Γραπτὰ Κηρύγματα: Ἡ Θεοτόκος Μαρία

Κυριακὴ 15 Αὐγούστου

Κάθε φορὰ ποὺ τελοῦμε τὴν θεία Λειτουργία καὶ κάθε Ἱερὰ Ἀκολουθία, καὶ προσευχόμαστε στὸν Θεό, εἴτε στὸν Τριαδικὸ Θεό –τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα– εἴτε στὸν Θεάνθρωπο Χριστό, ζητοῦμε καὶ τὶς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου Μαρίας, τῆς Παναγίας μας. Αὐτὸ γίνεται γιατί ἡ Παναγία ἔπαιξε σημαντικὸ ρόλο στὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σωτηρία μας. Ὁ «ἄοικος» Θεὸς ἀπέκτησε «οἶκο», δηλαδὴ εἰσῆλθε στὸν κόσμο διὰ τῆς Παναγίας μας.

Ἔτσι, εἶναι γνωστὴ ἡ προσευχή: «Τῆς Παναγίας Ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τὼ Θεῶ παραθώμεθα». Δηλαδή, ἀφοῦ φέραμε στὴν μνήμη μας τὴν Παναγία, τὴν Ἁγνή, τὴν ὑπερευλογημένη, τὴν ἔνδοξη Δέσποινά μας Θεοτόκο καὶ Ἀειπάρθενη Μαρία, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, ἅς παραθέσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τοὺς ἄλλους καὶ ὁλόκληρη τὴν ζωὴ μᾶς στὸν Χριστό, τὸν Θεό μας.

Στὴν δέηση αὐτὴ μποροῦμε νὰ δοῦμε δύο σημεῖα:

Τὸ πρῶτο εἶναι τὰ κοσμητικὰ ἐπίθετα ποὺ ἀποδίδουμε στὴν Παναγία μας, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ἐπιφανειακά, χωρὶς οὐσία καὶ περιεχόμενο, ἀλλὰ ἀνταποκρίνονται ἀπόλυτα στὸ πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο της.

Τὴν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ τὴν ὀνομάζουμε Παναγία, γιατί εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁγίους, εἶναι «παντὸς ἁγίου κορυφὴ καὶ τελείωσις». Δὲν διέπραξε κανένα ἁμάρτημα στὴν ζωή της, ἀφοῦ ἀπὸ τριῶν ἐτῶν μέχρι τότε ποὺ συνέλαβε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» τὸν Χριστό, ζοῦσε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ ἔφθασε στὴν θέωση. Εἶναι «Ἄχραντος», δηλαδὴ Ἁγνή, καθαρὴ ἀπὸ κάθε ἁμάρτημα καὶ λογισμό, στὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. Ἡ Παναγία εἶναι «ὑπερευλογημένη», γιατί ἔλαβε μεγάλη Χάρη ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι «ἔνδοξη», γιατί εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ καὶ ἡ Κοίμησή της εἶναι ἔνδοξη. Εἶναι «Δέσποινα», γιατί γέννησε τὸν Δεσπότη τῶν πάντων Χριστό. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια χαρακτηρίζεται καὶ «Κυρία», ὁπότε ἡ πρεσβεία της καὶ οἱ προσευχές της ἔχουν ἰσχυρὴ δύναμη καὶ εἶναι «Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντος». Εἶναι «Θεοτόκος», γιατί δὲν ἐγέννησε ἕναν ἁπλὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸ Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ποὺ εἶναι Θεός. Καὶ εἶναι «Ἀειπάρθενος Μαρία», ἀφοῦ εἶναι Παρθένος πρὸ τοῦ τόκου, κατὰ τὸν τόκο καὶ μετὰ τὸν τόκο, ὅπως ὁ ἁγιογράφος τὸ παρουσιάζει στὶς ἱερὲς εἰκόνες, μὲ τὰ τρία ἀστέρια στὸ μέτωπο καὶ τοὺς δύο ὤμους.

Τὸ δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ζητᾶμε ἀπὸ τὴν Παναγία, μὲ τὰ τόσα κοσμητικὰ ἐπίθετα καὶ τὴν δόξα, νὰ πρεσβεύη γιὰ μᾶς. Αὐτὸ σημαίνει τὸ «μνημονεύσαντες». Τὴν μνημονεύουμε γιὰ νὰ τὴν δοξάσουμε καὶ νὰ τὴν παρακαλέσουμε νὰ πρεσβεύη στὸν Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας, γιατί τῆς τὸ ὑποσχέθηκε ὁ Χριστὸς πρὶν κοιμηθῇ, ὅτι δηλαδὴ γιὰ ὅσους προσεύχεται ἐκείνη θὰ σώζονται. Γι’ αὐτὸ ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἔχουν μεγάλη συγγένεια μὲ τὴν Παναγία καὶ τὴν αἰσθάνονται κοντά τους, τὴν ἀγαποῦν πολύ, εἶναι Θεοτοκόφιλοι.

Τὴν ἀγαπᾶμε ἀμέσως μετὰ τὸν Θεό. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μεσίτης μεταξὺ ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀλλὰ ἡ Παναγία εἶναι μεσίτρια μεταξὺ ἡμῶν καὶ τοῦ Χριστοῦ. Τὸ πῶς γίνεται αὐτὸ εἶναι ἕνα μυστήριο ποὺ τὸ καταλαβαίνουν ὅσοι βαδίζουν τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ζητοῦμε τὶς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ παραθέτουμε καὶ ὁλόκληρη τὴν ζωή μας καὶ τῶν συνανθρώπων μᾶς στὸν Χριστό. Δὲν κάνουμε μόνον προσευχή, ἀλλὰ ἐμπιστευόμαστε ἀπολύτως τὸν ἑαυτό μας στὸν Θεό. Ὅταν κανεὶς προσεύχεται, ἀλλὰ δὲν ἀφήνη τὸν ἑαυτό του στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, δὲν βοηθιέται πραγματικά.

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς μεγάλης σημερινῆς Θεομητορικῆς Ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καὶ τῆς μεταστάσεώς της στοὺς οὐρανούς, εὔχομαι σὲ ὅλους σας χρόνια πολλὰ μὲ εἰρήνη, γαλήνη, ὑγεία καὶ εὐλογία, διὰ πρεσβειῶν τῆς Θεοτόκου Μαρίας.

+ Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ