Γραπτὰ Κηρύγματα: Ἡ χαρὰ καὶ ὁ πόνος

Κυριακὴ 24 Αὐγούστου (Ι Ματθαίου)

Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ σεληνιαζομένου νέου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, συνέβη μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸ ὅρος Θαβώρ, ὅπου μεταμορφώθηκε καὶ ἔδειξε τὴν δόξα τῆς Θεότητάς Του στοὺς τρεῖς Μαθητὲς ποὺ παρευρέθηκαν στὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός. Αὐτὸ δείχνει τὴν ἰδιαίτερη σημασία τοῦ γεγονότος τὴν ὁποία θὰ δοῦμε μὲ τὸ μικρὸ σχολιασμὸ ποὺ θὰ ἀκολουθήση.

Στὸ ὅρος Θαβὼρ οἱ Μαθητὲς ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν τὴν δόξα τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ, ἄκουσαν τὴν φωνὴ τοῦ Πατρὸς καὶ εἶδαν τὴν φωτεινὴ νεφέλη ποὺ τοὺς ἐπισκίασε. Πρόκειται γιὰ τὴν δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ ἦταν ἡ φανέρωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Διότι γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μιὰ κτιστὴ πραγματικότητα, ἀλλὰ ἡ θέα καὶ ἡ μέθεξη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Συγχρόνως οἱ Μαθητὲς εἶδαν τοὺς δύο Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸν Μωϋσὴ καὶ τὸν Ἠλία νὰ συνομιλοῦν μὲ τὸν Χριστό. Τόσο πολὺ εὐφράνθησαν, ὥστε σὲ κάποια στιγμὴ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία νὰ παραμείνουν μονίμως ἐκεῖ, καὶ νὰ στήσουν τρεῖς σκηνές, γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς δύο Προφῆτες, καὶ αὐτοὶ νὰ παραμένουν ἐκεῖ γιὰ νὰ βλέπουν τὴν δόξα Του. Ὅλη αὐτὴ ἡ εἰκόνα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν Μαθητῶν, δείχνει τί θὰ εἶναι ὁ Παράδεισος, πὼς θὰ ζοῦν ὅσοι ἀξιωθοῦν νὰ εἰσέλθουν στὸν Παράδεισο. Πρόκειται γιὰ μιὰ διαρκῆ θεία Λειτουργία, μιὰ συνεχῆ θέα τῆς δόξης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Οἱ Μαθητές, μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐμπειρικὴ βίωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, κατέρχονται ἀπὸ τὸ ὅρος Θαβὼρ καὶ ἔρχονται ἀντιμέτωποι μὲ μιὰ φοβερὴ κατάσταση. Συναντοῦν ἕναν δαιμονισμένο νέο ποὺ βασανίζεται ἀπὸ τὸν διάβολο, ἕναν πατέρα νὰ ὑποφέρη, νὰ βασανίζεται καὶ νὰ ζητᾶ βοήθεια καὶ συμπαράσταση, μιὰ γενιὰ ποὺ εἶναι ἄπιστη καὶ διεστραμμένη καὶ τοὺς Μαθητές Του ποὺ ἀποροῦσαν γιατί δὲν εἶχαν τὴν δύναμη νὰ ἐλευθερώσουν τὸν νέο αὐτὸν ἀπὸ τὸ δαιμόνιο.

Αὐτὲς οἱ δύο εἰκόνες εἶναι ἀντίθετες μεταξύ τους. Στὴν μία βλέπει κανεὶς τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἄλλη βλέπει τὴν τραγικὴ κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μὲ τὰ προβλήματα καὶ τὶς ταλαιπωρίες της καὶ γενικὰ τὴν κατάσταση τῆς Κολάσεως. Αὐτὸ δείχνει καὶ τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Παράδεισο στὸν ὁποῖο ζοῦσε ἀμέσως μετὰ τὴν δημιουργία του, ὅπου ἀπολάμβανε τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐξαναγκάσθηκε νὰ ζῆ στὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος καὶ τῶν ταλαιπωριῶν, μὲ τὶς ἀρρώστιες, τοὺς δαιμονικοὺς πειρασμούς, τὶς στερήσεις, τοὺς θανάτους καὶ τὰ ποικίλα προβλήματα ποὺ δημιουργοῦν πόνο καὶ ὀδύνη. Μόνον μέσα ἀπὸ τὴν θέα τῆς θαβωρίου δόξας μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὴν τραγικὴ κατάσταση στὴν ὁποία βρεθήκαμε μετὰ τὴν πτώση μας καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ τοῦ Φωτὸς καὶ τῆς δόξης. Αὐτὸ δείχνει καὶ τὸ πὼς ἐλπίζουμε καὶ πιστεύουμε νὰ μεταμορφωθῇ τὸ σῶμα μας καὶ νὰ γίνη ὅμοιο μὲ τὸ σῶμα τοῦ μεταμορφωθέντος Χριστοῦ.

Ἀλλὰ αὐτό το αἰσθανόμαστε καὶ σὲ κάθε θεία Λειτουργία. Ὅταν προετοιμαζόμαστε κατάλληλα πρὶν τὴν θεία Λειτουργία καὶ ὅταν προσευχόμαστε μὲ συγκεντρωμένο τὸν νοῦ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, αἰσθανόμαστε γαλήνη στὴν καρδιά, εἰρήνη στοὺς λογισμούς, ἀνάπαυση καὶ παρηγοριὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας. Τότε ἡ καρδιὰ αἰσθάνεται τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀγαποῦμε καὶ τοὺς συνανθρώπους μας μὲ τοὺς ὁποίους προσευχόμαστε καὶ κοινωνοῦμε ἀπὸ τὸ ἴδιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν, ὅμως, τελειώνη ἡ θεία Λειτουργία καὶ πηγαίνουμε στὰ σπίτια μας καὶ ἀντιμετωπίζουμε τὰ προβλήματα ποὺ ὑπάρχουν ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες, τὶς περιφρονήσεις καὶ τὴν μοναξιά, ἀπὸ τὰ πάθη μας, τότε νοσταλγοῦμε ἀκόμη περισσότερο τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς θείας Λειτουργίας καὶ θέλουμε πάλι νὰ ἐκκλησιασθοῦμε.

Στὴν ζωή μας ἐναλλάσονται οἱ ὧρες τῆς ἐμπειρίας τοῦ Θαβὼρ καὶ οἱ ὧρες τῆς ἐμπειρίας τῶν διαφόρων δυσκολιῶν. Μακάρι τὸ Θαβώρ, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τὸ «πνεῦμα» τῆς θείας Λειτουργίας νὰ ἐμπνέουν καὶ νὰ προσανατολίζουν πάντοτε τὴν ζωή μας.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ