Ἡ μεταβίωση τῆς Θεοτόκου

Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ὑπῆρξε ἔνδοξος καὶ εὐκλεὴς καὶ ἦταν ἀνάλογη μὲ τὴν ζωή της. Γιατί ἀνάλογα μὲ τὴν δόξα τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευτή του.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ἀρχὴ τοῦ λόγου του γιὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου λέγει ὅτι περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον χρωστᾶ καὶ ἀγαπᾶ τὸ «μετ’ εὐφημίας ἐπ’ Ἐκκλησίας ἐκδιηγεῖσθαι τὰ μεγαλεῖα τῆς ἀειπαρθένου καὶ Θεομήτορος». Καὶ στὴν συνέχεια ἐπισημαίνει ὅτι, ἐὰν ὁ θάνατος τῶν ὁσίων εἶναι τίμιος καὶ ἡ μνήμη τῶν δικαίων πρέπει νὰ γίνεται μὲ ἐγκώμια, πολὺ περισσότερο αὐτὸ πρέπει νὰ συμβαίνη μὲ τὴν Θεοτόκο, ποὺ εἶναι ἡ ἁγία τῶν ἁγίων καὶ διὰ τῆς ὁποίας ἔρχεται ὁ ἁγιασμὸς στοὺς ἁγίους.

Μιλῶντας ὅμως γιὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ὄχι μόνον τὴν ὀνομάζει ἔνδοξη, ἀλλὰ συγχρόνως τὴν ὀνομάζει μεταβίωση. «....ἑορτάζοντες καὶ τὴν σήμερον γενομένην ταύτης ἁγίαν κοίμησιν ἡ μεταβίωσιν». Ὁ θάνατός της εἶναι ζωηφόρος «εἰς οὐράνιον καὶ ἀθάνατον μεταβιβάζων ζωήν».

Αὐτὴ ἡ λεγομένη μεταβίωση εἶναι ἡ ἀνάσταση καὶ ἀνάληψη τοῦ σώματος τῆς Παναγίας. Κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπως καὶ ἄλλων ἁγίων, δὲν ἑορτάζουμε μόνον τὴν ἄνοδο τῆς ψυχῆς τῆς Θεοτόκου στὸν οὐρανό, ἀλλὰ καὶ τοῦ σώματος. Γράφει ὅτι ἡ Θεοτόκος μετέστη στὸν οὐρανὸ εἰς τὸ «προσῆκον βασίλειον» καὶ παρέστη ἐκ δεξιῶν του παμβασιλέως «ἐν ἱματισμῷ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη». Τὸ «ἱματισμόν..... διάχρυσον» σημαίνει «τὸ θεαυγὲς ἐκείνης σῶμα», τὸ δὲ «πεποικιλμένη» δείχνει τὸ στολισμένο «ταῖς παντοδαπαῖς ἀρεταῖς». Ἔτσι, μὲ τὸ σῶμα της ἀνέβηκε στὸν Οὐρανό, καὶ εἶναι ἡ μόνη ποὺ μὲ τὸ σῶμα της μαζὶ μὲ τὸν Υἱό της βρίσκεται στὸν οὐράνιο χῶρο.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὡς Ἁγιορείτης»)