ἐξετάσεων

Οἱ Γενικὲς Ἐξετάσεις φέρνουν πάντα στὸ ἐπίκεντρο τῶν συζητήσεων φλέγοντα θέματα τῆς κρατικῆς ἐκπαίδευσης. Φέτος, βέβαια, καλύφθηκε κάπως αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀπὸ ἄλλα γεγονότα "ὀλυμπιακά", πολιτικά, ἀκόμη καὶ ἐκκλησιαστικά. Δὲν ἔχασε πάντως τὸ ἐνδιαφέρον του. Δὲν πέρασε στὰ ἀζήτητα... Προκάλεσε συζητήσεις στὰ Μ.Μ.Ε. μὲ τὴν ἁρμόδια Ὑπουργό, δημοσιογράφους καὶ ἐκπροσώπους τῶν ἐκπαιδευτικῶν, ἀλλὰ καὶ μακριὰ ἀπὸ τὶς κάμερες καὶ τὰ μικρόφωνα μεταξὺ τῶν ἄμεσα ἐνδιαφερομένων μαθητῶν, γονέων καὶ ἐκπαιδευτικῶν.

Οἱ Γενικὲς Ἐξετάσεις, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, ἀποτελοῦν μιὰ κρίσιμη φάση τῆς λειτουργίας τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος, ἡ ὁποία λόγῳ τῆς πιεστικῆς φύσεώς της ἐρεθίζει πληγὲς καὶ φέρνει στὸ φῶς προβλήματα. Βέβαια, οἱ πιὸ πολλὲς συζητήσεις ποὺ δημιουργοῦνται λειτουργοῦν περισσότερο ὡς ψυχολογικὰ κατευναστικὰ καὶ λιγότερο ὡς ἐργαλεῖα ἀναζήτησης λύσεων. Συνήθως συζητοῦμε γιὰ νὰ διορθώσουμε τὰ ἀρνητικά μας συναισθήματα, νὰ ἐκλογικεύσουμε τὶς δυσάρεστες καταστάσεις, ὥστε νὰ ἐλαχιστοποιηθῇ ἡ πιθανὴ "τραγικότητα τῶν γεγονότων", ὅπως εἶναι ἡ ἀποτυχία στὶς ἐξετάσεις μὲ τὴν συνακόλουθη ἐπιδείνωση τῆς οἰκονομικῆς αἱμορραγίας γιὰ ἐξωσχολικὰ μαθήματα. Γενικά, πάντως, εἶναι καλὸ νὰ συζητοῦμε τὰ προβλήματά μας, ἀλλὰ πιὸ καλὸ εἶναι –ὅταν πρόκειται γιὰ συζητήσεις ἰθυνόντων– νὰ ἐνδιαφερόμαστε εἰλικρινὰ γιὰ τὴν λύση τους. Γιατί ἡ ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία εἶναι ἕνα συνεχὲς πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἀπαιτεῖ διαρκεῖς ἀναπροσαρμογὲς τῶν λύσεων ποὺ λίγο πρὶν δόθηκαν.

Τὸ τελευταῖο, βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι κάθε δύο ἢ τρία χρόνια θὰ πρέπη νὰ ἀλλάζουμε συστήματα. Ἀπαιτεῖ κυρίως τὴν διαρκῆ τροφοδότηση τῶν ἐκπαιδευτικῶν μὲ ὑλικοτεχνικὰ μέσα καὶ μὲ πνευματικὰ ἐφόδια ποὺ θὰ τοὺς καθιστοῦν ἱκανοὺς νὰ βοηθοῦν ἀποτελεσματικὰ τοὺς μαθητές τους στὴν ἀπόκτηση γνώσεων, ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχολογικὴ καὶ πνευματικὴ ὁλοκλήρωσή τους.

Ἡ ἀνάγκη τῶν χαρισματικῶν παιδιῶν

Ἔχει ἀποδειχθῇ ἀπὸ σχετικὴ ἐπιστημονικὴ μελέτη ὅτι τὸ 50% τῶν χαρισματικῶν ἢ τῶν ταλαντούχων παιδιῶν ἐγκαταλείπουν τὶς σπουδές τους ὡς τὴν ἐφηβεία (Βῆμα 15-5-2004).

Τὰ παιδιὰ ποὺ ξεφεύγουν ἀπὸ τὸν μέσο ὅρο τῶν συμμαθητῶν τους εὔκολα ἀπογοητεύονται, εἴτε ἀπὸ ἀδέξιες κινήσεις τῶν μεγάλων, εἴτε γιατί τὰ διδασκόμενα μαθήματα δὲν ἀνταποκρίνονται στὶς ἀπαιτήσεις τους, ὁπότε τὰ βρίσκουν ἀνιαρά, εἴτε ἀκόμη γιατί οἱ συμμαθητές τους δὲν συμβαδίζουν μὲ τὰ ἐνδιαφέροντά τους.

Τὰ παιδιὰ αὐτῆς τῆς κατηγορίας δείχνουν μὲ τὸν πιὸ ἔντονο τρόπο τὴν ἀνάγκη μιᾶς ὁλοκληρωμένης παιδείας, ἡ ὁποία μαζὶ μὲ τὶς γνώσεις –ἀνάλογες μὲ τὴν δεκτικότητα κάθε παιδιοῦ– θὰ προσφέρη ψυχικὴ καλλιέργεια, ἡ ὁποία θὰ βοηθᾶ τὰ παιδιὰ νὰ συνδέουν τὴν γνώση μὲ τὴν ἀγάπη, τὰ φυσικὰ προσόντα μὲ τὴν μετριοφροσύνη, τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς μὲ τὸ πνευματικὸ νόημα τοῦ κόσμου, τὸ πείραμα τοῦ ἐργαστηρίου μὲ τὴν ἐμπειρικὴ θεολογία, τὴν μοναχικὴ πορεία στὴν μελέτη μὲ τὴν ἀνοιχτῇ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Μιὰ τέτοια παιδεία χρειάζεται προφανῶς ὡς θεμέλιο τὴν θεολογία τῶν Πατέρων.

π.Θ.Α.Β.