Tό Ἅγιον Ὄρος

Οἱ ἀληθινοί ἁγιορεῖτες ὑπερβαίνουν ὅλην τήν κοσμική νοοτροπία καί τήν συμβατική ἠθική. Μερικοί ἀπό μᾶς μποροῦμε νά ἐντοπίζουμε διάφορα σκάνδαλα, ἀκόμη καί ἐκεῖ, ἀλλά τό μεγαλύτερο σκάνδαλο εἶναι ὅτι ἐκεῖ βιώνεται μιά ζωή πού εἶναι ὑπέρβαση τοῦ θανάτου, μιά ζωή πού κινεῖται πέρα ἀπό τόν ὀρθολογισμό καί τήν αἰσθησιοκρατία. Ὅποιος κινεῖται αἰσθητῶς στό δυνατό ἁγιορείτικο φῶς τσουρουφλίζεται, ἀκόμη καί ὁ ἔξυπνος πολιτικός.

Τελικά τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι μιά πολιτεία ἀνθρώπινη καί οὐράνια, τοπική καί οἰκουμενική, ὅπου συμπλέκεται ἡ ἱστορία μέ τό παρόν, ὁ πολιτισμός μέ τήν ὑπέρβασή του, ἡ ἐξουσία μέ τήν ἐλευθερία, ἀλλά κυρίως καί προπαντός εἶναι ἕνας τόπος μυστηρίου καί σιωπῆς, λόγου καί ψαλμωδίας. Γι’ αὐτό καί χρειάζεται κανείς πολύν καιρό γιά νά τό γνωρίση, ὄχι μόνον μέ τήν ὅραση καί τήν ἀκοή, ἀλλά μέ τό μυστήριο τῆς μυστικῆς ἐπαφῆς, μέ τό ἄγγιγμα τῆς καρδιᾶς.

Αὐτό, ὅμως, προϋποθέτει διαρκῆ ἔμπονη ὁδοιπορία μέσα ἀπό τά πανέμορφα μονοπάτια, ξεκινώντας ἀπό τίς Καρυές, περνώντας ἀπό τά Κοινόβια Μοναστήρια, σταματώντας ἀναπαυτικά στίς Σκῆτες καί πετώντας στήν ἔρημο ὡς ἀετός, ἀλλά καί ἀναβαίνοντας κοπιωδῶς στήν κορυφή τοῦ Ἄθωνα, ὅπου τῆς Μεταμόρφωσης ὁ Ναός, γιά νά δῆ τό πέλαγος τῆς ἀγάπης καί τούς καρπούς τῆς ἔμπνευσης, τίς φλόγες τῆς προσευχῆς.

Ὅσο κανείς εἶναι λαβωμένος καί πονεμένος καί βαδίζει μέ κουράγιο εὐχετικά, τόσο θά αἰσθάνεται τό λεπτό ἄρωμα τῶν λειψάνων μακαρίων ἐρημικῶν πτηνῶν καί τῆς Δεσποτικῆς καί Θεομητορικῆς προστασίας, ὁπότε θά θεραπεύεται καρδιακά καί ὑπαρξιακά. Διαφορετικά τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπως καί ὅλα τά μεγάλα πράγματα πού ξεπερνοῦν τά ἀνθρώπινα, θά εἶναι σκάνδαλο καί μωρία.

(Ναυπάκτου Ἱεροθέου, "National Geographic" 2009)