Τὸ μυστήριο τῆς Παράδοσης

Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στηρίζεται στὴν κοινωνία της μὲ τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωὴ καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Ἑπομένως, προηγεῖται ἡ μυστηριακὴ συγκρότηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀκολουθεῖ ἡ κανονική της συγκρότηση. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ζοῦσε καὶ χωρὶς τὸ Εὐαγγέλιο (ποὺ γράφηκε ἀργότερα καὶ διαδοχικὰ) χωρὶς τοὺς κανόνες καὶ τοὺς ὅρους, χωρὶς τὰ διάφορα ὁμολογιακὰ κείμενα, ὄχι ὅμως χωρὶς τὴν θεία Λειτουργία. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ καθὼς οἱ Χριστιανοὶ ἐκκοσμικεύονταν, ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία φωτιζομένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, διὰ τῶν ἁγίων Πατέρων καθιέρωσε τοὺς ὅρους τῶν Συνόδων, Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν καὶ τοὺς κανόνας, ὥστε νὰ διασφαλίση τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ διασώση τὴν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου... Ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν κανόνων καὶ τῶν ὅρων ξεχώρισε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη, τὴν ὑγεία ἀπὸ τὴν ἀσθένεια, τοὺς πραγματικοὺς θεολόγους, ἀπὸ τοὺς ψεύτικους θεολόγους. Ἔτσι μέσα ἀπὸ τοὺς ὅρους καὶ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας πέρασε ἡ ζωή...

Ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς στηρίζεται περισσότερο σὲ ἀνθρώπινα μέσα καὶ ἀνθρώπινους προγραμματισμούς, ἀγνοῶντας τὴν βαθύτερη οὐσία τῆς ὀρθόδοξης ποιμαντικῆς. Αὐτό, βέβαια, εἶναι ἐντεταγμένο μέσα στὴν ὅλη ἀτμόσφαιρα τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἐπιδιώκεται ἡ ὀργάνωση καὶ "ἠθικοποίηση" τῆς κοινωνίας, ὥστε νὰ ἀκολουθήση καὶ ἡ εἰρήνευση καὶ "ἠθικοποίηση" τοῦ ἀνθρώπου. Ὁπότε στὸν δυτικὸ Χριστιανισμὸ προηγεῖται ἡ φύση σὲ βάρος τοῦ προσώπου... Ἔτσι, στὸν Παπισμὸ δίνεται προτεραιτότητα στὶς Ἐγκυκλίους ποὺ θὰ ἐκδώση ὁ Πάπας... Ἐπὶ πλέον στὸν Προτεσταντισμὸ δίνεται προτεραιότητα στὸν ὀρθὸ λόγο καὶ τὶς ἀνθρωποκεντρικὲς δραστηριότητες...

Στὴν Ὀρθοδοξία ὅμως δίνουμε περισσότερο σημασία καὶ προτεραιότητα στὴν κοινωνία τῶν προσώπων, στὴν σχέση μὲ ζωντανοὺς ὀργανισμούς, μὲ φορεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως...

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Παρεμβάσεις στὴν σύγχρονη κοινωνία, τόμος Α )