«Ἀνάμνηση ἀναζητήσεων»

Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1994 ἔστειλα (στό π. Θεόκλητο Διονυσιάτη) διάφορα βιβλία μου, μεταξύ τῶν ὁποίων καί «Τό πρόσωπο στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση». Στήν ἐπιστολή μου αὐτή ἐξεδήλωνα τόν σεβασμό μου πρός τό πρόσωπό του. Μεταξύ τῶν ἄλλων ἔγραφα:

«Ἀσφαλῶς γνωρίζετε ὅτι Σᾶς σέβομαι πάρα πολύ, γιατί ἔχετε, ἐκτός τῶν πολλῶν γνώσεων, καί μεγάλη θεολογική καί μοναχική εὐαισθησία. Εἶσθε ἀπό τούς πρώτους ἁγιορείτας μοναχούς πού γνώρισα στή ζωή μου, ὅταν ὡς δευτεροετής φοιτητής τό 1966 ἐπισκέφθηκα γιά πρώτη φορά τό Ἅγιον Ὄρος καί διατηρῶ ἔντονα στή μνήμη μου τήν εἰκόνα Σας, ὡς ὕπαρξη ἑνός παραδοσιακοῦ μοναχοῦ, ἱκανοῦ θεολόγου, ἀλλά καί εὐαισθήτου ἀνθρώπου. Ὀφείλω νά ὁμολογήσω ὅτι μέ ἔχετε ἐπηρεάσει σέ πολλά πράγματα. Ἡ προσφορά Σας εἶναι ἀνεκτίμητη καί Σᾶς ὀφείλω πολλά.

Μέ νοσταλγία ἀναπολῶ τά χρόνια ἐκεῖνα, τίς συζητήσεις πού κάναμε, ἀφοῦ Σᾶς θεωρούσαμε καί Σᾶς θεωροῦμε, ὡς διδάσκαλο τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ἀλλά καί ὡς τόν τύπο τοῦ πραγματικοῦ ἀθωνίτου μοναχοῦ πού συναντούσαμε στά Μοναστήρια.

… Ἐσεῖς μοῦ μάθατε ὅτι τό κριτήριο τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους εἶναι ὁ σωστός μοναχισμός. Μερικοί ἐδῶ μοῦ λένε ὅτι στά βιβλία μου ἀντί νά θεολογῶ, ἀσχολοῦμαι μέ τήν μοναχική ζωή. Τούς ἀπαντῶ ὅτι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ προσπαθῶ νά θεολογῶ, ὁπότε ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ «καλογερική» εἶναι ἡ ἀληθινή θεολογία.

Παρακαλῶ νά εὔχεσθε γιά μένα γιατί οἱ κίνδυνοι εἶναι πολλοί. Πάντως ἐπιθυμῶ νά παραμένω στήν Ἐκκλησία, νά εἶμαι τέκνο της, καί νά μέ ἀξιώση ὁ Θεός νά κοιμηθῶ ἐν μέσῳ τῶν Πατέρων καί μέ τίς εὐλογίες τους νά φύγω ἀπό τόν κόσμο αὐτό.

…. Γιά μᾶς τούς παλαιούς προσκυνητάς τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀποτελεῖτε ζωντανή ἱστορία, σύμβολο, ἀνάμνηση τῶν ἐφηβικῶν ἀναζητήσεων ἀλλά καί τῶν ἐκπλήξεων» (7-10-1994).

(Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Ἐνιαύσιον 2007)