Στὴν Ἔδεσσα τοῦ Καλλινίκου

Πολλές φορές, ἰδίως τήν ἄνοιξη καί τό φθινόπωρο, κάναμε περιπάτους στήν ὀργιάζουσα φύση τῆς Ἐδέσσης. Τό χαιρόταν πολύ. Κατεβαίναμε ἀπό τόν Ψηλό Βράχο μέ τά πόδια στόν Λόγγο τῆς Ἐδέσσης. Περπατούσαμε στό στενό δρομάκι καί κουβεντιάζαμε. Πολλές φορές σταματοῦσε καί προσευχόταν. Κάναμε ἐπίσκεψη στήν Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος καί συνεχίζαμε τήν πεζοπορία μέχρι τό ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ. …Καθόμασταν ἐκεῖ πολλή ὥρα καί συζητούσαμε διάφορα θέματα. Στήν συνέχεια, πάλι μέ τά πόδια ἀνεβαίναμε τό δρόμο πλάϊ στόν ἀγωγό τῆς ΔΕΗ καί φθάναμε στόν κῆπο τῶν Καταρρακτῶν καί ἀπό ἐκεῖ στήν Μητρόπολη. Ἦταν πραγματικά ἀξέχαστες στιγμές προσωπικῆς ἐπικοινωνίας, ἁπλότητας καί ἄνεσης. …

Ὅταν τίς ἀπογευματινές ὧρες μέ ζητοῦσαν διάφορα πνευματικά μου παιδιά καί ἐκεῖνος ἄνοιγε τήν πόρτα, ἐρχόταν μόνος του στό δωμάτιό μου καί μέ φώναζε. Στήν συνέχεια τούς ἔλεγε μερικούς λόγους καί μᾶς ἄφηνε ἥσυχους νά κουβεντιάζουμε….

Χαιρόταν ὑπερβολικά πού πήγαινα στό Ἅγιον Ὄρος. Ὅταν ἐπέστρεφα μέ περίμενε μέ μεγάλη χαρά. Μέ ὑποδεχόταν χαρούμενος. Δέν θά ξεχάσω ποτέ αὐτήν τήν ὑποδοχή. Ἐξεδήλωνε τήν χαρά του. Ἔλεγε διαρκῶς ἐκείνη τήν ἡμέρα στούς ἀνθρώπους τοῦ Γραφείου καί τοῦ σπιτιοῦ: «Θά ἔλθη ὁ πάτερ». Καί ὅταν ἐρχόμουν, μετά τήν ὑποδοχή, πού τήν νοσταλγῶ, μέ ρωτοῦσε νά μάθη τί μοῦ εἶπαν οἱ Γεροντάδες, τί συμβουλές μοῦ ἔδωσαν. Ὄχι γιά νά ἐλέγξη τίς συμβουλές, ἀλλά κυρίως γιά νά ἀποκτήση ὁ ἴδιος πείρα. Ἔτσι, ὅταν ἔφευγα μακρυά ἀπό τόν Γέροντά μου, ζοῦσα μέ τήν νοσταλγία τῆς ἐπιστροφῆς….

(Ναυπάκτου Ἱεροθέου: «Κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας»)