Γραπτὰ Κηρύγματα: Κυριακὴ 15 Ἰουλίου - Καθημερινή προσευχή καὶ ζωή

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι κατ ἐξοχὴν προσευχὴ καὶ ἀναφορὰ στὸν Θεό, ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, κάθε Κυριακή, στὶς μνῆμες τῶν ἁγίων, ἀλλὰ καὶ ὅποτε πρέπει νὰ τελεσθῇ. Στὰ Μοναστήρια, ἰδιαιτέρως στὸ Ἅγιον Ὅρος, τελεῖται καθημερινῶς.

Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν θεία Λειτουργία, οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ προσεύχωνται καὶ καθημερινά. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι στὴν πραγματικότητα προσευχητικὸ ὀν, εἶναι μία ὕπαρξη ποὺ πρέπει νὰ προσεύχεται. Ἄλλωστε δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸν κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσή Του, τὸ πρωτότυπο τῆς δημιουργίας του εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ἀνάγεται στὸ πρωτότυπό του καὶ νὰ ἀναφέρεται σὲ Αὐτόν. Ὅταν δὲν τὸ κάνει αὐτό, τότε δείχνει ὅτι ἔχει χάσει τὸν προορισμό του. Αὐτὸ τὸ συναντοῦμε καὶ στοὺς στίχους τῆς Δοξολογίας, ποὺ θὰ δοῦμε σήμερα, καὶ στοὺς ὁποίους περιλαμβάνεται ἡ λέξη «ἡμέρα» καὶ ἀναφέρονται στὴν προσευχὴ καὶ τὴν ζωὴ τῆς κάθε ἡμέρας. Ἀφοῦ ὑμνήσαμε τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ Του, στὴν συνέχεια ὁμολογοῦμε ὅτι Αὐτὸν ἔχουμε κέντρο τῆς ζωῆς μας. Ψάλλουμε:

«Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σέ, καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος». Δηλαδὴ «κάθε ἡμέρα θὰ σὲ δοξολογῶ καὶ θὰ ὑμνῶ τὸ Ὄνομὰ Σοῦ σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες».

Ἀφοῦ προηγουμένως αἰσθανθήκαμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τώρα δίδουμε τὴν ὁμολογία ὅτι θὰ ὑμνοῦμε τὸ Ὄνομὰ Τοῦ καθημερινά, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. Πράγματι, τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἔχει πολὺ μεγάλη δύναμη καὶ ὅποιος τὸ ἐπικαλεῖται λαμβάνει μεγάλη Χάρη καὶ εὐλογία. Αὐτὸ ὑμνεῖται ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους στὸν οὐρανό. Αὐτὴ ἡ ἀνύμνηση τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ λατρεία καὶ ἡ θεία Λειτουργία στοὺς αἰῶνες, μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ὅταν ὑμνοῦμε κάθε ἡμέρα τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ τὸ ὑμνοῦμε καὶ αἰωνίως. Στὸν ἑπόμενο στίχο παρακαλοῦμε τὸν Θεό:

«Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτη ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς». Δηλαδή, «ἀξίωσέ μας, Κύριε, νὰ φυλαχθοῦμε ἀναμάρτητοι κατὰ τὴν σημερινὴ ἡμέρα».

Ὁ ἄνθρωπος ρέπει πρὸς τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ, ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, γιατί ἔχει μέσα του τὴν τρεπτότητα καὶ δέχεται πολλοὺς πειρασμοὺς ἀπὸ τὸν διάβολο, τὰ πάθη ποὺ ὑπάρχουν μέσα του καὶ ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀδικίας ποὺ τὸν περιβάλλει. Οἱ προσβολὲς καὶ οἱ πειρασμοὶ εἶναι ἀλλεπάλληλοι καὶ ὁ ἄνθρωπος πέφτει καθημερινῶς. Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ ζήση μιὰ ἡμέρα καὶ νὰ μὴ ἀμαρτήση. Πόση πικρὰ ἐμπειρία ἔχουμε αὐτῆς τῆς καταστάσεως! Καθημερινῶς βδελυττόμεθα τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν ἐλεεινολογοῦμε γι αὐτὰ ποὺ κάνουμε. Λέμε: «Μὰ ἐγὼ τὸ ἔκανα αὐτό; Πὼς μπόρεσα νὰ τὸ κάνω»;

Γι’ αὐτό, ὅταν ξυπνοῦμε ἀπὸ τὸν ὕπνο, αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς προστατεύση, νὰ μᾶς διαφυλάξη γιὰ νὰ μὴ ἁμαρτήσουμε, νὰ μὴ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸ θέλημά Του, νὰ μὴ χάσουμε τὴν Χάρη Του. Ἄλλωστε, ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἄρνηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ὁπότε ὁ ἄνθρωπος εἰσέρχεται μέσα στὸν θάνατο καὶ τὸ σκοτάδι. Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν θέλησή του καὶ τὶς μικρὲς δυνάμεις του δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφύγη τελείως τὴν ἁμαρτία, γι αὐτὸ ζητᾶ τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε μικροὶ καὶ ἀδύνατοι καὶ ζητοῦμε τὴν ἐνίσχυση ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἑπομένως, κάθε ἡμέρα καὶ ὅλη τὴν ἡμέρα νὰ ὑμνοῦμε τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, νὰ προσευχόμαστε μὲ τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με», ὥστε νὰ μπορέσουμε μὲ τὴν δύναμη τοῦ Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ νὰ μὴ ἁμαρτάνουμε.

+ Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ