Πασχαλινὴ Ἐγκύκλιος 2010: Ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποῖα ἑορτάζουμε πανηγυρικὰ καὶ λαμπρά, εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς ζωῆς, νοηματοδοτεῖ τὸν βίο μας, δίνει προοπτικὴ στὴν ζωή μας. Εἶναι τὸ γεγονὸς ποὺ μᾶς δίνει δύναμη, κουράγιο, ἔμπνευση. Ὁ Χριστὸς ἐνίκησε τὸν θάνατο καὶ γίνεται γιὰ ὅλους μας τὸ πρότυπο γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ προβλήματα ποὺ παρουσιάζονται στὴν ζωή μας. Διαβάζοντας ὅλα τὰ γεγονότα ποὺ συνδέονται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπικεντρώση τὴν προσοχὴ τοῦ σὲ δύο σημεῖα: στὸ Μνημεῖο-Τάφο τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸν «τόπο», ὅπου «ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. κ', 19). Δύο χῶροι ποὺ προκαλοῦν πόνο, θλίψη καὶ ἀπόγνωση.

Ὁ τάφος εἶναι ὁ χῶρος ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὸ σῶμα τοῦ κάθε ἀνθρώπου μετὰ τὸν θάνατο, δηλαδὴ μετὰ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπὸ αὐτὸ εἶναι ὁ χῶρος ποὺ δηλώνει τὸν θάνατο, τὴν διακοπὴ τῶν σχέσεων μὲ τὰ ἀγαπητά μας πρόσωπα. Γύρω ἀπὸ τὸν τάφο ὑπάρχει πάντοτε ὁ πόνος, ἡ ὀδύνη, τὰ δάκρυα, ἡ μοναξιά. Εἶναι δὲ γνωστὸν ὅτι ὁ θάνατος προκαλεῖ πολλὰ κοινωνικὰ προβλήματα, κάνει τὸν πονεμένο ἄνθρωπο νὰ συμπεριφέρεται ἀντικοινωνικά. Ὁ Χριστός, ἐπειδὴ ἑκουσίως προσέλαβε θνητὸ σῶμα, δοκίμασε τὸ πικρὸ ποτήρι τοῦ θανάτου καὶ αὐτὸ τὸ Σῶμα Του κλείσθηκε στὸν τάφο. Ὅμως, ἐπειδὴ μέσα σὲ αὐτὸν εἰσῆλθε ἡ Ζωή, γι' αὐτὸ μετατράπηκε σὲ Πανάγιο Τάφο, σὲ χῶρο ἀναστάσεως, ἐλπίδας καὶ ζωῆς. Ἀκόμη, ὁ Χριστὸς ἐξῆλθε «ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος», καὶ σκόρπισε τὴν χαρὰ στὶς Μυροφόρες γυναῖκες, τὶς ὁποῖες συνάντησε λέγοντας: «Χαίρετε» (Μάτθ. κή', 9). Ἔτσι ὁ Χριστὸς διέλυσε τὴν λύπη ἀπὸ τὸν θάνατο, προσφέροντας χαρὰ ἀφάνισε τὴν ἀπελπισία, σκορπῶντας ἐλπίδα.

Ὁ «τόπος», ὅπου συγκεντρώθηκαν οἱ Μαθητὲς μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ χῶρος τοῦ φόβου, ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ πολλὰ αἴτια. Ἐὰν τὸ μνῆμα εἶναι ὁ χῶρος τοῦ θανάτου, ὁ τόπος συνάξεως ἀπογοητευμένων ἀνθρώπων εἶναι ὁ χῶρος τοῦ «ψυχολογικοῦ θανάτου». Ὁ φοβισμένος ἄνθρωπος κλείνεται μέσα στὸν ἑαυτό του, ἀποκόπτεται ἀπὸ τὰ ἄλλα μέλη τῆς κοινωνίας, γίνεται ἕνα ἀντικοινωνικὸ στοιχεῖο καὶ ζὴ μιὰ προθανάτεια ἐμπειρία. Ὁ Χριστός, μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, εἰσῆλθε μέσα σὲ αὐτὸν τὸν χῶρο τοῦ φόβου, «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν», ἀφοῦ τὸ ἀναστημένο Σῶμα Τοῦ δὲν ἐμποδιζόταν ἀπὸ τίποτε, καὶ ἔδωσε στοὺς φοβισμένους Μαθητὲς τὴν εἰρήνη, λέγοντας «εἰρήνη ὑμῖν» (Ἰω. κ', 19 καὶ 21), καὶ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λέγοντας: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον ἂν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἂν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰω. κ', 22-23).

Ἔτσι ὁ Χριστὸς ἐξέρχεται «ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος» καὶ εἰσέρχεται «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» καὶ προσφέρει πνευματικὰ ἀγαθά, ἤτοι χαρά, εἰρήνη καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὑπερβαίνεται ὁ θάνατος καὶ ὁ φόβος καὶ ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία. Στὴ ἐποχή μας πολλοὶ ἄνθρωποι κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὸν θάνατο, ποὺ τὸν βλέπουν νὰ διεκδικῇ γνωστά τους πρόσωπα, μὲ τὶς ἀσθένειες, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους, καὶ διακατέχονται ἀπὸ διάφορες φοβίες, λόγῳ κοινωνικῶν καὶ οἰκονομικῶν κρίσεων, καὶ «κλειστῶν» καταστάσεων. Σὲ αὐτὴν τὴν δύσκολη ἐποχὴ ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς ποὺ ἐξέρχεται ἀπὸ τὸ ἐσφραγισμένο μνημεῖο καὶ εἰσέρχεται σὲ κλειστοὺς χώρους, ὅπου οἱ θύρες εἶναι κλειστές, σκορπᾶ ἐλπίδα καὶ παρηγοριά, χαρὰ καὶ εἰρήνη. Ἑπομένως, αὐτὸ καθ' ἑαυτὸ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἐλπιδοφόρο καὶ παρήγορο. Δὲν πρέπει νὰ φοβόμαστε τὸν θάνατο, τὴν ἀρρώστια, τὶς οἰκονομικὲς δυσκολίες, τὴν μοναξιά, γιατί ὁ Θεὸς στὸν Ὁποῖον ἀνήκουμε, εἶναι δυνατὸς καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήση νὰ ξεπεράσουμε ὅλες τὶς δυσκολίες, νὰ ὑπερβοῦμε τὰ προβλήματα, νὰ ξεπεράσουμε ὅλα τὰ ἀνυπέρβλητα, κατ' ἄνθρωπον, ἐμπόδια.

Μὲ αὐτὴν τὴν αἰσιοδοξία καὶ τὴν ἐλπίδα σᾶς ἀπευθύνω τὸν ἀναστάσιμο χαιρετισμό: «Χριστὸς Ἀνέστη!».

Μὲ θερμὲς εὐχές

+ Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ