Γραπτά Κηρύγματα: Ἡ καθημερινή μας ζωή

Κυριακὴ 17 Ἰουλίου

Ὁ χρόνος, κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων μας, συνδέεται μὲ τὸ «διάστημα», τὸν χῶρο, ἀφοῦ ὁ Θεὸς δημιούργησε μαζὶ μὲ τὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο. Ὁ χρόνος εἶναι ἡ κίνηση ποῦ ὑπάρχει σὲ ὅλα τὰ ὄντα. Ἀλλὰ ἐμεῖς καταλαβαίνουμε τὸν χρόνο μὲ τὴν ἀνατολὴ καὶ τὴν δύση τοῦ ἡλίου, μὲ τὴν περιφορά-κίνηση τῆς γῆς γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της, ἀπὸ τὴν ὁποῖα κίνηση δημιουργεῖται ἡ ἡμέρα, οἱ ἑβδομάδες, οἱ μῆνες, ὁ χρόνος καὶ τὰ ἔτη.

Πάντως, ὅλοι μας ἔχουμε τὴν αἴσθηση τῆς ἀρχῆς καὶ τοῦ τέλους κάθε ἡμέρας, ποῦ τὴν προσδιορίζουμε μὲ τὴν ἀνατολὴ καὶ τὴν δύση τοῦ ἡλίου. Γιὰ τὴν ἡμέρα αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ προσευχηθοῦμε στὸν Θεό. Ὁ Ἱερεὺς δέεται: «Τὴν ἡμέραν πᾶσαν, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα», δηλαδὴ νὰ παρακαλέσουμε τὸν Κύριο καὶ Θεό, ὥστε ὅλη ἡ ἡμέρα μας νὰ εἶναι τελεία, ἁγία, εἰρηνικὴ καὶ ἀναμάρτητη. Αὐτὴ εἶναι μιὰ σημαντικὴ προσευχή, γιατί σὲ κάθε ἡμέρα καὶ ὥρα μπορεῖ νὰ ὑπάρξουν πολλοὶ πειρασμοί, νὰ ἔλθουν δυσκολίες, νὰ δημιουργηθοῦν προβλήματα. Βεβαίως, μὲ τὴν προσευχὴ αὐτὴ δὲν ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴν ἡμέρα, αὐτὴ καθ’ ἑαυτή, ἀλλὰ γιὰ τὸ πῶς ἐμεῖς θὰ περάσουμε τὴν ἡμέρα μας. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τόσο τὰ προβλήματα ποῦ παρουσιάζονται, ὅσο ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὰ ἀντιμετωπίζουμε. Ὅλες οἱ ἡμέρες εἶναι ἴδιες, ἀλλὰ ἐμεῖς διαφοροποιούμαστε, ἀλλάζουμε, ἀφοῦ ἄλλοτε εἴμαστε χαρούμενοι καὶ ἄλλοτε λυπημένοι, ἄλλοτε αἰσθανόμαστε καλὰ καὶ ἄλλοτε ἄσχημα. Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ μᾶς, ἀλλὰ μέσα μας.

Ἅς δοῦμε λίγο πὼς θέλει ἡ Ἐκκλησία νὰ περνᾶμε τὴν ἡμέρα μας, ὡς Χριστιανοὶ καὶ ὡς μέλη της, ὡς παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Κατ’ ἀρχὰς ἡ ἡμέρα μας πρέπει νὰ εἶναι «τελεία». Πῶς, ὅμως, ἐννοεῖται ἡ τελεία ἡμέρα; Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ δοῦμε καὶ μὲ τὴν πνευματικὴ ἔννοια, ὅτι πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε κατὰ τὸ δυνατὸν τέλεια ὡς Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν χρονικὴ ἔννοια, ὅτι πρέπει νὰ φθάσουμε πρὸς τὸ τέλος της καὶ νὰ μὴ συμβῇ κάτι τὸ ἀπροσδόκητο, ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ θάνατος, καὶ φύγουμε αἰφνίδια ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν. Ἐπειδή, ὅμως, ὁ Χριστὸς μᾶς εἶπε νὰ γινόμαστε συνεχῶς τέλειοι, «ἔσεσθε οὔν ὑμεῖς τέλειοι, ὦσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοὶς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Μάτθ. ε', 48), ἡ τελειότητα δείχνει ὅτι πρέπει συνέχεια νὰ βελτιωνόμαστε ὡς Χριστιανοὶ καὶ νὰ ὁλοκληρωνόμαστε πνευματικά.

Ἔπειτα, προσευχόμαστε ἡ ἡμέρα μας νὰ εἶναι «ἁγία», νὰ ζοῦμε διαρκῶς μὲ τὸν Χριστὸ ποῦ εἶναι ἅγιος. Ὡς Χριστιανοὶ ἔχουμε πρότυπο τὸν Χριστό, ἀφοῦ Αὐτὸς εἶναι τὸ πρότυπο τῆς δημιουργίας μας καὶ Αὐτὸς μᾶς ἀναγέννησε μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του, τὸν Σταυρό, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψή Του, ὅπως ἐπίσης καὶ μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ τηροῦμε συνεχῶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ. Ἀκόμη ἡ ἡμέρα μας πρέπει νὰ εἶναι «εἰρηνική». Πρόκειται γιὰ τὴν ἐξωτερική, ἀλλὰ πρὸ παντὸς γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη, τὴν ἐλευθερία μας ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν λογισμῶν. Ἡ εἰρήνη εἶναι ἕνα μεγάλο ἀγαθὸ ὅταν μάλιστα ζοῦμε σὲ διαρκῆ ταραχή, σὲ πόλεμο, σὲ ποικίλες ἀκαταστασίες. Ἐπὶ πλέον προσευχόμαστε στὸν Θεὸ νὰ δώση ὥστε ἡ ἡμέρα μας νὰ εἶναι «ἀναμάρτητη», νὰ μὴ διαπράξουμε ἁμαρτήματα ποῦ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Θεό. Πρόκειται γιὰ ἁμαρτήματα ποῦ γίνονται μὲ τὶς ἐπιθυμίες, τὶς πράξεις.

Τὸ ἐρώτημα ὅμως ποῦ τίθεται εἶναι ἐὰν εἶναι δυνατὸν νὰ ζήσουμε τὴν ἡμέρα μας, σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποῦ παρακαλᾶμε. Ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία, διὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἔθεσε αὐτὴν τὴν προσευχή, σημαίνει ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ πραγματοποιηθῇ αὐτὴ ἡ δέηση. Δὲν προσεύχεται ἡ Ἐκκλησία γιὰ ἀκατόρθωτα πράγματα. Ἀπαιτεῖται, ὅμως, ἡ βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ δική μας ἀνταπόκριση, γιατί τίποτε δὲν γίνεται μόνον ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ μόνον ἀπὸ μᾶς. Καὶ ὅταν δὲν τὸ κατορθώσουμε, τότε μετανοοῦμε καὶ ζητᾶμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Μητροπολιτης

Ὁ Ναυπακτου καὶ Ἁγιου Βλασιου ΙΕΡΟΘΕΟΣ