Ἡ ἐπιτυχία τῆς Ἐκκλησίας

Συνηθίζεται νὰ θεωρῆται ἡ ἐπιτυχία τῆς Ἐκκλησίας στὴν σχέση της μὲ τὴν κοινωνία καὶ τὸ περιβάλλον. Εἶναι καὶ αὐτὴ μιὰ πλευρὰ τοῦ ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας... Ἡ ἐπιτυχία, ὅμως, τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται στὸ κατὰ πόσον ἁγιάζει τὸν ἄνθρωπο. «Τὸ βασικὸ κριτήριο, ἂν πάη καλὰ ἢ δὲν πάη καλὰ ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἡ ἐπιτυχία. Ἂν σὲ ἕναν αἰῶνα ἔχουμε χιλιάδες θεούμενους, τότε ἡ Ἐκκλησία πάει καλά. Ἂν ἔχουμε ὀλιγοστεύση, τότε κάτι δὲν πάει καλά. Ἔτσι πρέπει νὰ κρίνη κανεὶς τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ ἐποχὲς ποῦ ἔχουμε πάρα πολλοὺς θεραπευμένους, δηλαδὴ φωτισμένους, ἡ Ἐκκλησία πάει καλά.

Ἂν εἴμαστε κάτω ἀπὸ διωγμό, δὲν εἶναι τὸ κριτήριο, ἂν ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολη. Κριτήριο εἶναι πόσοι φθάνουν στὸν φωτισμὸ καὶ στὴν θέωση, ἄσχετα μὲ τὴν κατάσταση τοῦ ἔθνους. Στὸν νεοελληνισμὸ ἔχουμε μάθει νὰ κρίνουμε τὴν ἐπιτυχία τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία τοῦ Κράτους. Ὁπότε, ταυτίζεται ἡ ἐπιτυχία τοῦ Κράτους μὲ τὴν ἐπιτυχία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ ἀπόψεως πατερικῆς, μπορεῖ τὸ Κράτος νὰ ἔχη ἀπόλυτη ἐπιτυχία καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ ἔχη ἀπόλυτη ἀποτυχία. Δὲν μποροῦμε νὰ κρίνουμε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη ἀπὸ τὸ πῶς πάει ἡ ἐθνικὴ Οἰκονομία. Οἱ Νεοέλληνες ὅμως ἔχουν ταυτίσει τὶς τύχες τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν τύχη τοῦ κράτους. Προσπαθοῦν νὰ ἐξηγήσουν τὴν καταστροφὴ τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καὶ νὰ ρίξουν τὶς εὐθύνες στὴν Ἐκκλησία».

«...Ἡ πραγματικὴ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα στὴν καρδιὰ τῶν πιστῶν καὶ τὸ ὅτι οἱ πιστοὶ περνᾶνε ἀπὸ τὸ ἕνα στάδιο τῆς τελειότητος σὲ ἕνα ἄλλο στάδιο τῆς τελειότητος. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ ἁγιολόγιον, τὸ ἑορτολόγιον, ὅταν ἑορτάζουμε τὴν μνήμη τῶν ἁγίων, διότι κάθε ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας συνιστᾶ τὸν θρίαμβο τῆς πίστεως ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ διαβόλου κλπ.

Ἔτσι, ἡ ἐπιτυχία τῆς Ἐκκλησίας δὲν ταυτίζεται μὲ τὴν ἐπιτυχία τοῦ Κράτους, ἀλλὰ ἔχει ἄλλους προσδιορισμοὺς γιὰ νὰ καθορίζη τὴν ἐπιτυχία της. Ἑπομένως, ὅταν κάνουμε λόγο γιὰ ἐπιτυχία τῆς Ἐκκλησίας, ἐννοοῦμε νὰ ὑπάρχουν νηπτικοὶ καὶ ἡσυχαστὲς Πατέρες ποῦ θεραπεύουν τοὺς Χριστιανούς.

ἀπὸ τὸ βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ