Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου: Στὸν Ἅγιο Φωκᾶ Μεσαχώρου Κωνσταντινουπόλεως

Ἀποσπάσματα ὁμιλίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου

Εὐχαριστίαν πολλὴν ἀναπέμπομεν εἰς τὸν ἐν Τριάδι, χθὲς καὶ σήμερον καὶ εἰς τὸν αἰῶνα, Ἅγιον Θεόν μας, διὰ τὴν αἰσίαν συμπλήρωσιν ἑνὸς καὶ ἡμίσεος αἰῶνος ἀπὸ τὸν ἐγκαινιασμὸν καὶ τὴν ἔναρξιν τῆς λειτουργίας τοῦ πανσέπτου τούτου Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς εὐλογημένης Κοινότητός μας του Μεσαχώρου...

Ἀναλογιζόμεθα σήμερον πόσοι ἐκ τῶν μακαρία τὴ λήξει γενομένων προγόνων μας προσῆλθον καὶ διέβησαν κατὰ τὰ 150 αὐτὰ ἔτη τὴν πύλην τοῦ οὐρανίου τούτου παραρτήματος, κομίζοντες τὰς ἀποσκευὰς τοῦ καθ ?¬μ?¬ραν ἀνάντη βίου, τὰς θετικὰς καὶ ἀρνητικάς, τὰς κοσμικὰς καὶ πνευματικὰς βιωματικὰς ἐμπειρίας των. Τὰς ἀμώμους ἡ τὰς ρυπαρᾶς. Τὰ πολύτιμα θησαυρίσματα ἡ τὰ ἀποκρουστικὰ τῆς καθημερινότητος λύματα. Τὰ σκιρτήματα τῆς χαρᾶς ἡ τὰ ἀλγεινὰ ἐπιφωνήματα τοῦ πόνου. Τὴν δοκιμὴν τῆς εὐτυχίας ἡ τὴν ἀποκαρδιωτικὴν γεῦσιν τῆς ζοφερᾶς ἀπογοητεύσεως.

...Ὀφειλετικὼς δέον ὅπως μνησθῶμεν τῶν φιλογενῶν ἀνιδρυτὼν αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσῳ πλείστων ὅσων ἐμποδίων ἐξωτερικῶν καὶ ἐσωτερικῶν, πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν, κατώρθωσαν καὶ ἤγαγον εἰς πέρας τὸ πολυέξοδον ἔργον τῆς ἐκ βάθρων ἀνοικοδομήσεως, ἐπὶ τῶν βάθρων τοῦ προϋπάρξαντος Βυζαντινοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Φωκά, καταθέσαντες εὐλαβῶς ἄλλος μὲν τὸ περίσσευμα, ἄλλος δὲ τὸ ὑστέρημα τῶν οἰκονομιῶν αὐτοῦ, τὸν κόπον, τὴν χειρωνακτικὴν ἐργασίαν, τὴν προσευχήν, τὴν πίστιν, τὴν ἐλπίδα.

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ Ἅγιος προκάτοχος ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγιωτάτῃ Ἀρχιεπισκοπὴ ταύτη, τοῦ ὁποίου τὴν 1600ην ἐπέτειον τῆς κοιμήσεως ἑορτάζομεν ἐφέτος, εἰς τὸν εἰδικὸν λόγον, τὸν ὁποῖον ἐξεφώνησεν, ἐπὶ τῇ ἱερὰ μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Φωκά, λέγει μὲ θαυμαστὴν εὐκρίνειαν: «Ἡ Ἐκκλησία μήτηρ ἐστὶ τῶν οἰκείων τέκνων, καὶ τούτους δεχομένη, καὶ τοῖς ξένοις τοὺς κόλπους ἐφαπλοῦσα. Κοινὸν θέατρον ἡ κιβωτὸς ἡ τοῦ Νῶε ἤν, ἀλλ ἡ Ἐκκλησία καὶ ταύτης βελτίων. Ἐκείνη μὲν γὰρ ἐλάμβανεν ἄλογα, καὶ ἐφύλαττεν ἄλογα• αὕτη δὲ λαμβάνει ἄλογα, καὶ μεταβάλλει. Οἴόν τί λέγω; Ἔαν εἰσέλθη ἐνταῦθα ἀλώπηξ αἱρετικός, ποιῶ τοῦτον πρόβατον• ἐὰν εἰσέλθη λύκος, ποιῶ αὐτὸν ἀρνίον τὸ ἐμὸν μέρος• ἐὰν δὲ μὴ βούληται, οὐδὲν παρ ἐμέ, ἀλλὰ παρὰ τὴν οἰκείαν ἀγνωμοσύνην».

Δὲν ὑπάρχει ὁ Ἱερὸς αὐτὸς Ναὸς διὰ νὰ διακοσμῇ τὸν κοινωνικὸν περίγυρον, οὔτε διὰ νὰ βραβεύη ἐντὸς αὐτοῦ ἀνθρωπίνας ἀγαθοεργίας. Ὑπάρχει διὰ νὰ νοσηλεύη μυστηριακῶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ νὰ γιγαντώνη τὴν ἀποσταμένην ἐλπίδα εἰς ὅσους ἡμιθανεῖς προφθάνουν εἰς αὐτόν, παραπαίοντες ἀπὸ τὰς θανασίμους ἐπιφορὰς τοῦ κατακλυσμοῦ τῆς ἀνομίας.

Μὲ τὴν προσδοκίαν αὐτὴν τὸν παραδίδομεν καὶ εἰς τὸ μέλλον, εὐχόμενοι νὰ ἀποτελῇ μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος διάτορον σάλπισμα Ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ μαρτυρίας τοῦ Γενους μας, τῆς ταλαιπωρημένης καὶ ἐσταυρωμένης Ρωμηωσύνης μας, εἰς τὴν εἴσοδον τοῦ Βοσπόρου, εἰς τὴν πόλιν μας αὐτήν. Καί, ὡς εἰς τὸ παρελθὸν ἐσκέπασε τὸν Ναὸν αὐτὸν ἡ ἀνείκαστος τοῦ Κυρίου Χαρις καὶ φιλανθρωπία ἀπὸ συστροφὴς πονηρευομένων εἰς τὸ δοξάζειν διὰ παντὸς τὸ Ὄνομα τὸ Ἅγιον Αὐτοῦ, οὕτω καὶ ἐν τῷ μέλλοντι νὰ σώζη αὐτὸν ἐκ πάσης τοῦ ἀνθρωποκτόνου ἐπιβουλῆς «καὶ τοὺς υἱοὺς Σιών, τοὺς τιμίους καὶ ἰσοστασίους χρυσίῳ, τοὺς ἔτι διεσπαρμένους, τοὺς ξένους τε καὶ παροίκους, καὶ ὡς οἰκείαν διατρέχοντας τὴν ἀλλοτρίαν» (Ἁγ. Γρηγόριος Θεολόγος) νὰ ἐπανίδη ὑπὸ τοὺς θόλους αὐτοῦ, τὴν σωτήριον ὁμολογίαν διατόρως ἀναφωνοῦντας καὶ τὸν οὐράνιον Ἄρτον τοῦ Τροφέως τῆς Κτίσεως εὐλαβῶς μεταλαμβάνοντας.

Ἀπευθύνομεν θερμὸν πατρικὸν χαιρετισμὸν καὶ ἀγάπην καὶ στοργὴν καὶ διαπύρους εὐχὰς πρὸς τοὺς ἀπανταχοῦ τῆς δεσποτείας Κυρίου εὑρισκομένους Μεσαχωρίτας (Ὀρτακιοϊλῆδες) καὶ δεόμεθα τοῦ Παναγάθου Κυρίου, τοῦ ἐν Τριάδι ἀποκαλυφθέντος καὶ λατρευομένου ἐν τῷ Ναῷ τούτῳ τῆς γενετείρας τῶν, νὰ εὐλογῇ αὐτούς τε καὶ τοὺς ἐνταῦθα γρηγοροῦντας καὶ φυλάσσοντας φυλακὰς ἡμέρας καὶ νυκτὸς Μεσαχωρίτας, καθιστῶν αὐτοὺς ἐμψύχους καὶ ζῶντας ναούς, διηγουμένους τοῖς πλησιάζουσιν αὐτοὺς τὴν δόξαν καὶ τὸ μεγαλεῖον τῆς πατρώας Ὀρθοδόξου Πιστεως καὶ τὸ μεγαλεῖον τοῦ Γενους μας καὶ τῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων μας ἐδῶ, τὰ ὁποῖα μετὰ τοσούτου ζήλου καὶ εὐλαβείας διακρατεῖτε ὅλοι σας.

Προσευχόμεθα σήμερα ἀκόμη νὰ ἀναπαύση ὁ Δεσπότης τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου καὶ τὰς μακαρίας ψυχὰς τῶν ἀοιδίμων κτιτόρων καὶ ἀνακαινιστῶν, τῶν Ἐπιτρόπων, εὐεργετῶν, μεγάλων εὐργετών, δωρητῶν καὶ ἀφιερωτῶν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, οἵτινες ἐν πολλαῖς στερήσεσι καὶ οἰκονομικαῖς θυσίαις ἔπηξαν τὸ ἅγιον τοῦτο Θυσιαστήριον, ὡς καὶ τὰς ψυχὰς ὅλων τῶν προαπελθόντων πατέρων καὶ ἀδελφῶν μας, τῶν συντηρησάντων ἐπὶ αἰῶνας τὸν ἱερὸν θεσμὸν τῆς Κοινότητος αὐτῆς τοῦ Ἁγίου Φωκά, ἐργαζόμενοι τὸ ἀγαθόν.

Τὰ πνεύματα τῶν πατέρων μας ἀγάλλονται μαζὶ μᾶς σήμερον. Καὶ ἡμεῖς ἐδῶ, μαζὶ μὲ τὴν προσευχὴν τῶν ἀπανταχοῦ τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, τὴ ἐλπίδι ζέοντες, τῷ Κυρίω καὶ τὴ ἱστορία τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γενους δουλεύομεν μέχρι τελευταίας μας ἀναπνοῇς, ποτὲ ἀπὸ τὸ χρέος μὴ κινοῦντες.

Ἡ καθ ἡμᾶς μαρτυρικὴ Μητηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, γνωρίζει νὰ πορεύεται καὶ εὐθηνοῦσα καὶ δοκιμαζομένη, καὶ περισσεύουσα καὶ ὑστερουμένη, ὡς καλῶς πιστεύουσα ὅτι ὁ χρόνος οὗτος ὀψέποτε θὰ καταργηθῇ καὶ σὺν αὐτῷ πᾶσαι αἱ συνακολουθοῦσαι θλίψεις τοῦ παρόντος βίου καὶ ἐν παντὶ καὶ ἐν πᾶσι θὰ βασιλεύση ὁ Χριστός.

Δὲν λογιζόμεθα ἀριθμητικῶς, ἀλλὰ θεολογικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἕως τέλους τοῦ κόσμου τούτου πιστεύομεν ὅτι καὶ οἱ μεθ ἡμᾶς ἐπιγενόμενοι θὰ συνέρχωνται ἐνταῦθα πρὸς συνάντησιν μετὰ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ προσωπικὸν ἁγιασμὸν μετὰ τῆς αὐτῆς πίστεως καὶ ἐλπίδος, ἴσως καὶ μεγαλυτέρας της ἢν σήμερον ἔχομεν ἡμεῖς.

Εἰς ἔτη πολλὰ καὶ εὐλογημένα! Βοήθειά μας ὁ Ἅγιος Φωκὰς καὶ καλὴν καὶ καρποφόρον πνευματικῶς νὰ ἔχωμεν τὴν ἀρχομένην ἀπὸ τῆς αὔριον Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τὴν ὁδηγοῦσαν ὁσονούπω μετὰ τὸν Γολγοθᾶν εἰς τὴν Ἀνάστασιν, εἰς τὸ ἅγιον καὶ κοσμοχαρμόσυνον Πασχα. Ἀμήν.