Γραπτά Κηρύγματα: Διαρκὴς Προσευχή

Κυριακὴ 3 Ἰουλίου

Τοὺς καλοκαιρινοὺς μῆνες τῆς προηγούμενης χρονιᾶς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, στὰ κυριακάτικα Κηρύγματα, ἀναλύσαμε τὰ «εἰρηνικὰ» τῆς θείας Λειτουργίας, ποῦ ἀκούγονται καὶ σὲ ἄλλες ἀκολουθίες. Δηλαδή, ἀναφερθήκαμε στὶς δεήσεις τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Θεὸ ποῦ ἀπευθύνουμε στὴν ἀρχὴ τῆς θείας Λειτουργίας. Καὶ αὐτὸ εἶναι σημαντικό, γιατί πρέπει νὰ συμμετέχουμε καὶ λογικὰ στὰ ὅσα λέγονται καὶ γίνονται κατὰ τὴν θεία Λειτουργία. Βεβαίως, οἱ λέξεις τῆς προσευχῆς δὲν εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολες καὶ ἀκατάληπτες, ἀφοῦ πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς χρησιμοποιοῦνται καὶ σήμερα στὴν ἐπικοινωνία μεταξύ μας, ἀλλὰ ὡστόσο χρειάζονται καὶ μερικὲς ἐπὶ πλέον ἐξηγήσεις.

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι τὸ κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ πνευματικῆς μας ζωῆς ποῦ συνδέεται μὲ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ὀρθόδοξο κήρυγμα. Αὐτὸς εἶναι ὁ πνευματικὸς χῶρος στὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ζοῦμε, νὰ κινούμαστε καὶ ἀπὸ αὐτὸν πρέπει νὰ ἐμπνεόμαστε. Ἄλλωστε, ἡ θεία Λειτουργία εἶναι μιὰ πρόγευση τῆς οὐράνιας θείας Λειτουργίας, στὴν ὁποῖα ζοὺν οἱ ἅγιοι καὶ θὰ γίνεται αἰώνια μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν θὰ ἀναστηθοῦν καὶ τὰ σώματά μας. Ἔτσι, ὅ,τι γίνεται στὴν θεία Λειτουργία πρέπει νὰ εἶναι ἀγαπητὸ σὲ ὅλους μας.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ «εἰρηνικά», ποῦ λέγονται στὴν ἀρχὴ τῆς θείας Λειτουργίας, ἀπευθύνουμε στὸν Θεὸ καὶ τὰ «πληρωτικά». Λέγονται «πληρωτικά», γιατί ἀρχίζουν μὲ τὴν φράση «πληρώσωμεν τὴν δέησιν ἡμῶν τὼ Κυρίω», δηλαδὴ ἅς συμπληρώσουμε τὴν δέησή μας στὸν Χριστό. Αὐτὰ τὰ «πληρωτικὰ» λέγονται δύο φορές. Μιὰ φορὰ μετὰ τὴν Μεγάλη Εἴσοδο, ὅταν, δηλαδή, μεταφέρεται τὸ Ἅγιο Δισκάριο καὶ τὸ Ἅγιο Ποτήριο ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Προσκομιδὴ στὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ ψάλλεται ὁ «Χερουβικὸς Ὕμνος», καὶ δεύτερη φορὰ πρὶν κοινωνήσουμε τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ζωή μας πρέπει νὰ εἶναι μιὰ διαρκὴς δέηση στὸν Θεό, μιὰ προσευχή, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι ὁ δημιουργός μας, ὁ πατέρας μας, ὁ νυμφίος μας, ὁ ἀδελφός μας. Αὐτὸς μᾶς δημιούργησε, μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη, μᾶς ἀναδημιούργησε, μετὰ τὴν πτώση μας, καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς τρέφη, ζωογονῇ, θεραπεύη, σώζη. Αὐτὸς εἶναι ἡ ζωή μας, ἡ ἐλπίδα μας καὶ ἡ παρηγοριά μας. Καὶ αὐτὸ δὲν τὸ λέμε μέσα ἀπὸ τὴν προοπτικὴ τῶν ἄλλων ἀνθρωποκεντρικῶν θρησκευτικῶν συστημάτων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πνευματική μας οἰκογένεια, τὸ πνευματικὸ θεραπευτήριο. Ὁπότε, ὁ Θεὸς εἶναι ὁ μεγάλος Πατέρας μας καὶ ὁ ἄριστος θεραπευτής μας.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ δέησή μας στὸν Θεὸ πρέπει νὰ εἶναι διαρκής, ὅπως τὸ λέμε στὴν λατρεία μας: «ἔτι καὶ ἔτι ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», καὶ ὅπως τὸ ἀκοῦμε στὰ «πληρωτικά»: «πληρώσωμεν τὴν δέησιν ἡμῶν τὼ Κυρίω». Καὶ πρέπει νὰ προσευχόμαστε γιατί ἔχουμε πολλὰ προβλήματα στὴν ζωή μας καὶ δὲν μποροῦμε μόνοι μας νὰ τὰ ἐπιλύσουμε. Ἀκόμη, πρέπει νὰ εἶναι διαρκὴς ἡ προσευχή μας, γιατί ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι πολὺ μεγάλος, νὰ ὁμοιάσουμε μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ ἡ βιολογική μας ζωὴ εἶναι πολὺ μικρὴ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε σὲ αὐτὸν τὸν μεγάλο σκοπό.

Δὲν μποροῦμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, νὰ ζήσουμε χωρὶς Θεό, δὲν μποροῦμε νὰ ἀναπαυθοῦμε χωρὶς τὴν Ἐκκλησία, δὲν μποροῦμε νὰ ἀναπνεύσουμε ἔξω ἀπὸ τὴν θεία Εὐχαριστία. Γι’ αὐτό, ἅς ἀγαπήσουμε ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ καὶ ἅς χαροῦμε ὅλες τὶς ὀμορφιὲς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Μητροπολιτης

Ὁ Ναυπακτου καὶ Ἁγιου Βλασιου  ΙΕΡΟΘΕΟΣ