Γραπτὰ Κηρύγματα: Κυριακή 19 Αὐγούστου - Ὁ Θεὸς ὡς πηγὴ ζωῆς καὶ Φῶς

Στὴν Δοξολογία ποὺ ἑρμηνεύουμε κατὰ τὰ κηρύγματα τῶν Κυριακῶν τοῦ Καλοκαιριοῦ βρίσκουμε τὴν σύνοψη ὁλόκληρης τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι σημαντικὸ ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες προσπάθησαν μὲ τὶς προσευχὲς καὶ τοὺς ὕμνους καὶ νὰ μᾶς διδάξουν πὼς πρέπει νὰ προσευχόμαστε στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς δείξουν τί εἶναι ὁ Θεός. Αὐτὸ φαίνεται καὶ στὸν στίχο ποὺ θὰ ἀναλύσουμε σήμερα. Πρὸς τὸ τέλος τῆς Δοξολογίας ψάλλουμε:

«Ὅτι παρὰ σοὶ πηγὴ ζωῆς• ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς». Δηλαδή: «Διότι σὲ Σένα εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ζῶντας μέσα στὸ φῶς σου θὰ δοῦμε το φῶς».

Ὁ στίχος αὐτὸς εἶναι σημαντικὸς γιατί φανερώνει δύο ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τὴν ζωὴ καὶ τὸ Φῶς.

Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Αὐτὸς ὁ Ἴδιος εἶπε: «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ἰωάν. ἰδ 6). Ἡ ζωὴ εἶναι ἀντίθετη τοῦ θανάτου. Ἐφ’ ὅσον θάνατος εἶναι ἡ ἁμαρτία, ζωὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Καὶ μάλιστα δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ ζωή, ἀλλὰ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Ὅποιος πλησιάζει τὸν Χριστὸ καὶ ἑνώνεται μαζὶ Τοῦ μὲ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τον αἰσθάνεται ὡς ζωή, ποὺ νοηματοδοτεῖ τὴν ζωή του, τοῦ δίνει νόημα καὶ σκοπό, ἀποκτᾶ μιὰ διαρκῆ ἔμπνευση, αἰσιοδοξία καὶ χαρά, μιὰ δημιουργικότητα γιὰ κάθε καλό, εἶναι ζωντανὸς καὶ ὄχι νεκρός.

Ἔπειτα, ὁ Θεὸς εἶναι τὸ Φῶς. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε: «ἐγὼ εἰμί το φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. ἡ 12). Δὲν ἐννοεῖ μὲ αὐτὸ ὅτι εἶναι τὸ αἰσθητό, συμβολικὸ καὶ ἠθικὸ φῶς, ἀλλὰ τὸ πραγματικὸ ὀντολογικὸ φῶς. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀξιώνονται νὰ δοῦν τὸν Θεό, τὸν βλέπουν ὡς Φῶς. Αὐτὸ τὸ συναντοῦμε στὰ κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε, αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ στὸ γεγονὸς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στὸ ὅρος Θαβώρ. Ἐκεῖ οἱ Μαθητὲς ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν τὴν δόξα τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν φωνὴ τοῦ Πατρὸς ὡς μεγάλο φῶς, καὶ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς νεφέλη φωτεινή, ποὺ τοὺς ἐπισκίασε. Ὁλόκληρος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι Φῶς. Στὴν Ἐκκλησία ψάλλουμε: «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα».

Ἀλλὰ τὸ σημαντικὸ στὸ χωρίο αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁμολογοῦμε ὅτι θέλουμε νὰ δοῦμε το Φῶς. «Ὀψόμεθα φῶς». Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τὸ νὰ φθάσουμε κάποτε νὰ δοῦμε τὸν Θεὸ ὡς Φῶς. Καὶ αὐτὸ συνιστᾶ τὴν ὀρθόδοξη Θεολογία. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνη αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε μέσα στὸ Φῶς. «Ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς». Τὸ Φῶς τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτοπτικό, δηλαδὴ δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸν Θεὸ ὡς Φῶς, μὲ τὴν λογική μας, καὶ τὶς αἰσθήσεις, ἀλλὰ μὲ τὸ ἴδιο το Φῶς τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ζοῦμε μέσα στὸν ροῦ τῆς μετάνοιας ποὺ ἐνεργεῖται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε μποροῦμε νὰ φθάσουμε στὴν ὅραση τοῦ Θεοῦ ὡς Φωτός.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ἀνθρωπισμοῦ, ποὺ οἱ ἄνθρωποι μένουν στὸν ἀνθρώπινο παράγοντα καὶ τὶς ἀνθρώπινες δυνατότητές τους, ποὺ προσπαθοῦν νὰ κατασκευάσουν θεοὺς ποὺ εἶναι σκοτεινοί, ἀνύπαρκτοι, ἐδῶ τονίζεται ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ δικός μας Θεὸς εἶναι Φῶς καὶ ὅτι μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸν Θεὸ ὡς Φῶς, μόνον ὅταν ζοῦμε στὸ δικό του Φῶς, ὅταν κατευθυνόμαστε ἀπὸ τὴν Χάρη Του.

Πηγὴ ζωῆς καὶ φῶς. Δύο μεγάλα ἀγαθὰ ποὺ ἀναζητᾶ ὁ ἄνθρωπος σὲ κάθε ἐποχή. Θέλει νὰ ζήση αἰώνια, νὰ χαίρεται τὴν ζωή του, νὰ μὴ πεθαίνη, ἀλλὰ καὶ νὰ βλέπη το φῶς, νὰ μὴ παραμένη στὸ σκοτάδι. Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος, μὲ τὴν ἐπιστήμη διψᾶ γιὰ ζωή, ζητᾶ νὰ παρατείνη τὴν ζωή του, ἀλλὰ καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ ζῆ μέσα σὲ ἄπλετο φῶς.

Θὰ πρέπη νὰ γνωρίζουμε, ἰδιαίτερα ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅτι ὁ Θεός μας εἶναι χορηγὸς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ Φωτός, γιατί Αὐτὸς εἶναι «ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου». Ἔτσι, ὅσοι διψοῦμε γιὰ ζωή, καὶ ἐπιθυμοῦμε νὰ δοῦμε τὸ ἀληθινὸ φῶς, καταφεύγουμε στὸν Θεὸ καὶ τηροῦμε τὸ θέλημά Του. Δὲν μποροῦμε διαφορετικὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν ἀληθινὸ Θεό.

+ Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ