«Ὁμολογιακή» διγλωσσία

Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου

Μέχρι τόν 19ο αἰώνα στά Συνοδικά καί Ἐκκλησιολογικά κείμενα πού ἐκδίδονταν ἐπισήμως ἀπό τήν Ἐκκλησία ὑπῆρχε κατά βάση μιά σαφής ἐκκλησιολογική συνέχεια, ὅπως φαίνεται στό κείμενο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848.

Παρά ταῦτα ἀπό τόν 20όν αἰώνα ἄρχισε μία διγλωσσία καί ἀσάφεια στά ἐκκλησιολογικά ζητήματα. Αὐτό φαίνεται ἄν διαβάση κανείς τά ἐπίσημα κείμενα πού ἐκδίδονται καί ἐκφωνοῦνται σέ διάφορες περιπτώσεις. Αὐτή ἡ διγλωσσία καί ἡ ἀσάφεια φαίνεται στά θέματα: τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ποιά εἶναι τά μέλη της, τί εἶναι αἵρεση, πῶς ἀποδέχεται ἡ Ἐκκλησία τούς αἱρετικούς ὅταν ἐπιστρέφουν σέ αὐτήν κ.ἀ.

.....

Παρατηρεῖ κανείς ὅτι σήμερα διατυπώνονται λόγοι ἀνάλογα μέ τά ἀκροατήρια, ἐν τῷ μεταξύ ὅμως οἱ ἀντορθόδοξες προσπάθειες γιά «ἕνωση» παρά τίς θεολογικές διαφορές προχωροῦν ἐντατικά. Ἡ θεία Εὐχαριστία θεωρεῖται χῶρος «μυστηριακῆς φιλοξενίας» καί τῶν ἑτεροδόξων, ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖται ὅτι «ἔχει πόρτες, ἀλλά ὄχι τοίχους», καί ἡ «ἕνωση» θά γίνη μέ τήν διατήρηση τῶν «χαρακτηριστικῶν» κάθε θεολογίας.

Αὐτή εἶναι ἡ νοοτροπία πού ἐπικρατεῖ σήμερα στόν διορθόδοξο καί διαχριστιανικό κόσμο καί θά ἦταν ὀδυνηρό ἄν μιά τέτοια νοοτροπία ὑποστηριχθῆ ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καί Μέγαλης Συνόδου.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὑποστηρίζω, ὅπως τό κάνουν καί ἄλλοι Ἐπίσκοποι, Κληρικοί, μοναχοί καί θεολόγοι, ὅτι τά κείμενα πού θά ὑπογραφοῦν ἀπό τήν μέλλουσα νά συγκληθῆ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο πρέπει νά εἶναι καθαρά, ἀπό θεολογικῆς πλευρᾶς, ὁμολογιακά, συντονισμένα στήν δυσχιλιετῆ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί νά μήν ἀνατρέπουν τήν θεολογία Μεγάλων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀλλά καί τίς ἀποφάσεις τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς. Μία διγλωσσία θά ἐξυπηρετήση τραγικά τήν «ὁμολογιακή» διγλωσσία καί σύγχυση τοῦ κειμένου πού εἴδαμε προηγουμένως. Καί αὐτό θά εἶναι ὀδυνηρό.

Ἰούνιος 2016