Γραπτά Κηρύγματα: Κυριακή 6 Αὐγούστου, Ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος

Ἐφέτος ἡ ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως συνέπεσε ἡμέρα Κυριακή. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸ φῶς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι το φῶς τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι το φῶς τῆς Ἀναστάσεως, καὶ τὸ φῶς τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Στὸ ὅρος Θαβὼρ ὁ Χριστὸς μεταμορφώθηκε ἐνώπιον τῶν μαθητῶν Τοῦ, ἔδειξε τὸ κάλλος τῆς θεότητός Τοῦ, ὅσο μποροῦσαν νὰ ἀνθέξουν οἱ μαθητές, συγχρόνως νεφέλη ἐπισκίασε τοὺς μαθητάς, ποὺ ἦταν ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μέσα ἀπὸ τὴν νεφέλη ἀκούσθηκε ἡ φωνὴ τοῦ Πατρός, «οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς· αὐτοῦ ἀκούετε» (Μάρκ. ἡ’, 7).

Τὴν στιγμὴ ποὺ ἀκούσθηκε ἡ φωνὴ τοῦ Πατρὸς ἦταν ὁ μεγαλύτερος βαθμὸς Θεοφανείας, γι’ αὐτὸ καὶ τότε οἱ μαθητὲς ἔπεσαν στὴν γῆ. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μας πληροφορεῖ: «καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα» (Μάτθ. ἰζ , 6). Τότε χρειάσθηκε νὰ τοὺς πλησιάση ὁ Χριστός, νὰ τοὺς ἀγγίξη καὶ νὰ τοὺς πῇ: «ἐγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε» (Μάτθ. ἰζ , 7).

Ἐκεῖνο ποὺ παρατηροῦμε ἐδῶ εἶναι ὅτι οἱ μαθητὲς εἶδαν τὸ θεῖον φῶς, ποὺ προχεόταν ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶδαν τὴν νεφέλη τὴν φωτεινή, ποὺ ἦταν ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἄκουσαν τὴν φωνὴ τοῦ Πατρός, ποὺ καὶ αὐτή, κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων μας, ἦταν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸ φῶς. Ἔχουμε τὴν ἐμφάνιση τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁπότε, ὅπως γράφεται στὴν ἱερὰ ὑμνογραφία, «φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα». Καὶ ἡ ἀκοὴ τῆς φωνῆς τοῦ Πατρὸς εἶναι φῶς.

Εἶναι γνωστὸν ὅτι κανένας ἄνθρωπος δὲν εἶδε τὸν Πατέρα. Ὁ Φίλιππος ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς ἀποκαλύψη τὸν Πατέρα, ἄκουσε τὸν Χριστὸ νὰ τοῦ λέγη: «ὁ ἐωρακῶς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· καὶ πὼς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα;» (Ἰωάν. ἰδ 9). Ὁ Πατὴρ ὁρᾶται ἐν τῷ Υἱῷ, ἐπειδὴ ὁ Υἱὸς εἶναι ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα, καὶ ἐπειδὴ κοινὴ εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ τονισθῇ ἐδῶ εἶναι ὅτι ὁ Πατήρ, κατὰ τὸν μεγαλύτερο βαθμὸ Θεοφάνειας, ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς μαθητὰς νὰ ἀκοῦνε τὸν Χριστό. «Αὐτοῦ ἀκούετε», τοὺς εἶπε. Ἀκούει κανεὶς τὸν Χριστό, ὅταν ἐφαρμόζη τὸν λόγο Τοῦ, ὅταν τηρῇ τὶς ἐντολὲς Τοῦ, ὅταν ἐφαρμόζη ὅλα ὅσα Ἐκεῖνος εἶπε. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ὁδὸς τῆς δικῆς μας μεταμορφώσεως εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Δὲν πρόκειται γιὰ τὴν συμμόρφωσή μας σὲ μερικὲς γενικὲς ἐντολές, ἀλλὰ γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ἐντάλματα σωτηρίας. Γιὰ παράδειγμα ὁ Χριστὸς στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε στοὺς μαθητὰς Τοῦ: «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Λούκ. κβ 20). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ ἡ συμμετοχή μας στὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο, εἶναι ἐφαρμογὴ τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις.

Ἡ προτροπή, ὅμως, τοῦ Πατρὸς στοὺς μαθητὰς «αὐτοῦ ἀκούετε», ἀναφέρεται καὶ στὴν Ἐκκλησία, γιατί ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κάτι ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀλλὰ εἶναι τὸ εὐλογημένο καὶ ἐξαγιασμένο σῶμα Τοῦ. Ἔτσι, ὁ Πατέρας ἔδωσε ἐντολή, ὅπως ἐκφράσθηκε κατὰ τὴν ἀποκάλυψη στὸ ὅρος Θαβώρ, νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ ὑπακούομε καὶ στὴν Ἐκκλησία. Φυσικά, ὅταν κάνουμε λόγο γιὰ ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία ἐννοοῦμε ὑπακοὴ στοὺς Προφήτας, τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Μάρτυρας, τοὺς Πατέρας, τοὺς Ὁσίους καὶ γενικὰ ὅλους τοὺς Ἁγίους ποὺ δέχθηκαν στὴν ζωή τους τὴν προσωπικὴ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καὶ στὸν εὐλογημένο θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας τὸν ὁποῖο συγκροτεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Πρέπει νὰ ὑπακούομε στὶς ἀποφάσεις τῶν Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διὰ τῶν ὁποίων τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δίδαξε στὰ μέλη τῶν Ἐκκλησιῶν τί νὰ πιστεύουν καὶ τί νὰ πράττουν, πὼς νὰ ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους καὶ πὼς νὰ βιώνουν τὸν Θεὸ στὴν ζωή τους καὶ τί πρέπει νὰ κάνουν γιὰ νὰ σωθοῦν. Αὐτὸ ἐκφράζει, κατὰ τρόπο παραστατικό, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔγραφε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ μάθουν «πὼς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι, ἥτις ἐστιν Ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Ἄ ,Τίμ. γ , 15).

Εἶναι σίγουρο ὅτι ὅταν ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὑπακούουν στὸν Χριστό, ἀλλὰ συγχρόνως δὲν ὑπακούουν στὴν Ἐκκλησία, αὐτοὶ δὲν ἔχουν χριστοκεντρικὸ ἦθος, γιατί δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ζήση ἐν Χριστῷ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Διάφοροι Χριστιανοὶ στὴν ἐποχή μας ἔχουν πολλὲς θεωρίες καὶ ἀπόψεις γιὰ τὴν χριστιανικὴ ζωή, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει μεγάλη ἀξία καὶ σπουδαιότητα εἶναι νὰ ὑπακούομε στὸν Χριστό, ὅπως Τὸν διαφυλάσσει καὶ Τὸν κηρύττει ἡ Ἐκκλησία, γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Πατρός.

Ὁ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ