Γραπτά Κηρύγματα: Κυριακή 9 Αὐγούστου, (Α Κορινθίους γ 9-17)

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι συνέχεια τοῦ ἀναγνώσματος τῆς προηγούμενης Κυριακῆς. Ἐκεῖ γινόταν λόγος γιὰ τὰ σχίσματα καὶ τὶς διαιρέσεις ποὺ παρατηρήθηκαν στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου, καὶ ποὺ λύπησαν τὴν καρδιὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Τώρα ὁ Ἀπόστολος ἀναφέρεται στὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν ἑνότητά της. Ἡ εἰκόνα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι τῆς οἰκοδομῆς, ἡ ὁποία ἔχει θεμέλιο καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ στηρίζονται στὸ θεμέλιο γιὰ νὰ τὴν ἀπαρτίσουν. Συγχρόνως γίνεται λόγος καὶ γιὰ τὰ ὑλικὰ καὶ τὸν τρόπο ποὺ κανεὶς οἰκοδομεῖ.

Τὸ θεμέλιο εἶναι ὁ Χριστός, καὶ κανεὶς ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ Τὸν ἀντικαταστήση. Φυσικά, ὅταν λέμε κανεὶς ἄλλος, δὲν θεωρεῖται ὡς «ἄλλο θεμέλιο» οἱ Ἐπίσκοποι, γιατί αὐτοὶ ἐνεργοῦν ἡ πρέπει νὰ ἐνεργοῦν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἂν κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς θεωρήση τὸν ἑαυτό του ὡς θεμέλιο καὶ ἀποστασιοποιηθῇ ἀπὸ τὸν Χριστό, αὐτοκαταδικάζεται ποικιλοτρόπως καὶ κατὰ τὸν τρόπο ποὺ ὁρίζουν οἱ Κανόνες. Αὐτὸ λέγεται ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅτι μερικοὶ Χριστιανοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ δὲν χρειάζονται τοὺς Ἐπισκόπους καὶ τοὺς Κληρικούς. Αὐτὸ συνιστᾶ προτεσταντικὴ πλάνη, ἀφοῦ οἱ Προτεστάντες ἐν ὀνόματι δῆθεν τοῦ Χριστοῦ ἀπέρριψαν τοὺς Ἐπισκόπους, τὴν Ἱερωσύνη καὶ γενικότερα τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση.

Τὸ σημαντικὸ ἀκόμη εἶναι ὅτι ὅποιος ἐργάζεται μέσα στὴν Ἐκκλησία θὰ πρέπει νὰ προσέχη «πῶς ἐποικοδομεῖ». Γιατί τὰ ὑλικὰ τῆς οἰκοδομῆς μπορεῖ νὰ ἀποτελοῦνται ἀπὸ χρυσό, ἄργυρο, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτα, καλάμια. Καὶ ἐνῷ τὸ θεμέλιο εἶναι δεδομένο, δηλαδὴ ὁ Χριστός, ὁ τρόπος ὅμως τῆς οἰκοδομῆς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ἐργάτες, καὶ ἡ ἀνθεκτικότητα τοῦ ἔργου θὰ δοκιμασθῇ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ δώσουμε λόγο γιὰ ὅλες τὶς πράξεις ποὺ κάνουμε ἐναντίον τῆς κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπίσης, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα τοῦ Ναοῦ. Οἱ Χριστιανοὶ μὲ τὰ μυστήρια καὶ τὸν ἀγῶνα τους, ποὺ γίνεται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀποτελοῦν τὸν ζωντανὸ Ναὸ τοῦ Θεοῦ, μέσα στὸν ὁποῖο κατοικεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἔτσι, ὅποιος μὲ τὶς διαιρέσεις καταστρέφει τὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς θὰ φθαρῇ ἀπὸ τὸν Ἴδιο τὸν Θεό.

Ἡ Ἐκκλησία λέγεται Ναὸς τοῦ Θεοῦ του ζῶντος, μέσα στὸν ὁποῖο κατοικεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Καὶ ἐπειδὴ οἱ Χριστιανοὶ συνέρχονται σὲ ἕναν ἰδιαίτερο χῶρο γιὰ νὰ τελέσουν τὴν θεία Εὐχαριστία, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ χῶρος αὐτὸς λέγεται Ἱερὸς Ναός. Ἔτσι, πρωταρχικὸς Ναὸς εἶναι οἱ Χριστιανοί, ποὺ ἑνώνονται μὲ τὸν Χριστό. Ὁ ἱερὸς Νικόλαος Καβάσιλας λέγει ὅτι τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων εἶναι ὁ ἀληθινὸς Ναὸς τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ὁ Ἱερὸς Ναὸς ποὺ συνερχόμαστε γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε καὶ νὰ τελέσουμε τὴν θεία Εὐχαριστία εἶναι μίμημα τοῦ ἀληθινοῦ Ναοῦ. Οἱ διαιρέσεις μέσα σὲ αὐτὸν τὸν Ναὸ ἔχουν συνέπειες γι’ αὐτοὺς ποὺ τὶς δημιουργοῦν.

Ἑπομένως, στὴν Ἐκκλησία τίποτε δὲν εἶναι ἰδιωτικό, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ αὐθαιρετῇ, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ αὐτοσχεδιάζη. Γι’ αὐτὸ ἔχουν θεσπισθῇ τὰ δόγματα καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε ὅλοι νὰ ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη, τὸ ἴδιο φρόνημα, τὴν ἴδια ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Μέλημά μας πρέπει νὰ εἶναι το νὰ μένουμε μέσα στὴν εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα τοῦ πνευματικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν βεβαιότητα τῆς σωτηρίας μας.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ