«Ἀεί Χριστούγεννα ἐστί»

Δέν πρέπει νά κλεινόμαστε ἁπλῶς στήν ἱστορία, τόν χρόνο καί νά μή προχωροῦμε στό αἰώνιο ἤ νά μή βιώνουμε τήν ὑπέρβαση τοῦ χρόνου καί τῆς ἱστορίας. Ἡ ὅλη ἐκκλησιαστική παράδοση κάνει λόγο γιά τό ὅτι αἰώνια ζωή δέν εἶναι μιά ζωή πού ἀρχίζει ἀπό τό τέλος τῆς ἱστορίας. Ἡ ὀρθόδοξη ἀντίληψη περί χρόνου δέν εἶναι οὔτε γραμμική, οὔτε κυκλική, ἀλλά σταυρική.

Αὐτό σημαίνει ὅτι στήν ζωή τῶν ἁγίων κάθε ἱστορική στιγμή τέμνεται ἀπό τό αἰώνιο, καθώς ἐπίσης, οἱ ἅγιοι ὁδηγοῦνται πρός τόν μέλλοντα αἰώνα, τόν ὁποῖον ἀπολαμβάνουν ἀπό τώρα. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι συγχρόνως καί βίωση ἀπό τώρα τῶν ἐσχάτων, ἀλλά καί ἐσχατολογική προσδοκία. Ἔτσι, τό πρόβλημα δέν εἶναι πῶς θά γιορτάζουμε χρονικές στιγμές, ἀλλά πῶς θά ὑπερβοῦμε τόν χρόνο, καί βασικά τόν θάνατο, πού εἶναι ἕνα ὑπαρξιακό γεγονός μεγάλης σημασίας.

Ἀκόμη, στήν ὀρθόδοξη παράδοση ἑορτάζουμε τίς Δεσποτικές ἑορτές, ἤτοι τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, τήν Βάπτιση, τήν Μεταμόρφωση, τήν Σταύρωση, τήν Ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψη, τήν Πεντηκοστή, ἑνιαίως, ὡς θεολογία τῶν γεγονότων. Σέ κάθε θεία Λειτουργία ἑορτάζουμε ὅλα τά Δεσποτικά γεγονότα, καί ποτέ ξεχωριστά. Καί κοινωνοῦμε ὁλοκλήρου τοῦ Χριστοῦ, πού προσέλαβε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν θέωσε. «Ἀεί Χριστούγεννα ἐστί» καί «ἀεί Πάσχα ἐστί». Ἡ διάσπαση τῶν Δεσποτικῶν γεγονότων καί ἡ διάσπαση τοῦ Χριστοῦ συνιστᾶ μιά ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως….

Κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, ὁ Χριστός συλλαμβάνεται μέσα μας διά τῆς πίστεως, σαρκοῦται διά τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, σταυροῦται διά τῶν κόπων τῆς πρακτικῆς φιλοσοφίας, ἀνίσταται στήν δόξα τῶν πνευματικῶν θεωρημάτων, καί ἀναλαμβάνεται μέ τήν μυστική θεολογία. Ἑορταστικές ἐκδηλώσεις χωρίς αὐτήν τήν ὑπαρξιακή μέθεξη τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν εἶναι κοσμικές, εἰδωλολατρικές γιορτές.

(Ναυπάκτου Ἱεροθέου: «Πραγμάτων ἔλεγχος»)