Ἡ Ἐκκλησία στὴν ἐποχή μας

Διακατέχομαι ἀπὸ μιὰ αἰσιοδοξία ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος, ἀκριβῶς ἐπειδὴ θὰ δεχθῇ πολλὲς προκλήσεις, ἐξωτερικὲς καὶ ἐσωτερικές, θὰ ἀποβάλη τὴν ἐκκοσμίκευση, οὐσιαστικὰ οἱ ἐκκοσμικευμένοι Χριστιανοὶ θὰ ἀποδεσμευθοῦν ἀπ' αὐτή. Περισσότερο θὰ ζῆ τὴν ἀποφατικότητα. Δηλαδή, ἀντὶ νὰ στηρίζεται πάνω σὲ ἐξωτερικὰ στηρίγματα, θὰ ζῆ μέσα σὲ σιωπή, πτωχεία καὶ ἀφάνεια τὸ μυστήριο τῆς κραυγῆς τοῦ Θεοῦ. Μερικὲς κοινότητες τοῦ ἐξωτερικοῦ μᾶς δείχνουν περίπου πὼς θὰ εἶναι οἱ Ἐνορίες καὶ στὸν δικό μας χῶρο. Βέβαια, αὐτὴ ἡ ἀλλοτρίωση τῶν περισσοτέρων μελῶν της καὶ ἡ ἀποξένωσή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία θὰ γίνη σιγά-σιγά, γιατί ὑπάρχουν ἀκόμη πολλὰ στηρίγματα καὶ βαθειὰ πολιτιστικὴ παράδοση. Ἀλλὰ τελικὰ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες περισσότερο θὰ ζήσουν τὴν ἐξάρτηση ἀπὸ τὸν Θεό, παρὰ ἀπὸ ἀνθρώπινες ἐξουσίες καὶ ἐξαρτήσεις. Τότε ἴσως θὰ βροῦν τὸν ἀληθινὸ τους ἑαυτό.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ ἐπιδιώκη τὴν ἀπομόνωση, τὸ νὰ κλείνεται σὲ μερικὲς μικρὲς ὁμάδες καὶ κοινότητες. Κάτι τέτοιο θὰ συνιστοῦσε μιὰ εὐσεβιστικὴ νοοτροπία, τὴν ὁποία ποτὲ δὲν εἶχε ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀποβλέπη πάντα στὴν μεταμόρφωση τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου, καὶ θὰ ἐπιδιώκη τὴν ἀλλαγὴ καὶ ἐκκλησιοποίηση τοῦ κόσμου. Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔγινε γιὰ νὰ ἐξυπηρετῆ ἁπλῶς τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὁ κόσμος δημιουργήθηκε γιὰ νὰ γίνη Ἐκκλησία.

Ἡ προετοιμασία μας γιὰ τὶς νέες καταρρεύσεις καὶ ἀπογοητεύσεις, γιὰ τὰ νέα κοινωνικὰ δεδομένα πρέπει νὰ γίνη μέσα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, ὅπως διατηρεῖται μέχρι σήμερα ζωντανή, δηλαδὴ νὰ ζοῦμε τὸν πυρῆνα τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνη μὲ ψυχραιμία καὶ σοβαρότητα. Ἄλλωστε, αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι ἐκεῖνος τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ προσφέρουμε στὸν δυτικὸ ἄνθρωπο, ἀφ' ἑνὸς μὲν γιατί αὐτὸν ἀναζητᾶ, ἀφ' ἑτέρου δὲ γιατί αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς θὰ διαφυλάξη καὶ μᾶς γιὰ νὰ μὴν ἀλλοτριωθοῦμε.

(Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Γέννημα καὶ θρέμμα Ρωμηοί).