Γραπτά Κηρύγματα: Ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν

Κυριακὴ 31 Ἰουλίου

Ἕνα ἀπὸ τὰ αἰτήματα τῶν «πληρωτικῶν» ποῦ ἑρμηνεύουμε στὰ κυριακάτικα κηρύγματα τοῦ Καλοκαιριοῦ αὐτοῦ ἀναφερόταν καὶ στὸ νὰ εἶναι ἡ ἡμέρα μας, τελεία, ἁγία, εἰρηνικὴ καὶ ἀναμάρτητη. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῇ ἀπὸ τοὺς φίλους τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν δική Του Χάρη καὶ τὴν δική τους συνέργεια. Ὅμως, αὐτὸ δὲν γίνεται ἀπὸ ὅλους μας, γι’ αὐτὸ δοκιμάζουμε συνήθως τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς ἀποτυχίας, τῆς ἀστοχίας. Ἀποτυγχάνουμε στὸ νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὴν ἀγάπη Τοῦ καί, βέβαια, τότε ἡ θλίψη μας εἶναι μεγάλη, ὁ πόνος εἶναι βαθύς.

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ προσευχηθοῦμε στὸν Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρήση: «Συγγνώμην καὶ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα», δηλαδὴ νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο συγχώρηση καὶ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τῶν παραπτωμάτων μας.

Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ στέρηση τοῦ Φωτός Του. Καὶ ὅποιος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, περιπίπτει στὸ σκοτάδι. Φῶς εἶναι ἡ ἁγία ζωή, σκοτάδι εἶναι ἡ ἁμαρτία. Βρισκόμενος ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας εἶναι δοῦλος, δὲν μπορεῖ νὰ δῆ, νὰ ἀκούση, νὰ ἀναπνεύση, εἶναι ὑποδουλωμένος στὸν διάβολο, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Ἐπίσκοπος Κρήτης γράφει στὸν Μεγάλο Κανόνα του: Ἆρον ἀπ' ἐμοῦ τὸν κλοιὸν τὸν βαρὺν τὸν τῆς ἁμαρτίας». Ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος καὶ φυλακισμένος. Ἔτσι πρέπει νὰ ἑρμηνευθῇ ἡ «ἄφεσις τῶν ἁμαρτιῶν». Ἡ ἀπώλεια τοῦ Φωτὸς δημιουργεῖ φρικτὲς καταστάσεις, στερεῖ τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, ὁπότε πρέπει νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὸ πνευματικὸ σκοτάδι.

Ἔπειτα, τὰ «πλημμελήματα» εἶναι ἁμαρτήματα ὄχι ἀπὸ νομικῆς, ἀλλὰ ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς. Δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα ἁμάρτημα ποῦ γίνεται ἐκ συναρπαγῇς, δηλαδὴ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη πολὺ καλὰ ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ γιὰ ἁμαρτήματα ποῦ γίνονται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ μὲ συνείδηση τοῦ τί κάνουμε, ἀφοῦ πολλὲς φορὲς τὸ σχεδιάζουμε μὲ τὴν ἐλευθερία μας. Ξέρουμε ἀπὸ τὴν νηπτικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι, ὅταν ἕνα ἁμάρτημα ἐπαναλαμβάνεται πολλὲς φορές, τότε γίνεται πάθος, δηλαδὴ ἀρρωσταίνει μιὰ δύναμη τῆς ψυχῆς, ὅπως ἡ ἐπιθυμία, ὁ θυμός, καὶ ἔτσι ὁ ἄνθρωπος δεσμεύεται καὶ ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἁμαρτωλὴ πράξη.

Γιὰ ὅλα αὐτὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ συγχώρηση καὶ ἄφεση. Τὶς δύο αὐτὲς λέξεις «συγχώρηση» καὶ «ἄφεση» πρέπει νὰ τὶς ἐξετάσουμε ἀπὸ πλευρᾶς ἰατρικῆς καὶ ὄχι συναισθηματικῆς καὶ δικαστικῆς. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι δικαστὴς ποῦ ἐπιβάλλει τιμωρίες καὶ ἐπιζητεῖ ἐξιλέωση, ἀλλὰ εἶναι Πατέρας ποῦ ἀγαπᾶ καὶ θέλει τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀγαπητοῦ παιδιοῦ Του. Εἶναι ἰατρὸς ποῦ θεραπεύει τὸν τραυματισμένο ἄνθρωπο. Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ δείχνει τί εἶναι ἡ συγχώρηση καὶ ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, δηλαδὴ εἶναι σχέση καὶ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου στὴν Ἐκκλησία, ὅπου αἰσθάνεται τὴν στοργικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, συμμετέχει στὸ πραγματικὸ πανηγύρι καὶ τρώγει τὸν Ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία τὰ ἔχει τοποθετήσει ὅλα σωστά. Προσεύχεται γιὰ μᾶς στὸν Θεὸ νὰ ζοῦμε χριστιανικά, ἀλλά, ὅταν δὲν τὸ κατορθώνουμε, προσεύχεται γιὰ τὴν μετάνοιά μας. Χαιρόμαστε ποῦ εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δοξάζουμε τὸν Θεὸ ποῦ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Ὁ Μητροπολιτης

Ὁ Ναυπακτου καὶ Ἁγιου Βλασιου ΙΕΡΟΘΕΟΣ