Ἀνακοινώθηκε ἀπό τήν Περιφέρεια Δυτικῆς Ἑλλάδος ὅτι ἡ συντήρηση καί ἀποκατάσταση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Βομβοκοῦς «μέ ἀπόφαση τοῦ Περιφερειάρχη Δυτικῆς Ἑλλάδος Νεκταρίου Φαρμάκη», «ἐντάχθηκε στό Ἐπιχειρησιακό Πρόγραμμα «Δυτική Ἑλλάδα 2014-2020» μέ ποσό δαπάνης ὕψους 812.700 εὐρώ».

Γιά τίς ἐργασίες πού θά γίνουν ἀνακοινώθηκε: «Κατασκευή περιμετρικού στραγγιστηρίου (drainage), καθαίρεση των σαθρών παλαιών αρμολογημάτων και κατασκευή νέων, εφαρμογή ενεμάτων, καθαίρεση της επικεράμωσης, και επικάλυψη με κεραμίδια βυζαντινού τύπου, τοποθέτηση ανοξείδωτων μεταλλικών ελκυστήρων με εμφανείς εξωτερικά κυκλικές πλάκες αγκυρώσεως, αποξήλωση κουφωμάτων και κατασκευή νέων, συντήρηση-αποκατάσταση υπάρχοντος δαπέδου, κατασκευή ηλεκτρολογικής εγκατάστασης και εγκατάσταση θέρμανσης, κατασκευή δίγλωσσης ενημερωτικής πινακίδας (και σε γραφή Braille) και εκτύπωση φυλλαδίων ενημέρωσης (δίγλωσσα και σε γραφή Braille). Επίσης, θα εκτελεστούν διερευνητικές εργασίες επιζωγραφίσεων, συστηματικές εργασίες συντήρησης (στερέωση των αποκολλημένων και σαθρών κονιαμάτων, στερέωση ζωγραφικής επιφάνειας, σφράγισμα των ρωγμών με κονίαμα, αφαίρεση όλων των νεότερων κονιαμάτων, πλήρωση των ρωγμών και των απωλειών του υποστρώματος, περιμετρικές συγκρατήσεις, αφαίρεση όλων των νεότερων επεμβάσεων: α) της μεμβράνης από τη ζωγραφική επιφάνεια από παλαιότερη επέμβαση συντήρησης, β) των κονιαμάτων περιμετρικής συγκράτησης, γ) των τσιμεντοκονιαμάτων και δ) των επιζωγραφίσεων, καθαρισμός της ζωγραφικής επιφάνειας, αισθητική αποκατάσταση)».

Πολλοί μᾶς ἐρωτοῦν περί τινος πρόκειται.

Ἐνημερώνουμε τούς ἐνδιαφερομένους ὅτι κατά τά ἔτη 2008 - 2010 ἡ Ἱερά Μονή Βομβοκοῦς μέ τήν συνδρομή τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί πολλῶν πιστῶν μερίμνησε γιά τήν ἐκπόνηση, μέ ἴδιες δαπάνες ὕψους 40.000 εὐρώ, ὅλων τῶν ἀπαιτούμενων μελετῶν, ἤτοι Ἀρχιτεκτονικῆς - Ἀναστηλωτικῆς, Στατικῆς, Ἠλεκτρομηχανολογικῆς καί Οἰκονομοτεχνικῆς, γιά τό σύνολο τοῦ οἰκοδομικοῦ συγκροτήματος τῆς ἱστορικῆς Μονῆς. Οἱ μελέτες ὑποβλήθηκαν στίς ἁρμόδιες Ὑπηρεσίες τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ καί τῆς Ναοδομίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπου καί ἔλαβαν ὅλες τίς ἀπαιτούμενες ἐγκρίσεις στά τέλη τοῦ ἔτους 2011.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροποπολίτης κ. Ἱερόθεος ἔκτοτε ἔκανε συνεχῶς προφορικές καί γραπτές παρεμβάσεις προκειμένου νά ἐνταχθῆ τό ἔργο σέ Εὐρωπαϊκό Πρόγραμμα, ἀλλά ὑπῆρχε γιά διαφόρους λόγους δυστοκία.

Τόν τελευταῖο καιρό ὁ Σεβασμιώτατος ἔθεσε τό θέμα στόν Περιφερειάρχη Δυτικῆς Ἑλλάδος κ. Νεκτάριο Φαρμάκη, στήν Ἔφορο Ἀρχαιοτήτων κ. Ὀλυμπία Βικάτου, τόν Δήμαρχο  Ναυπακτίας κ. Βασίλειο Γκίζα καί τήν Ὑπουργό Πολιτισμοῦ κ. Λίνα Μενδώνη, ζητώντας τήν ἔνταξή του γιά χρηματοδότηση προκειμένου νά ἐπιτευχθῆ ἡ ὑλοποίησή του.

Σημειώνεται καί ἡ παρέμβαση τοῦ Βουλευτῆ τοῦ Νομοῦ κ. Δημητρίου Κωνσταντόπουλου στήν κ. Ὑπουργό μετά ἀπό παράκληση τοῦ Σεβασμιωτάτου.

Τό ἔργο πού ἐντάχθηκε ὑλοποιεῖ ἕνα μέρος τῆς μελέτης, ἀφοῦ τό συνολικό ἀντικείμενο χωρίσθηκε σέ δύο μέρη, ἐκ τῶν ὁποίων προκρίθηκε ἡ ἄμεση ὑλοποίηση τῆς συντήρησης τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἐνῶ ἡ ὑλοποίηση τοῦ ἀναπομείναντος ἀντικειμένου ἀποφασίστηκε νά δρομολογηθῆ στό μέλλον.

Κυρίως, ἡ πολιτική βούληση τοῦ Περιφερειάρχη Δυτικῆς Ἑλλάδος κ. Νεκταρίου Φαρμάκη συνετέλεσε στό νά ἐνταχθῆ τό ἔργο αὐτό στό Ἐπιχειρησιακό Πρόγραμμα «Δυτική Ἑλλάδα 2014-2020».

Εὐχαριστοῦμε ὅλους ὅσοι συνετέλεσαν στήν ἔνταξη αὐτή καί ἀναμένουμε τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν, ἀλλά καί τήν ὑλοποίηση τῆς ὑπόλοιπης μελέτης ἀνακαίνισης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, πού ἀποτελεῖ ἕνα θαυμάσιο μνημεῖο καί ζωντανό Μοναστήρι μέ εὐλαβεῖς Μοναχές πού προσελκύει τήν ἀγάπη ὅλων τῶν Ναυπακτίων.

Κυκλοφόρησε τὸ νέο ἱστορικό-λεύκωμα γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Βομβοκοὺς ὑπὸ τὸν τίτλο Ὁ Πρόδρομος τῆς Ναυπακτίας. Τὸ βιβλίο καταγράφει τὴν ἱστορία τῆς Μονῆς ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της, τὴν ἀρχιτεκτονική της, τὶς τοιχογραφίες τοῦ Καθολικοῦ καὶ τὰ κειμήλιά της. Ὅλα αὐτὰ συνοδεύονται μὲ καλῆς ποιότητας φωτογραφίες.

Ἡ Ἱερὰ Μονή, ποῦ εἶναι πολὺ ἀγαπητὴ στοὺς Ναυπακτίους, ἔφθασε στὴν μεγαλύτερη ἀκμὴ τῆς στὰ τέλη τοῦ 17ου αἰῶνος, καταργήθηκε μὲ τὸ διάταγμα τοῦ Ὄθωνος τὸ 1833, μετατράπηκε τὸ 1940 σὲ γυναικεῖα καὶ σήμερα γνωρίζει ἄνθηση μὲ τὴν νέα ἀδελφότητα ποῦ ἔχει ἐγκατασταθῇ, καὶ ἡ ὁποία ἐξέδωσε τὸ πολὺ προσεγμένο αὐτὸ ἱστορικό-λεύκωμα, καὶ γιὰ τὴν πληροφόρηση τῶν προσκυνητῶν καὶ τῶν Ναυπακτίων καὶ γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς προσπάθειας συντήρησης τῆς ἀδελφότητος καὶ ἀνακαίνισης τοῦ «Ἀϊ-Γιάννη», τοῦ «Προδρόμου τῆς Ναυπακτίας».

Στὴν συνέχεια παραθέτουμε τὸν πρόλογο τοῦ Σεβασμιωτάτου.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἡ μοναχικὴ πολιτεία εἶναι ἡ αὐθεντικὴ χριστιανικὴ ζωή, ὅπως τὴν συναντᾶμε στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία καὶ περιγράφεται στὸ βιβλίο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων» καὶ στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Στὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» φαίνεται ὁ κοινοβιακὸς χαρακτῆρας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀφοῦ οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ποῦ ζοῦσαν ἐν Χριστῷ καὶ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι εἶχαν φιλοθεΐα καὶ φιλανθρωπία: «Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἥν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τί τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ ἥν αὐτοῖς ἅπαντα κοινὰ» (Πράξ. δ', 32). Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ εἶχαν μιὰ καρδιὰ καὶ μιὰ ψυχὴ καὶ δὲν εἶχαν κάτι δικό τους, ἀλλὰ ὅλα ἦταν κοινά. Στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐκφράζεται ὁ τρόπος ζωῆς τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ποῦ διακρίνονταν ἀπὸ τὰ χαρίσματα τῆς θεολογίας, τῆς προφητείας, τῆς ἐσωτερικῆς καρδιακῆς προσευχῆς, γι' αὐτὸ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», «τὸ Πνεῦμα μὴ σβέννυτε» (Α' Θέσ. ε', 17, 19) κλπ.

Ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι στὴν πραγματικότητα ἡ προφητική, ἀποστολικὴ καὶ μαρτυρικὴ ζωή, ὅπως γράφω στὸ βιβλίο Ὁ Μοναχισμὸς ὡς Προφητική, Ἀποστολικὴ καὶ Μαρτυρικὴ ζωή. Πράγματι, οἱ ὀρθόδοξοι μοναχοί, οἱ ὁποῖοι συντονίζονται ὀρθὰ στὴν πατερικὴ παράδοση, μὲ ἀποδοχὴ ὅλου τοῦ εὐλογημένου θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑπακοὴ στὴν κανονικὴ διάρθρωση τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι συνεχιστὲς καὶ ἐκφραστὲς τοῦ χοροῦ τῶν Προφητῶν, ὅπως φαίνεται στὴν ζωὴ τοῦ Σαούλ: «καὶ ἔρχεται ἐκεῖθεν εἰς τὸν βουνόν, καὶ ἰδοὺ χορὸς προφητῶν ἐξεναντίας αὐτοῦ καὶ ἤλατο ἐπ αὐτὸν πνεῦμα Θεοῦ, καὶ προεφήτευσεν ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Α' Βασ. ἰ', 10). Ἐπίσης, εἶναι συνεχιστὲς τῶν Ἀποστόλων, ἀφοῦ ἐγκαταλείπουν τὰ πάντα καὶ ἀκολουθοῦν μὲ αὐταπάρνηση τὸν Χριστό. Ἀκόμη, οἱ ὀρθόδοξοι μοναχοὶ δίνουν διαρκῶς τὴν μαρτυρία τῆς πίστεώς τους καὶ ὑφίστανται καθημερινὰ τὸ μαρτύριο τῆς προαιρέσεως στὸν πόλεμο τοῦ διαβόλου καὶ σταυρώνουν τὸν ἑαυτό τους συσταυρούμενοι μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, πορευόμενοι τὸν δρόμο τῆς καθάρσεως καὶ τοῦ φωτισμοῦ πρὸς τὴν θέωση.

Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς χαρακτηρίζει τὰ Μοναστήρια ὡς «τὰ ἀφιερωμένα τὼ Θεῶ φροντιστήρια», ὅπου οἱ μοναχοὶ φοιτοῦν καὶ σπουδάζουν στὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐκπαιδεύονται ἀπὸ τὸν Γέροντα καὶ τὴν Γερόντισσα, οἱ ὁποῖοι κινοῦνται μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ τὸν κανονικὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας, στὸ πῶς θὰ ἀποκτήσουν τὴν ἀληθινὴ ὑπακοή, τὴν πνευματικὴ παρθενία καὶ τὴν πραγματικὴ ἀκτημοσύνη καὶ πῶς θὰ γίνουν ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα στὸν ὁποῖον θὰ γίνεται ἀέναη λειτουργία.

Ἔτσι, καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου Βομβοκοὺς εἶναι ἕνα «πνευματικὸ φροντιστήριο», ἕνας πνευματικὸς πνεύμονας τῆς περιοχῆς Ναυπακτίας, ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρύτερης περιοχῆς, ποῦ στὴν διάρκεια τῶν αἰώνων ἐξέπεμπε καθαρὸ πνευματικὸ ὀξυγόνο, ἦταν ἕνα παράθυρο τοῦ Παραδείσου στὸν κόσμο, προσέφερε πολλὰ στὴν κοινωνία, ὅπως ἱστορεῖται σὲ αὐτὸ τὸ σύντομο ἱστορικό. Οἱ μοναχοὶ καὶ μοναχὲς ποῦ ἔζησαν σὲ αὐτὸ τὸ πνευματικὸ «φροντιστήριο» μαθήτευσαν στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ ὅσα μᾶς ἄφησαν, κυρίως τὸ Καθολικὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τὸ ὁποῖο ἀποπνέει τὸ ἄρωμα τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς. Οὐσιαστικὰ ὁ κόσμος σήμερα χρειάζεται νὰ βλέπη τέτοια πρότυπα μοναχῶν ποῦ ἐκφράζουν τὸν τύπο τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ καὶ ὄχι τοῦ δυτικόφρονος ἀκτιβιστικοῦ μοναχισμοῦ μὲ μιὰ «vita activa».

Δοξάζω τὸν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεό, τὴν Κυρία Θεοτόκο καὶ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ Βαπτιστή, οἱ ὁποῖοι διατήρησαν τὴν Ἱερὰ Μονὴ Βομβοκοὺς ἀνοικτή, ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες μου, ὅταν φάνηκε ὅτι θὰ ἔκλεινε, μετὰ τὴν κοίμηση τῶν τελευταίων εὐλαβέστατων μοναζουσῶν, ἀμέσως ἔστειλαν νέα Ἀδελφότητα καὶ ζοῦμε τὸ θαῦμα τῆς μοναχικῆς ἀνανεώσεως. Ἡ νέα Ἀδελφότητα ὑπὸ τὴν Γερόντισσα Εἰρήνη μοναχὴ καὶ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ τοὺς Ἀρχιμ. π. Ζαχαρία Ζάχαρου, πολυφιλήτου ἀδελφοῦ, ποῦ γνωρίζει νὰ καθοδηγῇ ὀρθόδοξα τὰ πνευματικά του παιδιά, μὲ τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία ποῦ διαθέτει, συνεχίζει τὴν παράδοση τῆς χορείας εὐλογημένων μοναχῶν, μὲ τὴν λειτουργικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ ζωὴ καὶ μὲ ὑπακοὴ στὰ κανονικὰ θέσμια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς Μητροπόλεως αὐτῆς.

Οἱ Ναυπάκτιοι ἀγαποῦν τὴν Ἱερὰ Μονὴ Βομβοκούς, ἡ ὁποία τοὺς συμπαραστάθηκε καὶ συμπαρίσταται σὲ κάθε δύσκολη, ἰδίως πνευματική, κατάσταση, προστρέχουν τακτικὰ σὲ αὐτὴν γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, νὰ λειτουργηθοῦν καὶ νὰ παρηγορηθοῦν, νὰ ἀναπαυθοῦν πνευματικά.

Ἡ ἔκδοση τοῦ ἱστορικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς θὰ βοηθήση τοὺς προσκυνητὲς καὶ ὅσους ἀγαποῦν τὸ Μοναστήρι αὐτὸ ποικιλοτρόπως καὶ γι' αὐτὸ ἐκφράζω τὴν χαρά μου. Εὐλογῶ τὴν ἔκδοση αὐτὴ καὶ εὔχομαι ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, νὰ εὐλογῇ τὴν Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, νὰ ζοὺν ὡς ἐν «πνευματικῷ φροντιστηρίῳ», νὰ μιμοῦνται τὴν ζωὴ τῶν ἀρχαίων Χριστιανῶν μὲ τὴν κοινοβιακὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔντονα πνευματικὰ χαρίσματα, ἀλλὰ καὶ νὰ ὁμοιάζουν μὲ τὸν «χορὸ» τῶν Προφητῶν, ὡς πρόγευση τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἰερόθεος

Τήν Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου, ἀρχή τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους, ἡ ἀξιότιμη Ὑπουργός Πολιτισμοῦ κ. Λίνα Μενδώνη ἐπισκέφθηκε τήν Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Βομβοκοῦς μέ ἀφορμή τήν τελετή παράδοσης τοῦ ἀνακαινισμένου Καθολικοῦ τοῦ Μοναστηριοῦ. Τήν Ὑπουργό ὑποδέχθηκε ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, μαζί μέ τήν Ἡγουμένη Εἰρήνη καί τίς μοναχές τῆς Ἀδελφότητος, στό προαύλιο τῆς Μονῆς, ὅπου καί τελέσθηκε δέηση ἔμπροσθεν τῆς κεντρικῆς εἰσόδου τοῦ Ναοῦ. Ἀκολούθησε ἡ κοπή τῆς κορδέλας καί στήν συνέχεια, ἐντός τοῦ Καθολικοῦ, ἐκφωνήθηκαν σύντομοι λόγοι. Παρόντες στήν τελετή ἦταν: ὁ βουλευτής Αἰτωλοακαρνανίας κ. Θανάσης Παπαθανάσης, ὁ Περιφερειάρχης Δυτικῆς Ἑλλάδας κ. Νεκτάριος Φαρμάκης, ἡ Γενική Διευθύντρια Ἀρχαιοτήτων κ. Ὀλυμπία Βικάτου, ὁ Δήμαρχος Ναυπακτίας κ. Βασίλης Γκίζας, Ἀντιδήμαρχοι, Δημοτικοί Σύμβουλοι, καθώς ἐπίσης ὑπηρεσιακοί παράγοντες τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ, τῆς Ἐφορείας Ἀρχαιοτήτων καί ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν φορέων καί συλλόγων.

Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στό πῶς συγκροτήθηκε ἡ Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἀφοῦ ἡ Μονή ἕνα διάστημα εἶχε κλείσει ἀπό ἔλλειψη μοναχῶν, ἀλλά ἀναφέρθηκε καί στό ἱστορικό τοῦ ἔργου, ὅτι καταρτίστηκαν ὅλες οἱ μελέτες μέ δικά μας ἔξοδα, οἱ ὁποῖες ἐγκρίθηκαν τό 2011 ἀπό τό Κεντρικό Ἀρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), συγκροτήθηκε πλήρης φάκελος πού ἦταν «ὥριμος» γιά τήν ἀνακαίνιση ὅλης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Δυστυχῶς, ὅμως οἱ ἁρμόδιοι ὑπάλληλοι τῆς Περιφέρειας εἰσηγήθηκαν τήν μή ἔνταξη τοῦ ἔργου στό ΕΣΠΑ.

Εἶπε ὅτι, δυστυχῶς, μερικοί «γραφειοκράτες» δέν ἀντιλαμβάνονται τήν μεγάλη σημασία τοῦ πολιτισμοῦ γιά μιά χώρα καί κυρίως ὅτι τά παραδοσιακά Μοναστήρια διαφυλάσσουν μιά ζωντανή παράδοση, ὅπως ποίηση, μουσική , ἁγιογραφία, ναοδομία καί κυρίως τόν τρόπο ζωῆς πού ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη. Καί μάλιστα σήμερα αὐτό εἶναι ἀναγκαῖο, διότι ὁ Οὑμανισμός ὁδηγήθηκε στόν ὑπεράνθρωπο τοῦ Νίτσε καί στόν ὑπαρξισμό τοῦ Σάρτ καί σήμερα βιώνεται ὁ διανθρωπισμός καί ὁ μετανθρωπισμός. Γι' αὐτό καί ἔχουμε ἀνάγκη τέτοια πνευματικά καί πολιτιστικά κέντρα ζωῆς. Ἔπειτα εὐχαρίστησε τήν Ὑπουργό Πολιτισμοῦ κ. Λίνα Μενδώνη πού ὑλοποίησε τό ἔργο, τήν Γενική Διευθύντρια Ἀρχαιολογίας καί Πολιτιστικῆς Κληρονομιᾶς κ. Ὀλυμπία Βικάτου, ἡ ὁποία προώθησε τήν ἀναστήλωση τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, στίς ὁποῖες ἀπένειμε καί τιμητικές πλακέτες, καθώς ἐπίσης καί τόν Περιφερειάρχη Δυτικῆς Ἑλλάδος, κ. Νεκτάριο Φαρμάκη, πού χρηματοδότησε τό ἔργο, ὕψους 800 χιλιάδων εὐρώ.

Στήν συνέχεια ἔλαβε τόν λόγο ἡ Ὑπουργός κ. Μενδώνη, ἡ ὁποία ἐξέφρασε τήν ἱκανοποίησή της γιά τήν τελική παράδοση τοῦ μνημείου μιᾶς καί εἶναι πάντοτε μεγάλη χαρά γιά τό Ὑπουργεῖο καί τήν Ἀρχαιολογική Ὑπηρεσία ἡ παράδοση ἑνός ἔργου. Τό Μοναστήρι τῆς Βομβοκοῦς θεωρεῖται μιά σημαντική ἱστορική ψηφίδα τῆς περιοχῆς αὐτῆς πού παραμένει ἐνεργή καί ἡ τοπική κοινωνία τό ἔχει ἀγκαλιάσει. Αὐτός ἦταν καί ὁ βασικός λόγος πού ἐπιλέχθηκε νά ὑλοποιηθῆ. Εὐχαρίστησε τήν Περιφέρεια Δυτικῆς Ἑλλάδος γιά τήν στενή συνεργασία τους καί ὅλες τίς ὑπηρεσίες πού συνεργάσθηκαν γιά τό τελικό ἀποτέλεσμα.

Ἀκολούθως, τόν λόγο ἔλαβε ὁ Περιφερειάρχης Δυτικῆς Ἑλλάδος κ. Φαρμάκης πού εὐχαρίστησε μέ τήν σειρά του ὅλους τούς συνεργαζόμενους φορεῖς καί τόνισε ὅτι σήμερα ἐκπληρώσαμε μία ὑποχρέωση ἀπέναντι στήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό τῆς Αἰτωλοακαρνανίας καί ὁλόκληρης τῆς Δυτικῆς Ἑλλάδας. Τέλος ἡ κ. Εὐθυμία Χωραφᾶ, Διευθύντρια Ἀναστηλώσεων Μνημείων τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ, ἔκανε μία σύντομη ἀναφορά στόν τρόπο τῆς ἀναστηλωτικῆς ἐργασίας καί στά εὑρήματα.

Τό ἔργο ἐντάχθηκε στό Ἐπιχειρησιακό Πρόγραμμα «Δυτική Ἑλλάδα 2014-2020» μέ ποσό δαπάνης ὕψους 812.700 εὐρώ. Οἱ ἐργασίες πού ἔγιναν εἶναι οἱ ἑξῆς: Κατασκευή περιμετρικοῦ στραγγιστηρίου (drainage), καθαίρεση τῶν σαθρῶν παλαιῶν ἁρμολογημάτων καί κατασκευή νέων, ἐφαρμογή ἐνεμάτων, καθαίρεση τῆς ἐπικεράμωσης, καί ἐπικάλυψη μέ κεραμίδια βυζαντινοῦ τύπου, τοποθέτηση ἀνοξείδωτων μεταλλικῶν ἑλκυστήρων μέ ἐμφανεῖς ἐξωτερικά κυκλικές πλάκες ἀγκυρώσεως, ἀποξήλωση κουφωμάτων καί κατασκευή νέων, συντήρηση-ἀποκατάσταση ὑπάρχοντος δαπέδου, κατασκευή ἠλεκτρολογικῆς ἐγκατάστασης καί ἐγκατάσταση θέρμανσης κ.ἄ. Ἐπίσης, ἔγιναν συστηματικές ἐργασίες συντήρησης τοῦ ἁγιογραφικού διακόσμου τοῦ καθολικοῦ (στερέωση τῶν ἀποκολλημένων καί σαθρῶν κονιαμάτων, στερέωση ζωγραφικῆς ἐπιφάνειας, σφράγισμα τῶν ρωγμῶν μέ κονίαμα, ἀφαίρεση ὅλων τῶν νεώτερων κονιαμάτων, πλήρωση τῶν ρωγμῶν καί τῶν ἀπωλειῶν τοῦ ὑποστρώματος, περιμετρικές συγκρατήσεις, ἀφαίρεση ὅλων τῶν νεώτερων ἐπεμβάσεων κλπ)

Τό ἔργο τῆς ἀναστήλωσης ξεκίνησε τόν Ἰούνιο τοῦ 2022 καί ὁλοκληρώθηκε τόν Νοέμβριο τοῦ 2023 καί σέ ὅλες τίς φάσεις, ἀπό τό 2011 μέχρι σήμερα ὑπῆρξε ἔντονο τό ἐνδιαφέρον τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί συνεχής ἡ παρακίνησή του γιά νά ἀρχίση, νά χρηματοδοτηθῆ καί νά ὁλοκληρωθῆ. Τό ἴδιο ἐνδιαφέρον εἶχε καί ἡ Γερόντισσα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Εἰρήνη μοναχή καί ἡ ἐν Χριστῷ Ἀδελφότητά της. Ἡ Ἱερά Μονή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Βομβοκοῦς εἶναι, ὅπως ἐπανειλημμένα λέγει ὁ Μητροπολίτης μας, ἕνας χῶρος ὅπου καλλιεργεῖται ὁ γνήσιος ὀρθόδοξος μοναχισμός, μέ τήν ἡσυχαστική παράδοση καί εἶναι ἕνας «ἐκκλησιαστικός πνεύμονας» τῆς περιοχῆς.

Χαιρετισμὸς Μητροπολίτου

Φωτογραφίες

Οἱ κουρὲς τριῶν μοναχῶν ἔγιναν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Βομβοκοὺς στὶς 6 καὶ 7 Δεκεμβρίου 2007. Συγκεκριμένα, ἡ μοναχὴ Προδρόμη (Πανταζὴ) ἔγινε μεγαλόσχημη μοναχὴ καὶ οἱ δόκιμες Σοφία Κατσαρὴ καὶ Δήμητρα Σκεπαρνιὰ χειροθετήθηκαν μοναχὲς καὶ ἔλαβαν τὰ ὀνόματα Σιλουανὴ καὶ Σωφρονία ἀντίστοιχα, ποὺ εἶναι τὰ ὀνόματα τῶν πνευματικῶν προγόνων τους, ἁγίου Σιλουανοῦ καὶ Γέροντος Σωφρονίου. Τὶς κουρὲς τέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἰερόθεος μαζὶ μὲ τὸν Πνευματικὸ τῆς Μονῆς Ἄρχιμ. π. Ζαχαρία Ζάχαρου, ἀδελφὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας καὶ πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντος Σωφρονίου. Παροῦσες κατὰ τὴν ἀκολουθία ἦταν μόνο οἱ μοναχὲς καὶ δόκιμες τῆς Μονῆς, ἀλλὰ τὶς συνόδευαν οἱ προσευχὲς καὶ εὐχὲς ὅλης τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ «εὐαρεστήσουν Θεῶ».

Στὶς 29 Αὐγούστου, μνήμη τῆς Ἀποτομῆς τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, πανηγύρισε ἡ Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Βομβοκοὺς Ναυπάκτου.

Τὴν παραμονὴ τελέσθηκε πανηγυρικὸς ἀρχιερατικὸς Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Μητροπολίτου κ. Ἱεροθέου, μὲ τὴν συμμετοχὴ πολλῶν Ἱερέων τῆς Μητροπόλεώς μας. Ἔψαλαν μαζὶ μὲ τὶς μοναχὲς τῆς Μονῆς καὶ μοναχὲς ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Εὐαγγελιστρίας Θηβῶν καὶ συμπροσευχήθηκαν μοναχὲς τοῦ Ι. Ἡσυχαστηρίου τῆς Παναγίας Γοργοεπηκόου Ναυπάκτου. Τὸν Τίμιο Πρόδρομο προσκύνησε πλῆθος Ναυπακτίων, ἀλλὰ καὶ κατοίκων γειτονικῶν πόλεων καὶ χωριῶν, καὶ οἱ Ἀρχὲς τοῦ τόπου, ὁ Νομάρχης Ἄιτ/νίας κ. Ἔυθ. Σῶκος, ὁ Δήμαρχος Ναυπάκτου κ. Ἀθ. Παπαθανάσης, ἡ Πολιτευτὴς κ. Ζάφ. Δημαδάμα κ.α.

Στὸ τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ ἔγινε λιτάνευση τῆς εἰκόνος καὶ ὑπαίθρια ἀρτοκλασία μὲ θεῖο κήρυγμα. Ὁ Σεβασμιώτατος, λαμβάνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ «δεύτερο μεγάλο ἔγκλημα στὴν ἱστορία», αὐτὸ τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, μίλησε γιὰ τὰ ἐγκλήματα καὶ τὴν ἐγκληματικότητα, στηλιτεύοντας κυρίως τὰ ἐγκλήματα ποὺ γίνονται κατὰ τῆς ζωῆς, τῆς προσωπικότητος, τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ περιβάλλοντος.

Στὸ τέλος ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε δημόσια τὸν παριστάμενο Νομάρχη κ. Εὐθύμιο Σῶκο γιὰ τὴν αἰσία πραγματοποίηση ἑνὸς χρονίου αἰτήματος τοῦ Μητροπολίτου, τῆς Ι. Μονῆς καὶ τῶν προσκυνητῶν της, δηλαδὴ τὴν διάνοιξη καὶ ἀσφαλτόστρωση τοῦ δρόμου ποὺ ἑνώνει τὴν Μονὴ μὲ τὸ χωριὸ καὶ τὴν Ναύπακτο, μαζὶ μὲ ὅλα τὰ τεχνικὰ ἔργα καὶ τὶς ἀπαραίτητες τεχνικὲς προδιαγραφές. Πρόκειται γιὰ ἕναν δρόμο δύο χιλιομέτρων, ποὺ ὅμως λόγῳ τοῦ δύσβατου τῆς περιοχῆς καὶ τῆς ἀπόκρημνης μορφολογίας τοῦ ἐδάφους καὶ στὴν κατάσταση ποὺ βρισκόταν ἀπέτρεπε πολλοὺς ἀπὸ τὸ πιὸ συχνὸ προσκύνημά τους. Δὲν ἦταν ἄλλωστε λίγες οἱ φορὲς ποὺ μετὰ ἀπὸ κάποια ἰσχυρὴ βροχόπτωση ἔκλεινε καὶ ἀπέκλειε καὶ τὸ Μοναστήρι. Ὁ Σεβασμιώτατος, ὅπως εἶπε, ἀπὸ τὸ πρῶτο ἔτος τῆς ἐνθρονίσεώς του, τὸ 1995, παρακαλοῦσε τοὺς κατὰ καιροὺς ἁρμοδίους ἄρχοντες γιὰ τὸν δρόμο αὐτό. Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ ὅσοι ἀγαποῦσαν τὸ Μοναστήρι. Ἀλλὰ ἐλάμβαναν μόνον ὑποσχέσεις. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀποτάνθηκε καὶ στὸν νῦν Νομάρχη ἅμα τῇ ἀναλήψει τῶν καθηκόντων του, τὸ 2007. Ὁ κ. Σῶκος το ὑποσχέθηκε καὶ τὸ ἔργο πραγματοποιήθηκε ἀμέσως, πρὸς μεγάλη ἱκανοποίηση τῶν προσκυνητῶν καὶ φίλων τῆς ἱστορικῆς ἀλλὰ πτωχῆς Μονῆς.

Συγχρόνως πραγματοποιεῖται καὶ τὸ ἄλλο αἴτημα τοῦ Σεβασμιωτάτου γιὰ τὴν διάνοιξη καὶ ἀσφαλτόστρωση τῆς ὁδοῦ Ἱερὰ Μονὴ Ἀμπελακιωτίσσης – Περδικόβρυση, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ ὅραμα τοῦ κ. Νομάρχη, γιὰ τὴν σύνδεση τῶν δύο μεγάλων προσκυνημάτων της Ρούμελης, Ἀμπελακιωτίσσης-Προυσιωτίσσης. Ὁ Σέβ. Μητροπολίτης εὐχαρίστησε ἐπίσης τὸν κ. Νομάρχη γιὰ τὴν ἀρίστη συνεργασία τοῦ σὲ ὅλα τὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὸ κοινὸ καλὸ καὶ τὴν πρόοδο τοῦ λαοῦ. Εὐχαρίστησε ἐπίσης καὶ ὅλους τοὺς ἄρχοντες ποὺ βοηθοῦν καὶ στηρίζουν τὸ Μοναστήρι καὶ ὅλους ὅσους βοήθησαν στὴν προετοιμασία τῆς πανηγύρεως.

Τὴν κυριώνυμο ἡμέρα ὁ Σεβασμιώτατος μὲ ἀφορμὴ τὸ μεγάλο ἔγκλημα-ἁμαρτία ποὺ διέπραξε ὁ Ἡρώδης ἀνέλυσε τὸν τρόπο ποὺ ἐνεργεῖ ἐσωτερικὰ ἡ ἁμαρτία καὶ δουλώνει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τὴν μέθοδο θεραπείας ποὺ διαθέτει ἡ Ἐκκλησία μας.

Κατὰ τὴν πανήγυρη παρατηρήθηκε μεγάλη κοσμοσυρροή. Μετὰ δὲ τὴν διάνοιξη τοῦ δρόμου καὶ τὴν ἀσφαλτόστρωσή του θὰ εἶναι περισσότεροι αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀποφασίζουν νὰ ἐπισκέπτονται τὴν Ἱερὰ Μονὴ καὶ νὰ λαμβάνουν πνευματικὴ ὠφέλεια.

Α.Κ.

Χαράλαμπου Δ. Χαραλαμπόπουλου

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου Βαμβοκοὺς ἔχει μία μακρὰ ἱστορία, ἡ ὁποία ξεπερνᾶ τὸ 1695, ποῦ κατὰ τὴν κτιτορικὴ ἐπιγραφὴ εἶναι ἔτος ἀνακαίνισης. Εἶχε καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τύχη μὲ πολλὲς ἄλλες Μονὲς ποῦ διαλύθηκαν μὲ τὸ ἐπάρατο διάταγμα τῆς 25-9-1833. Εἶχε τρεὶς μοναχοὺς καὶ ὄχι ἕξι, ποῦ προέβλεπε αὐτό. Οἱ τρεὶς μοναχοὶ Βενέδικτος, Ἡγούμενος, Νεόφυτος καὶ Ἰωαννίκιος, παρὰ τὴν ἐπιθυμία τους νὰ παραμείνουν στὴν Μονή, ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ αὐτὴν τὸ 1835. Ἀμέσως μετὰ ἄρχισε ἕνας ἀγῶνας διατήρησης τῆς Μονῆς ποῦ ἔφτασε μέχρι τὸ 1850 καὶ πέραν αὐτοῦ. Πρωτοστάτες στὴν διεκδίκηση ἦταν ὁ Δῆμος Ναυπακτίδος, ἡ Ἐπαρχία, ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ λαὸς τῆς Ναυπακτίας.

Τὸ 1845 ἕξι ἐπιζῶντες μοναχοὶ τοῦ «Προδρόμου καὶ Φιλοθέου» ἐπικαλούμενοι τὸ πνεῦμα τῆς 3ης Σεπτεμβρίου 1843, ζητοῦν τὴν διατήρηση τῆς Μονῆς τοῦ Προδρόμου γιὰ νὰ ἐγκαταβιώσουν σ’ αὐτήν. Εἶναι σπαρακτικὴ ἡ κραυγή τους: «Ἡμεῖς δὲ ἐνδεεῖς, γυμνοὶ καὶ τετραχηλισμένοι ἐγκαταλειφθέντες περιφερόμεθα ἔνθεν κακεῖθεν ὡς ἐπαῖται διὰ νὰ μὴν ἀποθάνωμεν τῆς πείνας, βλέποντες ἀπὸ μακρόθεν τοὺς ἱεροὺς ἐκείνους οἴκους, ἐν οἷς ὡρκίσθημεν ν’ ἀφήσωμεν τὰ κόκκαλά μας, ἐρήμους, τὰ δὲ φθαρτὰ κτήματά των, τὰ ὁποία καὶ ἰδίοις χερσὶν ἀνεγείραμεν καὶ ἐβελτιώσαμεν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, πάντα ἤδη σχεδὸν κατεστραμμένα καθὼς καὶ τὰ ἀκίνητα κλαίοντες θρηνοῦμεν ἀπαρηγόρητα, ὡς ὁ Ἀδὰμ ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου».

Τὸ 1846 ὁ Δῆμος Ναυπακτίδος, θεωρῶντας ὅτι ἡ πολιτεία θὰ κάνη δεκτὸ τὸ πανναυπακτιακὸ αἴτημα, κάλεσε τὸν Ζακύνθιο μοναχὸ Κωνστάντιο Κλαυδιανὸ νὰ ἀναλάβη τὴν Ἠγουμενία ὡς ἐπί κεφαλῆς ἕξι ἀκόμα μοναχῶν. Ὁ Κωνστάντιος κατέθεσε 10.000 δραχμὲς στὸ ταμεῖο τῆς Μονῆς καὶ ἄρχισε ἡ συντήρηση τῶν κτιρίων καὶ ἡ καλλιέργεια τῶν ἀγρῶν της. Δυστυχῶς ὅμως ἡ ἄρνηση τῆς πολιτείας, χωρὶς νὰ λαμβάνη ὑπόψη τὸ κοινὸ αἴσθημα, ἦταν κατηγορηματική. Ὁ Κωνστάντιος μὲ ἀναφορὰ τοῦ (17.1.1850) κάνει ὕστατη ἔκκληση νὰ διατηρηθῇ ἡ Μονὴ καὶ νὰ ἐπιτραπῇ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκδιώχθηκαν βιαίως ἀπὸ τὶς ἀρχές.

Στὶς 30 Νοεμβρίου 1850 τὸ Ἐπαρχιακὸ Συμβούλιο Ναυπακτίας ζητᾶ σὲ συνεδρίασή του τὴν διατήρηση τῶν Μονῶν τοῦ Προδρόμου καὶ Ἁγίου Δημητρίου Κουτουλιστίων (Κρυονερίων). Ὅμως ἡ Ὀθωνικὴ πολιτεία δὲν ἄκουγε. Παρὰ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορὰ τῶν ἁρμοδίων ἡ ἀγάπη τῶν Ναυπακτίων πρὸς τὸ μοναστήρι δὲν ἀνακόπηκε. Ὅρισαν Ἐκκλησιαστικὸ Συμβούλιο ποῦ φρόντιζε τὴν Μονὴ καθιστῶντας την πλέον παραθεριστικὸ θέρετρο. Ἀργότερα ἱδρύθηκε καὶ Σύλλογος «Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος», ποῦ διενεργοῦσε ἐράνους γιὰ τὴν συντήρηση τῆς Μονῆς.

Ἔτσι περνοῦσαν τὰ χρόνια καὶ τὸ μοναστήρι συνέχιζε νὰ εἶναι διαλυμένο.

Στὶς 18 Ὀκτωβρίου 1928 ὁ τότε Μητροπολίτης Ἀμβρόσιος μὲ αἴτησή του στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ὕστερα ἀπὸ τὴν συνεδρίαση τῆς 30.10.1928, ζητεῖ «ὅπως ἐνεργηθῶσι τὰ δέοντα πρὸς ἔκδοσιν τοῦ σχετικοῦ διατάγματος περὶ συγκαταριθμήσεως αὐτῆς (τῆς Ι. Μονῆς Προδρόμου) μεταξὺ τῶν διατηρουμένων Ι. Μονῶν».

Τὴν 1 Νοεμβρίου 1928 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ὕστερα ἀπὸ τὴν συνεδρίαση τῆς 30.10.1928, ζητεῖ ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων νὰ ἐκδοθῇ τὸ σχετικὸ διάταγμα. Αὐτὸ ὅμως, φαίνεται, οὐδέποτε ἐκδόθηκε. Ποιοὶ εἶναι οἱ λόγοι, ἐὰν δὲν ἐπισημανθοῦν στὸ συνοδικὸ ἀρχεῖο τὰ σχετικὰ ἔγγραφα, δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζουμε μὲ ἀκρίβεια. Πιθανολογοῦμε ὅμως ὅτι ἴσως δύο εἶναι οἱ λόγοι: α) Ἡ ἀλλαγὴ τῶν διαθέσεων τῆς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, ἀφοῦ σὲ λίγους μῆνες ἄρχισαν μὲ πρόταση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νὰ ἐκδίδονται Διατάγματα συγχώνευσης Μονῶν, ὁπότε ἀναστελλόταν ἡ ἵδρυση νέων καὶ β) ἡ δυσχέρεια ἐξεύρεσης μοναχῶν ἢ ἡ ὑπαναχώρηση τῆς προτεινόμενης ἀδελφότητας.

Ἔτσι περνοῦν τὰ χρόνια, τὸ μοναστήρι συνεχίζει νὰ εἶναι διαλυμένο καὶ γύρω στὰ 1935 διαμένει σ’ αὐτὸ ἡ οἰκογένεια Πάνου Λάλου, ποῦ ἀσκοῦσε τὰ καθήκοντα τοῦ ἐπιστάτη ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου καὶ τοῦ Συλλόγου «Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος». Μάλιστα διέμενε στὸ κελὶ τοῦ Γεωργίου Ἀθάνα. Τὸ μοναστήρι συνέχιζε νὰ ἀποτελῇ θέρετρο γιὰ τοὺς Ναυπάκτιους.

Σὲ ἐπιστολὴ (19 Δεκεμβρίου 1939) τοῦ Ἡγουμένου τῆς Παναγίας Ἀμπελακιώτισσας, Ἠσαΐα, πρὸς τὸν Γεωργάκη Ἀλεξανδρόπουλο, τὸν κατοπινὸ Μητροπολίτη Χριστοφόρο, γίνεται ἀναφορὰ στὸ μοναστήρι τῆς Βομβοκούς: «Διὰ τοὺς δοκίμους ποῦ μοῦ εἶπε ὁ Διάκος (Πολύκαρπος Κατσαούνης, ἀδελφὸς τῆς Ἀμπελακιώτισσας) δὲν ἔχω ἀντίρρησιν, ἀλλὰ νὰ ἐξετάσωμεν πρῶτον τὰ πράγματα καὶ τὴν πολιτεία των γιὰ νὰ μὴν ἔχωμεν τὰ τοῦ Ἁγίου Ἡγουμένου Βομβοκούς».

Ἄρα τὸ 1939 ὑπῆρχε στὸ μοναστήρι Ἡγούμενος καὶ ἴσως καὶ μοναχοί. Μάλιστα κάτι συνέβη μὲ τοὺς δοκίμους, ποῦ ἔκανε καὶ τὸν Ἠσαΐα ἐπιφυλακτικό. Ποιός ἦταν ὁ Ἡγούμενος; Φαίνεται ὅτι ἦταν ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος Καρακώστας, ἀδελφὸς τοῦ μοναστηριοῦ τῆς Ἀμπελακιώτισσας, ποῦ γεννήθηκε στὴ Στάνου Βάλτου τὸ 1865. Ἐκάρη μοναχὸς στὴν Μονὴ Παντοκράτορος Ἀγγελοκάστρου τὸ 1909 καὶ προσῆλθε στὴν Ἀμπελακιώτισσα στὶς 29.12.1936. Ἀποχώρησε μὲ ἄδεια τοῦ Μητροπολίτη Γερμανοῦ Γκούμα στὶς 25.5.1940, προφανῶς γιὰ νὰ ἀναλάβη ἐπισήμως τὴν Ἠγουμενία τοῦ Προδρόμου. Ἐπανῆλθε στὴν Ἀμπελακιώτισσα στὶς 23.5.1943 καὶ ἀπεβίωσε στὶς 30.10.1944.

Ὁ Γιάννης Βαρδακουλὰς στὸ βιβλίο τοῦ γιὰ τὸ μοναστήρι τοῦ Προδρόμου ἀναφέρεται στὸν Εὐθύμιο ἱστορῶντας μιὰ τραγικὴ πλευρὰ τῆς ζωῆς του καὶ μαρτυρεῖ ὅτι «ὑπηρέτησε πιστὰ πολλὰ χρόνια τὸ Μοναστήρι».

Παρακολουθῶντας τὸ ὁδοιπορικὸ τοῦ π. Εὐθυμίου, μποροῦμε νὰ πιθανολογήσουμε ὅτι ἡ Μητρόπολη Ναυπακτίας ἀποφάσισε νὰ κάνη τὶς δέουσες ἐνέργειες γιὰ νὰ λειτουργήση τὸ μοναστήρι. Ἔτσι τὸ 1939 τοποθέτησε ὡς Ἡγούμενο τὸν Εὐθύμιο γιὰ νὰ κάνη τὶς ἀναγκαῖες προετοιμασίες γιὰ τὴν ἐπαναλειτουργία τῆς Μονῆς. Στὶς 20.5.1940 δημοσιεύεται τὸ Διάταγμα τῆς ἀνασύστασης καὶ ὕστερα ἀπὸ πέντε ἡμέρες διαγράφεται ὁ Εὐθύμιος ἀπὸ τὸ Μοναχολόγιο τῆς Ἀμπελακιώτισσας, γιὰ νὰ ἐγγραφὴ στὸ μοναστήρι τῆς Βομβοκούς. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἐπανεγγράφεται στὴν Ἀμπελακιώτισσα. Ἴσως λόγῳ γήρατος καὶ ἔλλειψης ἄλλων μοναχῶν νὰ μὴν μποροῦσε νὰ ἀνταπεξέλθη στὰ καθήκοντά του.

Τὸ διάταγμα (ΦΕΚ 158/20.5.1940) εἶναι λιτό:

«Ἀνασυνιστῶμεν τὴν Ἱερὰν Μονὴν Προδρόμου κειμένην ἐν τῇ περιφερεία τῆς κοινότητος Βομβοκοῦς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας, ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐπιβαρύνσεως τοῦ ΟΔΕΠ».

Στὴν «Φωνὴ» τοῦ Θανάση Δράκου (64/15.5.1938) δημοσιεύεται Διακήρυξη τοῦ Συλλόγου «Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος», ποῦ ὑπογράφει ἡ Ἐπιτροπὴ Κ. Μακρυγιάννης, Α. Δράκος καὶ Γ. Τριανταφύλλου, μὲ τὴν ὁποία ἀνακοινώνεται ἡ διενέργεια ἐράνου γιὰ τὸν ἐξωραϊσμὸ καὶ δενδροφύτευση τῆς Μονῆς, γιὰ «νὰ ἐξελιχθῆ εἰς ὡραιότατον καὶ τερπνότατον θέρετρον τῶν συμπολιτῶν μας....». Ἡ ὅλη φρασεολογία δείχνει ὅτι ἀκόμα δὲν ἔχει ἐγκατασταθῇ μοναστικὴ ἀδελφότητα.

Στὶς 7 Ἰουλίου 1940 στὴν «Φωνὴ τῆς Ναυπακτίας», τοῦ Θανάση Δράκου, δημοσιεύεται ἄρθρο μὲ τίτλο «Ἐκδρομικὰ Σημειώματα». Στὶς 14 Ἰουλίου 1940 τοῦτο ἐπαναδημοσιεύεται μὲ τίτλο: «Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου». Καὶ τὰ δύο ἄρθρα ὑπογράφει ὁ Δ. (ράκος). Κατὰ τὸν Δράκο ἀνέκαθεν «ἡ Μονὴ αὕτη ἀποτελοῦσε τὸ θέρετρον τῆς Ναυπάκτου». Καὶ συνεχίζει: «Ἡ Μονὴ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Βομβοκοὺς ἦτο διαλελυμένη Μονή. Τελευταίως διὰ Β.Δ. ἐτέθη πάλιν ἐν ἐνεργείᾳ καὶ θὰ διατηρῇ μοναχούς». Συνεχίζοντας ἐκφράζει τὴν γνώμη ὅτι ἡ ἐπανίδρυση τῆς Μονῆς δὲν πρέπει νὰ ἀκυρώση τὴν σημασία ποῦ ἔχει ὡς παραθεριστικὸ θέρετρο. Μάλιστα ἐπισημαίνει: «Ἡ ἰδέα νὰ περιφρουρηθῇ ὡς ἀποκλειστικὸς τόπος προσκυνήματος θεωρεῖται ἀπηρχαιωμένη». Ἡ φράση «θὰ διατηρῇ μοναχοὺς» εἶναι ἀσαφής. Δὲν ἀναφέρεται ὀνομαστικὰ στὸν Εὐθύμιο καὶ οὔτε σὲ ἄλλους μοναχούς. Ἡ ἔλλειψη ἀρχειακῶν ἐγγράφων δὲν ἐπιτρέπει νὰ ἔχουμε σαφέστερες ἀπαντήσεις.

Τὸ ἐρώτημα τῆς ἔρευνας μετὰ τὸν ἐντοπισμὸ τοῦ διατάγματος τοῦ 1940 γιὰ τὴν ἀνασύσταση τῆς Μονῆς σὲ ἀνδρώα ἦταν πότε μετατράπηκε σὲ γυναικεία. Ἡ ἔρευνα μέχρι τὸ 1946 στὴν ἠλεκτρονικὴ σελίδα τοῦ Ἐθνικοῦ Τυπογραφείου δὲν ἀπέδωσε, γιατί τὸ σχετικὸ φύλλο τῆς Ἐφημερίδας τῆς Κυβερνήσεως δὲν ὑπῆρχε στὴν σειρά. Ἄρα χωρὶς τὸν ἀριθμὸ τοῦ φύλλου ἡ ἐπισήμανση θὰ ἦταν ἀδύνατη καὶ ἡ ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων λανθασμένη. Εὐτυχῶς ὅμως στὴν Μητρόπολη σώζεται τὸ παλαιὸ «Μοναχολόγιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου Βομβοκούς», ποῦ εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μοῦ ἀνακοινώση ὁ π. Καλλίνικος. Στὸ ἐξώφυλλο ὑπάρχει ἡ σημείωση: «Μετετράπη εἰς γυναικείαν δυνάμει τοῦ ἀπὸ 5.12.42 Ν.Δ. δημοσιευθέντος εἰς τὸ ὑπ’ ἀριθμ. 324 φύλλον τῆς Ἐφημ. Κυβερνήσεως». Τὸ φύλλο ἀνεζήτησε ὁ συνεργάτης μου Σπύρος Σκαλτσὰς στὴν Βιβλιοθήκη τῆς Βουλῆς, ὅπου τὸ ἐπεσήμανε.

Τὸ κατοχικὸ διάταγμα τὸ ὁποῖο ὑπογράφει ὁ Πρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως ἐπὶ τῶν Θρησκευμάτων Ὑπουργὸς Κ. Λογοθετόπουλος ἀναφέρει:

«Μετατρέπομεν τὴν ἀνδρώαν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπακτίας καὶ Εὐρυτανίας εἰς γυναικείαν τοιαύτην, ἄνευ ἐπιβαρύνσεως τοῦ Ο.Δ.Ε.Π.».

Ὁ Εὐθύμιος ἐπιστρέφει στὶς 23.5.1943 στὴν Ἀμπελακιώτισσα, ἀφοῦ ἡ Μαρία Γκολιὰ ἐγκαταστάθηκε στὸ μοναστήρι στὶς 12.5.1943 καὶ ἐκάρη μοναχὴ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1946.

Ἡ ἀποχώρηση τοῦ Εὐθυμίου ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ ἡ ἐπανεγκατάστασή του στὴν Ἀμπελακιώτισσα συνδυάζεται μὲ τὴν ἐγκατάσταση στὸ μοναστήρι τῆς Μαρίας Παπαδούλα-Γκολιά, ποῦ ἔλαβε τὸ μοναχικὸ ὄνομα Μαριάνθη καὶ ἠγουμένευσε μέχρι τὸν θάνατό της τὸ 1960. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐνέπνευσε τὸν Γ. Ἀθάνα, ἀνέκαθεν φίλο τοῦ μοναστηριοῦ: «Τὸ μοναστήρι τόκαμαν γυναικεῖο κι Ἠγουμένισσα ἔγινε ἡ ἀδελφὴ Μαριάμ. Τὴν «ἔκειρε» ὁ Δεσπότης κι ὅταν τὸ ράσο φόρεσε μὲ σέβας τὴν ἀτένισα: Τὸ ἀνάστημά της πιὸ ψηλό, πιὸ ἀχνὸ τὸ πρόσωπό της». Τὴν διαδέχθηκε ἡ Παρθενία Τυροπάνη (+1998). Ἀπὸ τὸ ἔτος 2004 ἐγκαταστάθηκε νέα ἀδελφότητα μὲ Ἡγουμένη τὴν μοναχὴ Εἰρήνη Κραβαρίτου.

Ἔτσι τὸ παλαίφατο μοναστήρι συνεχίζει τὴν ἱστορική του πορεία. Πάντα στὸ πλευρό του βρίσκεται ὁ «Σύλλογος Φίλων τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Ἀη-Γιάννη τοῦ Προδρόμου», ποῦ ἱδρύθηκε τὸ 1969.