Ἀφιέρωμα στὸν π. Ἰωάννη Σ. Ρωμανίδη: Ἀρχ. Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, Ἔκφραση συγκίνησης καί ἐμπιστοσύνης

Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν &Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Αρχιερείς, Ἐλλογιμώτατοι κ. Καθηγηταί, Ἀγαπητοί ἀδελφοί, Πατέρες,

Προλαμβάνω νὰ πάρω τὸν λόγο. Θὰ ἤθελα νὰ μιλήσω στὸ τέλος γιὰ νὰ ἀκούσω τὶς ὡραῖες εἰσηγήσεις καὶ τὴν ἐμβάθυνση στὰ θέματα αὐτὰ τοῦ πατρὸς Ἰωάννου Ρωμανίδου, μάλιστα ἐπεξεργασμένα ἀπὸ πολὺ δυνατὰ χέρια καὶ δυνατὸ μυαλό, ἀλλὰ λόγοι ὑπηρεσιακοὶ μὲ ὑποχρεώνουν ὀχτὼ παρὰ τέταρτο νὰ φύγω ἀπὸ τὸν χῶρο αὐτὸ γιὰ νὰ βρεθῶ σὲ ἄλλον χῶρο.

Πράγματι νιώθω πολὺ συγκινημένος ἀπόψε καὶ θὰ’ θελα νὰ ὑπογραμμίσω γιὰ ποιούς λόγους. Ὅπως εἶπε ἡ Γερόντισσα Σιλουανή, μπροστὰ ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια ὁ Θεὸς ἔφερε τὴν εὐλογία τὴν ἰδιαίτερη νὰ συναντηθοῦμε μετὰ τὴν γνωριμία καὶ τὴν συνεργασία μὲ τὸν τότε Ἱεροκήρυκά μας, Πνευματικό μας καὶ τώρα Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἰερόθεο, νὰ γνωρισθοῦμε καὶ ἡ Ἀδελφότης νὰ ἐγκατασταθῇ σὲ ἕνα ἐρειπωμένο, γκρεμισμένο μοναστῆρι στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀκραιφνίου. Ἡ ἀγάπη τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ Πνευματικοῦ των Πατρός, ἡ ἐργατικότητα τῶν μοναχῶν, ἡ συστηματικὴ ἐμμονή τους στὰ καθήκοντα τὰ μοναχικὰ καὶ πνευματικὰ συνετέλεσε ὥστε νὰ δημιουργηθῇ ἕνας δυνατὸς δεσμὸς πνευματικὸς καὶ συνεργασίας ἐπὶ πολλὰ χρόνια. Αὐτὴ ἡ πορεία τοῦ μοναστηριοῦ συνεχίζεται καὶ τώρα κάτω ἀπὸ τὴν σκιά, τὴν καθοδήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου, διαδόχου μου Μητροπολίτου, τοῦ κ. Γεωργίου, καὶ πάντοτε ὑπὸ τὸ βλέμμα καὶ τὴν καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ Πατρός, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου.

Ὁ δεύτερος λόγος ποῦ μὲ κάνει νὰ εἶμαι συγκινημένος εἶναι αὐτὴ ἡ χαρὰ καὶ ἱκανοποίηση ποῦ νιώθω κάθε φορά, ὅταν βλέπω ἕνα ἔργο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ἱεροθέου μὲ πάντοτε τὸ ἐρώτημά μου: "Πότε τὰ προλαβαίνει ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα; Πότε προλαβαίνει νὰ εἶναι πανταχοῦ παρὼν σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις, νὰ δίνη λόγο σὲ κάθε θέμα, νὰ ἀνταποκρίνεται σὲ δημοσιεύματα καὶ νὰ μᾶς προλαμβάνη ὅλους σὲ ἐκπλήξεις, ὅπως αὐτὸ τὸ βιβλίο;".

Ὁ τρίτος λόγος εἶναι ὅτι εἶχα γνωρίσει κι ἐγὼ τὴν προσωπικότητα τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδου, εἴχαμε κάνει πάρα πολλὲς συζητήσεις, ἂν καὶ τὰ θέματα τοῦ δικοῦ του ἐνδιαφέροντος ἀπὸ τοῦ δικοῦ μου ἐνδιαφέροντος ἦταν διαφορετικά, ἀλλὰ εὕρισκε κανεὶς πάρα πολλὰ σημεῖα στὰ ὁποῖα μποροῦσε νὰ συζητάη ἐπὶ πολλὲς ὧρες.

Ἐπίσης εἶμαι πολὺ χαρούμενος, δὲν ξέρω ἂν προλάβω νὰ ἀκούσω ὅλους τοὺς εἰσηγητάς, ἀλλὰ εἶναι ἐκλεκτοὶ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς διακονίας τῆς θεολογικῆς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, καὶ ὅλα αὐτὰ σὲ μιὰ ἐποχὴ δύσκολη, σὲ μιὰ ἐποχὴ συγχύσεως, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ὅλοι μας προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε τὰ σταθερὰ σημεῖα πάνω στὰ ὁποῖα θὰ πατήσουμε γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξεπεράσουμε τὶς δυσκολίες.

Πιστεύω πὼς, ὅταν ἔχουμε τέτοιους καθοδηγητάς, εἴτε καθηγητὲς στὸ Πανεπιστήμιο μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα εἴτε σεβαστοὺς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας εἴτε μελετητὲς αὐτῶν τῶν ἔργων καὶ παρουσιαστές, νομίζω αὐτὰ εἶναι ἰδιαίτερα τὰ ἀντισώματα σὲ αὐτὴν τὴν ἐποχὴ ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς πολλὲς ἀσθένειες καὶ νὰ βροῦμε τὸν δρόμο ποὺ μᾶς χρειάζεται.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε πάρα πολὺ Σεβασμιώτατε, Ἅγιε Ναυπάκτου, καὶ εὐχόμαστε μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας ὁ Θεὸς νὰ σᾶς δίνη πολλὴ δύναμη, ὑπομονές –ὄχι ὑπομονή– δύναμη, ὥστε τὸ ἔργο σας τὸ καρποφόρο νὰ εἶναι γιὰ μᾶς μιὰ αἰσιοδοξία, μιὰ ἐλπίδα σὲ ἕναν δύσκολο δρόμο.

Εὐχαριστῶ.