Γραπτὰ Κηρύγματα: Ὁ πόνος πολύς

Κυριακὴ 22 Αύγούστου

Ἡ ζωή μας ἔχει χαρακτηρισθῇ ὡς «κοιλάδα κλαυθμῶνος», εἶναι γεμάτη ἀπὸ θλίψη, πόνο, ἀρρώστιες, θανάτους, συκοφαντίες, δυσκολίες κλπ. Περισσεύει ὁ ἀνθρώπινος πόνος πάνω στὴν γῆ. Ἂν μπορούσαμε νὰ συγκεντρώσουμε ὅλα τὰ δάκρυα ποὺ χύνονται στὴν γῆ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, θὰ σχηματίζαμε ἕνα μεγάλο ποτάμι, ἴσως καὶ ὠκεανό. Ὅλοι ἔχουμε δοκιμάσει τὰ καρφιὰ τοῦ σταυροῦ, τοῦ πόνου, ποὺ τρυποῦν τὸ σῶμα καὶ κυρίως τὴν ψυχή μας.

Ἔτσι, μὲ τὸν πόνο αὐτόν, μὲ τραυματισμένη τὴν ψυχή, εἰσερχόμαστε στὴν θεία Λειτουργία καὶ ἀνοίγουμε τὴν καρδιὰ μᾶς στὸν Θεό, ἐλπίζοντας ἀπὸ Αὐτὸν ἀναψυχή, παραμυθία, παρηγοριά. Μᾶς προτρέπει ὁ Ἱερεύς: «Ὑπὲρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», δηλαδὴ ἅς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς γλιτώση ἀπὸ κάθε θλίψη, ὀργή, κίνδυνο καὶ ἀνάγκη.

Ἡ θλίψη εἶναι σωματικὴ καὶ ψυχική, καὶ τὶς περισσότερες φορὲς εἶναι τὸ συναμφότερο, ἀφοῦ ὁ σωματικὸς πόνος ἐπηρεάζει καὶ τὴν ψυχὴ καὶ ὁ ψυχικὸς πόνος ἐπηρεάζει καὶ τὸ σῶμα. Οἱ κοινωνικὲς καὶ οἰκογενειακὲς συνθῆκες δὲν εἶναι ὅπως τὶς ἐπιθυμοῦμε, ἡ ζωὴ δὲν μᾶς προσφέρει ὅ,τι θέλουμε καὶ τὸ σῶμα μᾶς δὲν εἶναι πάντα ὑγιές.

Ἡ ὀργὴ ἀπὸ ὁπουδήποτε κι ἂν προέρχεται, ὁμοιάζει σὰν τὰ ἄγρια κύματα ποὺ ξεσποῦν πάνω μας. Πολλὲς φορὲς μέσα μας φουσκώνει ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργή, ἀλλὰ δεχόμαστε συνήθως ἀναπάντεχες ὀργισμένες ἐνέργειες καὶ συμπεριφορὲς τῶν συνανθρώπων μας καὶ μερικὲς φορὲς καὶ ἀγαπητῶν μας προσώπων. Ἐνίοτε, αἰσθανόμαστε καὶ τὸν Θεὸ ὀργισμένο ἐναντίον μας, γιατί στὴν πραγματικότητα ἐμεῖς ἔχουμε τύψεις, ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ Αὐτόν, ἐνῷ Αὐτὸς μᾶς ἀγαπᾶ.

Οἱ κίνδυνοι αὐξάνονται συνεχῶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν κοινωνία, τὶς συνθῆκες ζωῆς, ἀπὸ τὴν ἀγωνία τοῦ μέλλοντος, ἀπὸ ἀσθένειες καὶ τὸν ἐπαπειλούμενο θάνατο. Ζοῦμε σὲ μιὰ κοινωνία στὴν ὁποῖα ἐνεδρεύουν παντοῦ κίνδυνοι, σὰν παγίδες. Κυρίως, ὑπάρχουν πολλοὶ κίνδυνοι γιὰ τὰ νέα παιδιὰ ποὺ ἀνοίγονται στὴν ζωὴ ἀνυποψίαστα, καλοπροαίρετα καὶ πολλὲς φορὲς μὲ ἔντονη περιέργεια γιὰ ὅλα. Πόσες φορὲς οἱ γονεῖς παραμένουν τὰ βράδυα ἄγρυπνοι ἀπὸ τὸν φόβο τῶν κινδύνων ποὺ περικυκλώνουν τὰ παιδιὰ τοὺς καὶ οἱ ὁποῖοι προέρχονται ἀπὸ διαφόρους ἐμπόρους τῶν ναρκωτικῶν καὶ τοῦ θανάτου!

Οἱ ἀνάγκες σήμερα εἶναι πολλές, γιὰ τὶς σπουδὲς τῶν παιδιῶν, τὴν εὕρεση ἐργασίας, τὴν φροντίδα τους, τὴν ἐξασφάλιση τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὴν ζωή. Δυστυχῶς, σὲ αὐτὰ εὐθυνόμαστε καὶ ἐμεῖς ποὺ αὐξάνουμε τὶς ἀνάγκες μας ἀπὸ μία κοινωνικὴ ἀνταγωνιστικότητα καὶ ζήλεια. Δὲν ἔχουμε μάθει νὰ ζοῦμε μὲ ἀσκητικότητα, ποὺ εἶναι περίληψη ὅλου τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, δὲν ζοῦμε μὲ ὀλιγάρκεια. Ὅταν, ὅμως, αὐξάνουμε τὶς ἀνάγκες μας, χωρὶς νὰ ἔχουμε τὸ ἀπαραίτητο εἰσόδημα, τότε προσθέτουμε πόνο καὶ ὀδύνη στὸν ἑαυτό μας.

Γιὰ ὅλα αὐτὰ προσευχόμαστε στὸν Θεὸ μέσα στὴν θεία Λειτουργία. Ζητοῦμε τὴν Χάρη Του, τὴν βοήθειά Του καὶ τὴν προστασία Του. Βεβαίως, μόνον ἡ προσευχὴ δὲν λύει ὅλα τὰ ζητήματα, γιατί ὁ Θεὸς δὲν καταργεῖ τὴν ἐλεύθερη θέλησή μας. Ἔτσι, πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ θέλουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν πόνο, καὶ αὐτὸ τὸ δείχνουμε μὲ τὰ ἔργα μας καὶ τὴν προσπάθειά μας. Δηλαδή, πρέπει νὰ μειώσουμε ἐκεῖνα ποὺ μᾶς προκαλοῦν πόνο, θλίψη, ὀργή, κινδύνους καὶ διάφορες ἀνάγκες. Πρέπει νὰ βροῦμε τὴν μέθοδο τῆς ἀσκήσεως καὶ κυρίως νὰ ἀποκτήσουμε ἕναν καλὸ Πνευματικὸ Πατέρα, ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς διδάξη αὐτὴν τὴν μέθοδο θεραπείας.

Μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις παρακαλοῦμε στὴν συνέχεια τὸν Θεό: «Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς ὁ Θεός, τὴ σὴ Χάριτι», δηλαδὴ Θεέ, βοήθησε, σῶσε, ἐλέησε καὶ διαφύλαξέ μας μὲ τὴν Χάρη Σου. Κάθε ρῆμα ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἔχει τὴν ἰδιαίτερη σημασία. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπαλλάσσει τὴν ψυχή μας καὶ ὅλη τὴν ὕπαρξή μας ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴν θλίψη, ἂν ὅμως καὶ ἐμεῖς συνεργήσουμε σὲ αὐτό.

+ Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ