Παρασκευὴ Διακαινησίμου, Ἱερὸς Ναὸς Ζωοδόχου Πηγῆς, Μπαλουκλί

Λόγος στὴν θεία Λειτουργία Παρασκευῆς Διακαινησίμου, Ἱερὸς Ναὸς Ζωοδόχου Πηγῆς, Μπαλουκλί

Στὸν Ἀναστάντα, στὴν Ζωοδόχο Πηγὴ καὶ στὴν Νέα Σιών

Μητροπολίτου Ναυπάκτου &Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Εἶναι ἰδιαίτερη εὐλογία καὶ τιμὴ νὰ προσφέρη κανεὶς τὴν ἀναίμακτη μυσταγωγία κατὰ τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου σὲ αὐτόν τον εὐλογημένο, ἐν δόξῃ καὶ ἀτιμία, Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλή, μὲ τὴν μεγαλωσύνη καὶ ἀρχοντικὴ ἀγάπη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, τοῦ Φρυκτωροῦ τοῦ τόπου τούτου καὶ τῆς ὑπ' οὐρανὸν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Διο καὶ οἱ καρδιακὲς εὐχαριστίες πρὸς τὸ Σεπτὸ Πρόσωπό του εἶναι πολλές.

Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου σήμερα καὶ ἐξακολουθοῦμε νὰ ψάλλουμε μεγαλόπρεπα τὸν ἀναστάσιμο πανηγυρικὸ κανόνα τοῦ χαριτοβρύτου ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Πρόκειται γιὰ ἕναν ἠδύμολπο, καλλιεπῆ καὶ θεολογικότατο κανόνα, ποὺ τέρπει τὶς ἀκοές μας, ἀλλὰ κυρίως κινεῖ πρὸς δοξολογία τὶς καρδιές μας.

Ὁ εἱρμὸς τῆς ἐνάτης ὠδῆς ποὺ ἀναφέρεται στὴν Θεοτόκο, τὴν Μητέρα τοῦ Φωτός, ἔχει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ μὲ αὐτὸν συμπλέκεται ἁρμονικότατα ὁ Ἀναστὰς Χριστός, ἡ Μητέρα Του καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε μπορεῖ νὰ εἶναι ἀντικείμενο τοῦ σημερινοῦ εὐχαριστιακοῦ λόγου. Ἄλλωστε, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Νυμφίος Χριστός, ἡ Μητέρα τοῦ Νυμφίου καὶ οἱ φίλοι τοῦ Νυμφίου.

Ὁ ὕμνος εἶναι γνωστὸς σὲ ὅλους μας: «Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ, ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε, χόρευε νῦν καὶ ἀγάλλου Σιών, σὺ δὲ ἁγνὴ τέρπου, Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου».

Ἡ λαμπρὰ ἔγερση τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Σώματός Του, τὸ ὁποῖο δὲν ὑπέστη διαφθορὰ κατὰ τὴν Ταφὴ καὶ τὴν παραμονή Του στὸ μνημεῖο τὸ καινό, διότι δὲν χωρίσθηκε ἀπὸ τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, προξένησε ἰδιαίτερη χαρὰ στὴν Θεοτόκο, ἡ ὁποία προηγουμένως βίωσε τὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ, κατὰ τὸ ὁποῖο ἡ ρομφαία διῆλθε τὴν καρδία Της, κατὰ τὴν προφητεία τοῦ Συμεών του Θεοδόχου. Ἡ Θεοτόκος παρευρέθηκε στὸν Γολγοθᾶ, ἀλλὰ καὶ στὸν κῆπο, ὅπου ἦταν τὸ μνημεῖο τὸ καινό.

Ἀλλὰ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐφώτισε καὶ τὴν Νέα Ἱερουσαλήμ. Ἡ δόξα τοῦ Κυρίου εἶναι το Φῶς τῆς θεότητός Του, ἡ ὁποία προχέεται ἀπὸ τὴν τεθεωμένη Σάρκα Του, ἡ ὁποία κατέστη πηγὴ τῆς ἀκτίστου δόξης Του, δυνάμει τῆς ἑνώσεως θείας καὶ ἀνθρωπίνης φύσεως στὴν ὑπόσταση τοῦ Λόγου, «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως». Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέχεται τὴν δόξα τοῦ Κυρίου καὶ εἶναι ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ, ἡ Νέα Σιών, γι' αὐτὸ καὶ προτρέπεται ἀπὸ τὸν ὑμνογράφο: «φωτίζου, φωτίζου» καὶ «χόρευε καὶ ἀγάλλου». Τὸ ἄκτιστο Φῶς προκαλεῖ πνευματικὴ ἀγαλλίαση καὶ πνευματικὸ χορό.

Ἡ ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ κοινωνία θεώσεως, τὸ Σῶμα ποὺ προσέλαβε ἀπὸ τὴν Θεοτόκο καὶ θεώθηκε «ἅμα τῇ προσλήψει» καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο μὲ τὴν Ἀνάσταση ἀποβλήθηκε ἡ φθαρτότητα καὶ ἡ θνητότητα, ποὺ ἑκουσίως εἶχαν προσληφθῇ ἀπὸ τὸν Χριστό, εἶναι μιὰ παραφορὰ ἀγάπης καὶ πνευματικῆς χαρᾶς. Εἶναι τόση ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μεθᾶ νηφαλίως ὅσους μετέχουν αὐτῆς «ἐν αἰσθήσει καὶ πληροφορία», ὥστε κάνει τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ εὐφραίνεται καὶ νὰ δοξάζη τὸν Θεό, ἂν καὶ εὑρίσκεται μέσα στὴν φυλακή, ὅπως παρατηρεῖται στὶς ἐπιστολὲς τῆς αἰχμαλωσίας. Τὸ διατυπώνει θαυμάσια ὁ Ἀπόστολος στὴν πρὸς Κολοσσαεὶς ἐπιστολή του: «καὶ αὐτὸς ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας, ὀς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς πρωτεύων, ὅτι ἐν αὐτῷ εὐδόκησε πᾶν τὸ πλήρωμα κατοικῆσαι καὶ δι αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ, δι αὐτοῦ εἴτε τα ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τα ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Κόλ. α , 18-20).

Στὴν Ἐκκλησία ὁ Σταυρὸς εἶναι δόξα, τὰ Πάθη εἶναι κόσμος-στόλισμα, ἡ Ἀνάσταση εἶναι Φῶς. Ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν ἐμφάνισή Του στοὺς Μαθητὲς ἔδειξε «τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ», τὰ τραυματισμένα μέλη τοῦ Σώματός Του, καὶ οἱ Μαθητὲς ἀνεγνώρισαν τὸν Χριστό, ὄχι ἀπὸ τὰ πλούτη, τὰ θαύματα καὶ τὸν λόγο, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Σταυροῦ. Ὁ δὲ Θωμᾶς, ὅταν τοῦ ἐπέδειξε ὁ Χριστὸς τὸν τύπον τῶν ἥλων καὶ τὴν λογχευθεῖσα πλευρά Του, ἀνεφώνησε «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου», διότι μέσα ἀπὸ τὶς πληγές, ποὺ λειτουργοῦσαν ὡς παράθυρα στὸ Σῶμα Του, εἶδε το Φῶς τῆς θεότητος.

Ἀλλὰ παραμένοντας στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἤθελα νὰ τονίσω ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ, ἡ Νέα Σιών, ἡ Μητέρα τῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς πρωτόθρονη, μαρτυρική, δοξασμένη καὶ κενουμένη Ἐκκλησία. Εἶναι μιὰ Ἐκκλησία αἱματοβαμμένη καὶ πεφωτισμένη. Ἐδῶ συγκλήθησαν ὅλες οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ποὺ δογμάτισαν ἀσφαλῶς τα δόγματά περί του μυστηρίου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τῆς θεολογίας, ἀλλὰ καὶ τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλαδὴ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ ἐποίμαναν μεγάλοι Πατέρες, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ ἅγιος Φιλόθεος Κόκκινος, ὁ ἅγιος Γεννάδιος Σχολάριος καὶ πολλοὶ ἄλλοι παλαιοὶ καὶ νεώτεροι. Ἐδῶ βιώνεται ἐξακολουθητικῶς τὸ μαρτύριο, ἀλλὰ καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἐδῶ προσαρμόζεται ἄριστα ἡ εἰκόνα τῆς Ἄκρας Ταπεινώσεως τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὑπενθυμίζει καὶ τὸν Νυμφίο Χριστὸ καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἀναστάντα ἐκ τοῦ Τάφου Χριστό. Καὶ ἡ μορφή Του ἐκφράζει την χαρμολύπη τοῦ Σταυροαναστασίμου Πάσχα.

Ἑπομένως, ὁ Ἀναστὰς Χριστός, ἡ Θεοτόκος Μαρία καὶ ἡ Νέα Σιὼν συνδέονται ἁρμονικότατα στὸν πνευματικὸ αὐτὸ χῶρο, αὐτὴν τὴν περίοδο τῆς Διακαινησίμου Ἑβδομάδος καὶ τῆς ἀνοίξεως, ἐποχιακῶς καὶ πνευματικῶς.

Στεκόμαστε μὲ εὐλάβεια, προσευχητικὴ διάθεση καὶ θαυμασμὸ μπροστὰ στοὺς «τραυματίες τοῦ Νυμφίου» Χριστοῦ, στοὺς κατὰ τὴν διάρκεια τῶν αἰώνων μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ ποὺ παραμένουν στὸ Ὑπερῶον τῆς Οἰκουμένης περιορισμένοι «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων», οἱ ὁποῖοι παρὰ ταῦτα δέχονται ἀναστάσιμες ἐμφανίσεις. Τί κι ἂν οἱ ἔσωθεν ἐχθροί, ποὺ ἀνίστανται «ἐξ ἡμῶν αὐτῶν» καὶ εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι, τραυματίζουν ἀκόμη περισσότερο τὴν Πρωτόθρονη Ἐκκλησία, ἀμφισβητοῦντες «κανονικὰ ὅρια α ἔθεντο οἱ πατέρες ἡμῶν»; Τί κι ἂν ἄλλοι δίνουν «ὄξος μετὰ χολῆς μεμιγμένον» στὴν Μητέρα Ἐκκλησία, διότι εἶναι ἀνίκανοι νὰ πληροφορηθοῦν τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ; Τί κι ἂν ἄλλοι προσπαθοῦν νὰ διαμερίσουν τὰ ἱμάτια αὐτῆς «βάλοντες κλῆρον»; Οἱ ἐνταῦθα πάντες, μὲ πρῶτο τὸν Πρῶτον, ἀναφωνοῦν μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου:

«Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ἀνταναπληρὼ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκὶ μοῦ ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὁ ἐστιν ἡ ἐκκλησία, ᾖς ἐγενόμην ἐγὼ διάκονος κατὰ τὴν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ την δοθεῖσὰν μοὶ εἰς ὑμᾶς, πληρῶσαι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν, νυνὶ δὲ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, οἰς ἠθέλησεν ὁ Θεὸς γνωρίσαι τις ὁ πλοῦτος τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τούτου ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὀς ἐστι Χριστὸς ἐν ὑμῖν, ἡ ἐλπὶς τῆς δόξης» (Κόλ. α , 24-27).

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Δὲν ἤλθαμε στὸν χῶρο αὐτὸν γιὰ νὰ πλέξουμε ἀκάνθινον στέφανον, οὔτε γιὰ νὰ διαρρήξουμε τὸν ἄραφον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας χιτῶνα, ἀλλὰ νὰ ὑποβάλουμε σέβη καὶ νὰ ἀπευθύνουμε προσευχὲς στὸν Θεὸ νὰ Σᾶς ἐνισχύη μὲ τὴν φωτεινὴ νεφέλη τῆς δόξης Του καὶ τῆς Θεοτόκου, νὰ σᾶς δίνη ὑπομονή, νὰ δεικνύετε στὴν Οἰκουμένη τὶς πληγὲς τοῦ Σταυροῦ ποὺ εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀποτελῆτε τὴν ἔκφραση τῆς Ζωοπαρόχου Πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, τόσον τῆς Ἐκκλησίας ὅσον καὶ τῆς Θεοτόκου.

Εἴμαστε ταπεινοὶ προσκυνητές, θαυμαστὲς καὶ συγκυρηναῖοι καὶ ἀναφωνοῦμε. «Χριστὸς ἀνέστη, καὶ πεπτώκασι δαίμονες»!

Προσλαλιὰ στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη

Ἱερὸς Ναὸς Ζωοδόχου Πηγῆς, Μπαλουκλί

Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Χριστὸς ἀνέστη!

Γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἔρχομαι στὴν Βασιλεύουσα τῶν πόλεων καὶ τὴν Πρωτόθρονη Ἐκκλησία, στὸ ἔνδοξο Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, καὶ ἐπανειλημμένως γεύομαι τὴν ἀρχοντικὴ Σᾶς ἀγάπη, ποὺ ἐκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Αὐτὸ δηλώνει καὶ τὸ ἐπώνυμό Σας, ἀλλὰ καὶ οἱ κοσμοπολίτικοι τρόποι Σας, ποὺ καταξιώνονται πλήρως ἀπὸ τὴν σημαντικὴ θέση ποὺ κατέχετε στὴν Ἐκκλησία.

Ἐπανειλημμένως συλλειτούργησα μαζί Σας στὸν ἱερὸ αὐτὸ χῶρο, παρεκάθησα ὡς συνδαιτημόνας στὴν Πατριαρχικὴ Τράπεζα, προσκλήθηκα νὰ ὁμιλήσω στὴν Βιβλιοθήκη τοῦ Πατριαρχείου καὶ γενικῶς γεύθηκα τὴν ἀγάπη καὶ θαλπωρὴ τῆς πατρικῆς Σᾶς καρδίας.

Αὐτὴν τὴν φορὰ ἔρχομαι στὴν Πόλη μὲ τὴν Μικτὴ Χορωδία Ναυπάκτου, μαζὶ μὲ τὸν Νομάρχη Αἰτωλοακαρνανίας κ. Εὐθύμιο Σῶκο καὶ τὸν Δήμαρχο Ναυπάκτου κ. Ἀθανάσιο Παπαθανάση, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀγαπητό μου Ἱεροκήρυκα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ στενὸ συνεργάτη μου Ἄρχιμ. π. Καλλίνικο Γεωργᾶτο.

Εὐχαριστῶ θερμότατα γιὰ τὴν πρόσκληση νὰ ἔλθω στὴν Πόλη καὶ νὰ προστὼ στὴν σημερινὴ θεία Λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλή, καθὼς ἐπίσης Σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν τιμητικὴ πρόσκληση νὰ παρουσιάση ἕνα Πρόγραμμα ἡ Μικτὴ Χορωδία Ναυπάκτου στοὺς ἀδελφούς μας Ὁμογενεῖς.

Θὰ ἤθελα νὰ Σᾶς ἀναφέρω, Παναγιώτατε, ὅτι ἡ Μικτὴ Χορωδία Ναυπάκτου εἶναι τὸ καμάρι τῆς πόλεώς μας καὶ τὰ μέλη της συγκαταλέγονται μεταξὺ τῶν καλυτέρων πολιτῶν της Ναυπάκτου. Εἶναι ἐπάξιοι πρεσβευτὲς τῆς πόλης μας καὶ μεταδίδουν σὲ ὅλον τὸν κόσμο τὸν πολιτισμὸ τῆς ἱστορικῆς μας πόλεως, ποὺ χάνεται στὸ βάθος τῆς ὑπερτρισχιλιετοὺς ἱστορίας της. Ὅλα τὰ μέλη της εἶναι ἐκλεκτὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας καὶ ἀγαποῦν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὸ Πρόσωπό Σας ἰδιαιτέρως. Ἀπόδειξη εἶναι ὅτι στὴν Τοπικὴ Ἐφημερίδα τῆς πόλεώς μας ὁ Πρόεδρος τῆς Χορωδίας ἀνακοίνωσε τὸ ταξίδι αὐτὸ ὡς ἰδιαίτερη τιμὴ γράφοντας: «Ἦταν ὄνειρο ζωῆς, τόσο γιὰ μένα ὅσο καὶ γιὰ τὰ ὑπόλοιπα μέλη τοῦ Δ.Σ. καὶ τῆς Χορωδίας μας, νὰ ἐπισκεφθοῦμε τὸ Φανάρι καὶ νὰ τραγουδήσουμε στὸ λίκνο αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας δίνοντας τοὺς ἤχους τῆς Ἑλληνικῆς Μουσικῆς καὶ παίρνοντας κομμάτι ἀπ' τὴν πνευματικότητα τῆς κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας».

Ἄλλωστε, τὸ πέρασμά Σας ἀπὸ τὴν Ναύπακτο τὸν Νοέμβριο τοῦ παρελθόντος ἔτους ἄφησε μιὰ ἀγαθὴ καὶ γλυκειὰ μνήμη σὲ ὅλους μας, ὅταν ἀξιωθήκαμε νὰ ὑποδεχθοῦμε στὴν πόλη μας τὴν χαρισματικὴ προσωπικότητά Σας ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου.

Ἡ ἔλευσή μας στὴν Βασιλεύουσα τῶν Πόλεων κατὰ τὴν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα καὶ μάλιστα τὴν Παρασκευὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς μας φανερώνει περισσότερο ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ καὶ ἡ ζωοδόχος πηγὴ τῆς ζωῆς μας. Εἰδικότερα δὲ δηλώνει ὅτι τὸ Πρωτόθρονο Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μεταδίδει στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης τὸ σταυροαναστάσιμο μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶναι ἡ ζωοδόχος πηγὴ τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Στεκόμαστε δίπλα Σας ὡς συγκυρηναῖοι, παραμένουμε στὸν Γολγοθᾶ Σας, ἀτενίζοντες τὴν δόξα Σας, θερμαινόμαστε ἀπὸ τὴν θέρμη Σᾶς ὄχι μακρὰν «ἐστῶτες καὶ θερμαινόμενοι», ἀλλὰ πλησίον Σας καὶ δροσιζόμενοι, καὶ ἤλθαμε γιὰ νὰ σᾶς τραγουδήσουμε, ὅπως κάποτε-κάποτε τραγουδοῦν τὰ παιδιὰ στὴν μητέρα τους γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀγάπη τους καὶ τὴν χαρά τους.

Στὸ βιβλίο «Διάλογοι» τοῦ Πάπα Ρώμης ἁγίου Γρηγορίου Διαλόγου περιγράφεται ἡ συνάντηση ἑνὸς Πρεσβυτέρου μὲ τὸν ἅγιο Βενέδικτο, ποὺ ἐκεῖνον τὸν καιρὸ ἠσκεῖτο σὲ ἕναν ἐρημικὸ τόπο, μέσα σὲ σπηλιά. Τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα ὁ Θεὸς ἐμφανίσθηκε στὸν Πρεσβύτερο, ποὺ εἶχε ἑτοιμάσει πολλὰ φαγητά, καὶ τοῦ εἶπε: «Ἐσὺ γιὰ τὸν ἑαυτό σου λιχουδιὲς ἑτοιμάζεις, καὶ ὁ δοῦλος μου στὸν τάδε τόπο πεθαίνει τῆς πείνας». Ὁ Πρεσβύτερος ἀμέσως, ἀνήμερα τοῦ Πάσχα, «μέσα ἀπὸ βουνὰ καὶ γκρεμούς, κοιλάδες καὶ φαράγγια καὶ λάκους τὸν ἀναζήτησε, καὶ τὸν βρῆκε κρυμμένο στὸ σπήλαιό του». Μόλις συναντήθηκαν «ἔκαναν εὐχή, εὐλόγησαν τὸν Παντοδύναμο Θεό, κάθησαν μαζὶ καί, ἀφοῦ ἀντάλλαξαν λόγους ζωογονίας γεμάτους γλυκύτητα, ὁ Πρεσβύτερος ποὺ εἶχε ἔλθει εἶπε: "Σήκω, ἂς μεταλάβουμε τροφῆς, γιατί σήμερα Πάσχα εἶναι"». Καὶ τότε ὁ ἅγιος Βενέδικτος τοῦ ἀπάντησε: «Βέβαια, Πάσχα εἶναι, τὸ ξέρω, ἀφοῦ ἀξιώθηκα νὰ δῶ ἐσένα». Ὁ ἅγιος Βενέδικτος δὲν γνώριζε ὅτι ἦταν τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἑορτὴ τοῦ Πάσχα. Στὴν συνέχεια ἔφαγαν καὶ «σὰν ὁλοκλήρωσαν τὴν εὐωχία καὶ τὴν συζήτηση, ὁ Πρεσβύτερος ἀναχώρησε πίσω γιὰ τὴν Ἐκκλησία του».

Ἔτσι καὶ ἐμεῖς σήμερα κάνουμε Πάσχα στὴν Σταυροαναστάσιμη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ συναντήσαμε Ἐσᾶς, ποὺ εἶσθε ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμὸς τῆς Οἰκουμένης.

Παρακαλοῦμε εὐλαβῶς, Παναγιώτατε, νὰ μᾶς εὐλογήσετε, νὰ μᾶς χαρίσετε ἕνα μικρὸ μερίδιο δρόσου ἀπὸ τὴν «δρόσον Ἀερμών την καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη Σιών».

Χριστὸς ἀνέστη!