Γραπτά Κηρύγματα: Χριστιανά τέλη

Κυριακὴ 21 Αὐγούστου

Οἱ δεήσεις ποῦ ἀπευθύνουμε στὸν Θεὸ κατὰ τὴν θεία Λειτουργία καὶ στὰ λεγόμενα «πληρωτικὰ» ἀναφέρονται σὲ πράξεις τοῦ παρελθόντος γιὰ τὶς ὁποῖες ζητᾶμε μετάνοια, σὲ πράξεις τοῦ παρόντος γιὰ τὶς ὁποῖες ζητᾶμε βοήθεια, καὶ σὲ πράξεις τοῦ ὑπολοίπου χρόνου τῆς ζωῆς μας γιὰ τὶς ὁποῖες ζητᾶμε τὴν θεϊκὴ προστασία. Στὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας ἀναφέρεται καὶ ἡ τελευταία δέηση στὸν Κύριο, τὸν Θεό μας.

Παρακαλᾶμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς δώση χριστιανὰ τέλη. Ξέρουμε ὅτι κάποτε θὰ ἔλθη τὸ τέλος τῆς βιολογικῆς μας ζωῆς καὶ ἐνδιαφερόμαστε καὶ γι’ αὐτό. Καὶ τὸ κάνουμε αὐτὸ γιατί γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν πεῖρα μας ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε τελείως χριστιανικὰ τοὐλάχιστον μποροῦμε, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ πεθάνουμε χριστιανικά. Γι’ αὐτὸ παρακαλᾶμε: «Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικὰ καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα». Δηλαδή, ἅς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ εἶναι τὰ τέλη τῆς ζωῆς μας χριστιανικά, χωρὶς πόνους καὶ ντροπή, εἰρηνικὰ καὶ νὰ δώσουμε καλὴ ἀπολογία στὸ φοβερὸ βῆμα Του, κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία.

Κάποιος ξένος ἐπιστήμονας μοῦ εἶπε ὅτι βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος, γιατί ἤθελε νὰ πεθάνη χριστιανικά. Διάβαζε στοὺς βίους τῶν ἁγίων ἀσκητῶν καὶ ἔβλεπε ὅτι πέθαναν εἰρηνικὰ καὶ μὲ προσευχὴ καὶ αὐτὸ τὸν ἐντυπωσίαζε. Κάποιος ἄλλος μοῦ εἶπε ὅτι ἔγινε Ὀρθόδοξος γιατί αἰσθανόταν ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ παίζη μὲ τὴν αἰωνιότητα, ποῦ εἶναι ἕνα σοβαρὸ γεγονός.

Εἶναι σημαντικὸ νὰ εἶναι χριστιανικὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ εἶναι ἐκκλησιαστικά. Εἶναι σημαντικὸ γιὰ τὸν Χριστιανό, ὅταν ἔλθη ἐκείνη ἡ ὥρα ποῦ θὰ φύγη ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν, νὰ ἀνήκη στὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ νὰ μὴν ἔχη ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ αὐτήν, νὰ ἔχη κοινωνήσει τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἔχη λάβει τὶς εὐχὲς τῶν πνευματικῶν του Πατέρων καὶ τὶς προσευχὲς τῶν ἀδελφῶν του, νὰ ζὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε στὴν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ποῦ τὸ σῶμα τῆς Παναγίας περιβάλλεται ἀπὸ τὸν Χριστό, τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς Ἱεράρχας, τοὺς Ἀγγέλους, δηλαδὴ ὅλη τὴν Ἐκκλησία.

Ζητᾶμε, ὅμως, ἀπὸ τὸν Θεὸ εἰδικὰ αἰτήματα γιὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας. Δηλαδή, θέλουμε τὰ τέλη μας νὰ εἶναι «ἀνώδυνα», δηλαδὴ χωρὶς πόνους. Πόσοι ἄνθρωποι πεθαίνουν μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους, ποῦ μπορεῖ μὲν νὰ τοὺς ἐξαγνίζουν, ἀλλὰ καὶ μπορεῖ νὰ τοὺς κάνουν νὰ χάσουν τὴν ὑπομονή τους καὶ μερικὲς φορὲς καὶ τὴν πίστη τους. Ἐπίσης, ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὰ τέλη μας νὰ εἶναι «ἀνεπαίσχυντα», δηλαδὴ χωρὶς ντροπή. Εἶναι πράγματι φοβερὸ νὰ πεθαίνη κανεὶς τὴν ὥρα ποῦ διασκεδάζει, ποῦ ἁμαρτάνει, ποῦ ζὴ χωρὶς μετάνοια. Ἐπίσης, ζητᾶμε νὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸν «εἰρηνικά». Πόσοι δὲν σκοτώνονται στοὺς πολέμους, ἀλλὰ καὶ σὲ διαμάχη μὲ τοὺς ἀδελφούς τους!

Πέρα ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτήν, δηλαδὴ τὰ χριστιανὰ τέλη, ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἀξιώση νὰ ἔχουμε καλὴ ἀπολογία στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι πορεία στὸ μηδέν, ὁ ἄνθρωπος δὲν ὁδηγεῖται στὴν ἀνυπαρξία, ἀλλὰ εἶναι πορεία στὸν Θεὸ ποῦ τὸν δημιούργησε. Ἔπειτα, ἔχουμε λάβει πολλὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι χάρισμα, ὁπότε εἴμαστε ὑπόλογοι στὸν Θεὸ γιὰ ὅ,τι ἔχουμε πράξει. Ἐδῶ στὴν ζωὴ μποροῦμε εὔκολα νὰ ξεγελάσουμε τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν θὰ γίνη μὲ τὸν Χριστὸ στὴν Δευτέρα Παρουσία, ποῦ γνωρίζει τὰ πάντα καὶ τὰ ἐσωτερικὰ μυστικὰ τῆς καρδιᾶς μας.

Οἱ δεήσεις τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν βαθύτατο νόημα καὶ μακάρι νὰ τὶς προσέχουμε, ὥστε νὰ προσαρμόζουμε τὴν ζωή μας στὸ πνεῦμα τῶν δεήσεων καὶ τῶν προσευχῶν. Τότε θὰ ἀλλάξουν πολλὰ στὴν ζωή μας.

Ὁ Μητροπολιτης

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ