Χρόνος

Στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία γίνεται λόγος γιὰ τὸν λεγόμενο λειτουργικὸ ἡ συμπεπυκνωμένο χρόνο. Ἔτσι χαρακτηρίζεται ὁ μεταμορφωμένος χρόνος ἀπὸ τὴν θεία Χάρη...

Τὸν λεγόμενο λειτουργικὸ χρόνο τὸν ζοῦμε μὲ τὸ μέγα μυστήριο τῆς θείας Λειτουργίας, μέσα στὸ ὁποῖο ἐρχόμαστε σὲ ἄμεση προσωπικὴ ἐπαφὴ μὲ τὰ γεγονότα τοῦ παρελθόντος καὶ συγχρόνως βιώνουμε καὶ αὐτὸ ἀκόμη τὸ μέλλον...

Ἡ ὑπέρβαση τοῦ χρόνου ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν προσευχή, ἡ ὁποία συνδέεται στενὰ μὲ τὴν θεία Εὐχαριστία, ἀφοῦ στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση δὲν μποροῦμε νὰ ξεχωρίσουμε τὴν θεία Λειτουργία ἀπὸ τὴν καρδιακὴ προσευχὴ καὶ τὴν ἀσκητικὴ ζωή. Μόνον ἔτσι μποροῦμε νὰ μιλοῦμε καὶ γιὰ ἀτομικὴ προσευχή. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται μὲ μεγάλη μετάνοια καὶ μὲ καθαρότητα νοῦ, τότε αἰσθάνεται ὅτι τὸν ἄκουσε ὁ Θεὸς καὶ τὸν δέχθηκε στὴν αἰωνιότητα. Καί, βέβαια, ἐκεῖνο ποὺ μᾶς προσφέρει ἡ προσευχὴ εἶναι αὐτὴ ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωσή της. Δηλαδή, ὅταν προσευχόμαστε ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Θεὸ καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο δῶρο ποὺ λαμβάνουμε, γι’ αὐτὸ δὲν ἀπογοητευόμαστε σὲ περίπτωση ποὺ δὲν ἱκανοποιεῖται τὸ προσωπικό μας αἴτημα.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς ὑπερβαίνει τὴν βασανιστικὴ τυραννία τοῦ χρόνου, ποὺ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ἐπεκτείνεται μεταξὺ τῆς γεννήσεως καὶ τῆς ταφῆς του. Γίνεται ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν τυραννία του, ἐξαγιάζει τὸν χρόνο καὶ ἐξαγιάζεται μέσα σὲ αὐτόν. Κάθε στιγμὴ γιὰ τὸν προσευχόμενο Χριστιανὸ ἐπιφορτίζεται ἀπὸ τὸ αἰώνιο. Ὅταν ἀγωνίζεται στὴν προσευχὴ ἀξιώνεται νὰ ζήση τέτοιες καταστάσεις, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ περιγραφοῦν, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν λόγια γιὰ νὰ μεταδοθοῦν αὐτὲς οἱ εὐλογημένες ἐμπειρίες.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Ὅσοι Πιστοί»)