Ἡ ἔλλαμψη καὶ ἡ κατανόηση τῶν εὐαγγελικῶν κειμένων

... Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος προηγεῖται μιὰ εὐχὴ μὲ τὴν ὁποῖα παρακαλεῖται ὁ Θεὸς νὰ ἀποκαλύψη τοὺς λόγους τοῦ Εὐαγγελίου στὴν καρδιά μας.

Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἡ κατανόηση τῶν Εὐαγγελικῶν κειμένων δὲν εἶναι θέμα διανοητικῆς ἐπεξεργασίας, οὔτε ἀποτέλεσμα ἐγκεφαλικῶν, φιλολογικῶν καὶ θεολογικῶν γνώσεων, ἀλλὰ ἐνέργεια τῆς θείας Χάριτος. Οἱ δύο μαθητές, ποὺ πορεύονταν πρὸς Ἐμμαούς, αἰσθάνονταν τὴν καρδιά τους νὰ καίγεται ὅταν τοὺς μιλοῦσε ὁ Χριστὸς καί, βεβαίως, γνώρισαν τὸν Χριστὸ κατὰ τὴν κλάση τοῦ ἄρτου (βλ. Λουκᾶ κδ', 13-35). Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς λέγει: «τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφὰς» (Λούυκᾶ κδ', 45). Στὴν κατανόηση τῶν Γραφῶν πρωτεύοντα λόγο ἔχει ἡ καρδιά, μὲ ὅλη τὴν βιβλικοπατερική της ἔννοια.

Στὴν εὐχὴ πρὸ τοῦ Εὐαγγελίου ... γίνεται λόγος γιὰ καρδιά, ποὺ εἶναι τὸ κέντρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ ἐννοεῖται ἡ «βαθεῖα καρδία», γίνεται λόγος ἀκόμη γιὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς διανοίας, ποὺ εἶναι ὁ νοῦς, καὶ οἱ ὁποῖοι εἶναι κλειστοὶ καὶ πρέπει νὰ ἀνοίξουν καὶ γιὰ τὸ ἀκήρατο φῶς τῆς θεογνωσίας ποὺ πρέπει νὰ ἀποστείλη ὁ Θεὸς στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐπίσης, μὲ τὴν εὐχὴ αὐτὴ προσευχόμαστε στὸν Θεὸ νὰ θέση μέσα μας τὸν φόβο «τῶν μακαρίων ἐντολῶν» ... Δὲν ἀρκεῖ μόνον ἡ ἔλευση τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιὰ γιὰ τὴν κατανόηση τῶν λόγων τῶν ἀποστολικῶν καὶ εὐαγγελικῶν κειμένων, ἀλλὰ καὶ ἡ ἔλευση τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ αὐξήση τὸν φόβο πρὸς τὶς ἐντολές...

Ἀπευθύνεται αὐτὴ ἡ δέηση πρὸς τὸν Χριστό, γιατί Αὐτὸς εἶναι «ὁ φωτισμὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν».

(Ναυπάκτου Ἰερόθεος, Ἡσυχία καὶ Θεολογία)