Ἐκκλησιοποίηση χαρισμάτων

Πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι σκοπὸς τῶν χαρισμάτων δὲν εἶναι νὰ τεθοῦν σὲ μιὰ ἀτομικὴ σχέση καὶ μέσα σὲ χρησιμοθηρικὰ πλαίσια. Οὔτε δόθηκαν γιὰ νὰ αὐτονομηθοῦν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Σὲ τέτοια περίπτωση (ὅταν αὐτονομοῦνται) γίνονται ἡ μεγαλύτερη πληγὴ τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ μεγαλύτερη κατάρα.

Τὰ χαρίσματα δίνονται ἀπὸ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα πρὸς οἰκοδομὴν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἰς δόξαν τοῦ Θεοῦ Πατρός. Αὐτὸ λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «αὐτὸς ἔδωκε... πρὸς καταρτισμὸν τῶν ἁγίων, εἰς ἔργον διακονίας εἰς οἰκοδομὴν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἔφεσ. α , 12). Καὶ αὐτὰ γράφονται στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή, ποὺ θεωρεῖται ὡς ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἐκκλησιολογική, καὶ στὴν ὁποία μεταξὺ ἄλλων λέγεται: «Καὶ αὐτὸν (τὸν Χριστὸν) ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τὴ Ἐκκλησία» (Ἔφεσ. α , 22)

Ἔτσι ὅλα τὰ χαρίσματα προσφέρονται στοὺς ἀδελφούς μας καὶ στὸν Θεό. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀναπτύσσονται στὸ εὔκρατο κλίμα τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας καὶ φιλοθεΐας. Μὲ αὐτὰ πρέπει νὰ διακονῆται καὶ νὰ ἐξυπηρετῆται ἡ ἀδελφότητα καὶ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός. Ἔτσι, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νοιώθουμε τὴν ζωή μας καὶ τὴν σχέση μας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφοὺς ὡς ἀνταλλαγὴ δώρων. Δεχόμαστε τὰ χαρίσματα ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν Ἴδιο τὸν Θεὸ μὲ τὴν θεία Εὐχαριστία ὡς Δῶρο, καὶ ἔπειτα προσφέρουμε τοὺς ἑαυτούς μας ὡς δῶρο στοὺς ἀδελφούς μας καὶ ὡς ἀντίδωρο στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὡριμάζουμε πνευματικά, τὰ ὀντολογικὰ χαρίσματα γίνονται σωτηριολογικά, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καταλήγουμε «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἔφεσ. α , 22).

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Ὅσοι Πιστοί)