Γραπτά Κηρύγματα: Κυριακή 23 Αὐγούστου, (Φιλιππησίους β, 5-11)

Καὶ πάλι ἡ Ἐκκλησία μας παρουσιάζει τὴν Παναγία, ἀφοῦ σήμερα ἑορτάζουμε τὴν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Καὶ πάλι διαβάζεται ἡ περικοπὴ τὴν ὁποία διαβάσαμε κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως, τὸν Δεκαπενταύγουστο. Τότε ἑρμηνεύοντας αὐτὴν τὴν περικοπὴ κάναμε λόγο γιὰ τὸ μυστήριο τῆς κενώσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μυστήριο τῆς κενώσεως τῆς Θεοτόκου. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν κένωση ἔρχεται ἡ μεγάλη δόξα.

Στὸ σημερινὸ σχόλιο θὰ ἑρμηνεύσουμε ὅσο μποροῦμε πιὸ σύντομα καὶ ἁπλὰ τὸν ἀποστολικὸ λόγο: «Τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὁ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλιπ. β , 5), δηλαδὴ ὅλοι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε αὐτὸ τὸ ἴδιο φρόνημα ποὺ εἶχε ὁ Χριστός. Εἶναι μεγάλος αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Κατ’ ἀρχὰς ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐμεῖς εἴμαστε τὰ μέλη τοῦ ἐνδόξου Σώματός Του. Ὅπως ἡ κεφαλὴ ἔχει σημαντικὴ θέση στὸ ἀνθρώπινο σῶμα καὶ ὅλα τὰ μέλη πρέπει νὰ ὑπακούουν σὲ αὐτήν, ἔτσι καὶ μέσα στὴν Ἐκλησία ὅλοι πρέπει νὰ ὑπακούουμε στὸν Χριστό. Αὐτὸς διευθύνει τὴν Ἐκκλησία, Αὐτὸς ἔχει κεντρικὴ θέση στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ Κληρικοὶ πρέπει νὰ ἐκφράζουν τὸν Χριστό.

Ἔπειτα, οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἔχουν τὸν νοῦ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σὲ ἄλλη ἐπιστολὴ γράφει: «ἡμεῖς νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν» (Α Κόρ. β , 16). Δὲν εἶναι σωστὸ οἱ Χριστιανοὶ νὰ διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἀπὸ ὅ,τι Ἐκεῖνος δίδαξε. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ σκέψεις μας, τὰ φρονήματά μας, οἱ ἀποφάσεις μας, οἱ ἐπιθυμίες μας, τὰ θελήματά μας κλπ. πρέπει νὰ ἐναρμονίζονται πρὸς τὸ «φρόνημα τοῦ Χριστοῦ», ὥστε, ὅπως ἔλεγε ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ νοῦς μας νὰ γίνη χριστο-νοῦς, ἡ καρδιά μας νὰ γίνη χριστο-καρδία, ἡ θέλησή μας νὰ γίνη χριστο-θέληση. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἴμαστε καὶ νὰ λεγόμαστε Χριστιανοί, ἐνῷ οἱ νοοτροπίες μας, τὸ φρόνημά μας, οἱ ἰδέες μας διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὸν Χριστό.

Σήμερα ὑπάρχουν πολλοὶ διδάσκαλοι, ποὺ δημιουργοῦν ὀπαδούς, διαδίδονται πολλὲς φιλοσοφίες ποὺ διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὴν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως διαδίδονται διάφορες ἀπόψεις ποὺ εἶναι ξένες πρὸς τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια καί, δυστυχῶς, ὅλα αὐτὰ ἐπηρεάζουν καὶ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ὑπάρχουν Χριστιανοὶ ποὺ δέχονται τὸν Χριστό, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἔχουν ποικίλες καὶ ἀλλότριες ἀπόψεις. Γιὰ παράδειγμα, δέχονται ὅτι εἶναι Χριστιανοί, ἀλλὰ δὲν πιστεύουν στὴν ἀνάσταση τοῦ σώματός τους καὶ στὴν μέλλουσα κρίση, παρὰ τὸ ὅτι αὐτὸ δίδαξε ὁ Χριστὸς καὶ εἶναι βασικὸ σημεῖο τῆς πίστεώς μας.

Ἀκόμη, ἡ φράση «τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν, ὁ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» συνδέεται μὲ τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος δέχθηκε ἀκόμη καὶ ἐπονείδιστο θάνατο γιὰ νὰ ὑπακούση στὸν Θεό-Πατέρα γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, ἂν θέλουμε νὰ ἔχουμε τὸ φρόνημα τοῦ Χριστοῦ, θὰ πρέπει νὰ ζοῦμε μὲ ταπείνωση καὶ νὰ θυσιαζόμαστε γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τῶν ἄλλων.

Αὐτὸ διέκρινε καὶ τὴν Παναγία, ἀφοῦ εἶχε τὸ φρόνημα τοῦ Υἱοῦ της, τοῦ Χριστοῦ. Διακρινόταν γιὰ τὴν ταπείνωση, ἀγαπᾶ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ προσεύχεται ἰδιαιτέρως γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν πραγματικὰ τὸν Υἱό της, δηλαδὴ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ἀλλὰ συγχρόνως πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ἡ Παναγία, ὡς Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, θέλει ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ ἀγαποῦν τὸν Υἱό της καὶ νὰ συντονίζουν τὴν ζωή τους μὲ τὴν ζωή Του καὶ νὰ ἔχουν τὸ ἴδιο φρόνημα μὲ Αὐτόν. Τὸ φρόνημά μας πρέπει νὰ διαποτισθῇ ἀπὸ τὸ φρόνημα καὶ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ