Γραπτὰ Κηρύγματα: Κυριακή 12 Αὐγούστου - Ἡ καταφυγή μας

Ἀναλύοντας τοὺς στίχους τῆς Δοξολογίας, σὲ μιὰ προηγούμενη Κυριακή, ἀναλύσαμε τί θὰ πῇ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, καὶ πὼς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γευθῇ τὸ ἔλεος καὶ τὴν φιλανθρωπία Του. Σήμερα θὰ δοῦμε δύο ἄλλους στίχους τῆς Δοξολογίας ποὺ ἀναφέρονται στὸν Θεό, ποὺ εἶναι ἡ καταφυγή μας. Ὁ ἕνας στίχος εἶναι:

«Κύριε καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν, ἐν γενεὰ καὶ γενεά. Ἐγὼ εἶπα• Κύριε, ἐλέησόν με• ἴασαι τὴν ψυχήν μου ὅτι ἥμαρτόν σοι». Δηλαδή: «Σύ, Κύριε, ἔγινες γιὰ μᾶς καταφύγιο σὲ κάθε γενιὰ καὶ γενιά. Ἐγὼ εἶπα. Κύριε, ἐλέησε καὶ ἴασαι-θεράπευσε τὴν ψυχή μου, ἐπειδὴ ἁμάρτησα σὲ ἐσένα».

Καταφύγια εἶναι ἐκεῖνοι οἱ χῶροι ποὺ προστατεύουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὶς βόμβες ποὺ ρίχνουν τὰ ἀεροπλάνα κατὰ τὸν καιρὸ τοῦ πολέμου. Ἐπειδή, ὅμως, καθημερινὰ δεχόμαστε πόλεμο ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τὴν ἁμαρτία, γι’ αὐτὸ ἡ μόνη μας καταφυγή, ἀλλὰ καὶ παρηγοριὰ εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἡ μνημόνευση τοῦ Ὀνόματος Του. Αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε ἐπειδή, ὅπως τὸ διαβάζουμε στὴν Ἁγία Γραφή, ὁ Θεὸς προστάτευσε ὅλους τοὺς προπάτορές μας. Ἐμεῖς ἔχουμε τεκμήρια αὐτῆς τ1ὴς προστασίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Ἔπειτα, στὸν στίχο αὐτὸν προσευχόμαστε νὰ μᾶς εὐσπλαχνισθὴ ὁ Θεὸς καὶ νὰ θεραπεύση τὴν ψυχή μας. Πράγματι, ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ποὺ διαπράττουμε ἡ ψυχή μας τραυματίζεται καὶ μερικὲς φορὲς θανάσιμα. Τότε κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς θεραπεύση, παρὰ μόνον ὁ Θεός. Τὰ φάρμακα θεραπεύουν τὸ σῶμα καὶ τὶς ἀσθένειες τοῦ σώματος, ἀλλὰ τὴν ψυχὴ τὴν θεραπεύει μόνον ὁ Θεός. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε, γιατί τότε θὰ ζοῦμε κατὰ ἕναν διαφορετικὸ τρόπο καὶ θὰ βρίσκουμε ἐσωτερικὴ γαλήνη, εἰρήνη, ἐλευθερία, ἀγάπη.

Πολλὲς ἐξωτερικὲς ἀκαταστασίες, ἀλλὰ καὶ πολλὲς σωματικὲς ἀσθένειες προέρχονται ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐσωτερικὴ ἀσθένεια. Γι’ αὐτὸ οἱ Πατέρες μας λένε ὅτι ὅταν αἰσθανόμαστε ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία πρέπει νὰ προσευχόμαστε μὲ τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλεησὸν με». Καὶ ὅταν οὔτε αὐτὸ μποροῦμε νὰ κάνουμε, γιατί ἡ ψυχή μας εἶναι ἄρρωστη καὶ τραυματισμένη, τότε θὰ πρέπη νὰ λέμε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἴασαι τὴν ψυχήν μου ὅτι ἥμαρτόν σοι».

Ὁ ἄλλος στίχος εἶναι:

«Κύριε πρὸς σὲ κατέφυγον• δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἰ ὁ Θεός μου». Δηλαδή: «Κύριε, σὲ σένα κατέφυγα. Δίδαξέ με νὰ πράττω τὸ θέλημά σου, γιατί ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεός μου.»

Ἐδῶ τονίζεται ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ συναισθηματικὴ καταφυγὴ σὲ δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ εἶναι καταφυγὴ ὅταν πράττουμε τὸ θέλημά Του καὶ μὲ αὐτὸ ἑνωνόμαστε μαζί Του. Ἑπομένως, δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ ἀδράνεια, γιὰ μιὰ ἀδρανῆ κατάπαυση στὸν Θεό, ἀλλὰ γιὰ μιὰ διαρκῆ κίνηση καὶ ἐνέργεια. Αὐτὸ ἐκδηλώνεται μὲ τὸ ὅτι φανερώνουμε τὴν ἐπιθυμία μας νὰ πράττουμε στὴν ζωή μας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν κάνουμε λόγο γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐννοοῦμε τὸ τί θέλει ὁ Θεὸς γιά μας. Καὶ αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ Θεὸς εἶναι νὰ ἁγιαζόμαστε. «Τοῦτὸ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὁ ἁγιασμὸς ἡμῶν» (Α Θέσ. δ 3). Μὲ τὸν ὅρο θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐννοοῦνται οἱ ἐντολές Του, ποὺ ἐκφράζουν τὴν ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ γιά μας. Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὑπάρχουν δύο θελήματα. Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐπιδιώκει τὴν σωτηρία μας, καὶ τὸ θέλημα τὸ δικό μας μὲ τὸ ὁποῖο θέλουμε νὰ καταφύγουμε στὸν Θεό. Εἶναι δὲ ἀπαραίτητο γιὰ τὴν σωτηρία μας ὁ συντονισμὸς τῶν δύο θελημάτων, τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ δικοῦ μας. Ἐπειδὴ ἔχουμε σκοτεινὸ νοῦ, μετὰ τὴν ἁμαρτία, γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε ἐπακριβῶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι εὐχόμαστε, ἀφοῦ Αὐτὸν ἀναγνωρίζουμε ὡς Θεό, νὰ μᾶς διδάξη, νὰ μᾶς ἀποκαλύψη Αὐτὸς τὸ θέλημά Του καὶ ὅταν τὸ τηροῦμε θὰ ἀποκτήσουμε τὴν γνώση Του.

Φαίνεται, λοιπόν, καθαρὰ ποιά εἶναι ἡ ἀλληλουχία τῶν ἐννοιῶν. Ἐμεῖς καταφεύγουμε σὲ Αὐτὸν ποὺ τὸν θεωροῦμε Θεό μας, καὶ τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς διδάξη Αὐτὸς τὸ θέλημά Του, ἐπειδὴ τὸ ἀγνοοῦμε. Στὴν συνέχεια πρέπει νὰ τὸ ἐφαρμόζουμε γιὰ νὰ ὁδηγούμαστε στὸ Φῶς. Χρησιμοποιοῦμε πολλὰ καταφύγια στὴν ζωή μας γιὰ νὰ ἁπαλύνουμε τὸν ἐσωτερικό μας πόνο καὶ τὶς διάφορες ἀποτυχίες μας. Ἄλλοτε καταφεύγουμε στὴν ἱκανοποίηση τῶν αἰσθήσεων καὶ τῶν παθῶν, ἄλλοτε στὶς ἰδεολογίες, ἄλλοτε στὴν προστασία τῶν ἰσχυρῶν καὶ δυνατῶν ἀνθρώπων κλ.π. Ὅμως, πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ δυνατότερο καὶ ἀσφαλέστερο καταφύγιο εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ἡ προσευχὴ στὸν Θεὸ μὲ τὸ ἅγιον Ὄνομά Του. Ἐπίσης, τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ τὴν ἴαση τῶν ἁμαρτιῶν μας εἶναι τὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Ἂς τὰ δοκιμάσουμε καὶ θὰ τὸ διαπιστώσουμε.

+ Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ