Κυριακή 21 Ἰουλίου. «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως κήρυγμα»
ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Κάθε Κυριακή εἶναι ἕνα ἑβδομαδιαῖο Πάσχα, γιατί ἑορτάζουμε τό μεγάλο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία δέν θέλει νά ξεχάση αὐτό τό σημαντικό γεγονός γιατί ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη ἐλπίδα γιά μᾶς.
Στό ἀναστάσιμο Ἀπολυτίκιο τοῦ τετάρτου ἤχου πού ψάλαμε σήμερα ὑμνεῖται ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γράφεται:
«Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως κήρυγμα, ἐκ τοῦ Ἀγγέλου μαθοῦσαι αἱ τοῦ Κυρίου μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν ἀπόφασιν ἀπορρίψασαι, τοῖς Ἀποστόλοις καυχώμεναι ἔλεγον∙ Ἐσκύλευται ὁ θάνατος, ἠγέρθη Χριστός ὁ Θεός, δωρούμενος τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος».
Ἡ μετάφραση τοῦ Ἀπολυτικίου εἶναι ἡ ἀκόλουθη:
«Οἱ μαθήτριες τοῦ Κυρίου, ὅταν ἔμαθαν ἀπό τόν Ἄγγελο τό χαρμόσυνο κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως, ἀπέρριψαν τήν προγονική ἀπόφαση, καί μέ καύχηση εἶπαν στούς Ἀποστόλους∙ καταργήθηκε ὁ θάνατος, διότι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί χαρίζει στόν κόσμο τό μέγα ἔλεος».
Ὅταν ἐδῶ γίνεται λόγος γιά τίς μαθήτριες τοῦ Κυρίου, ἐννοοῦνται οἱ Μυροφόροι γυναῖκες, οἱ ὁποῖες κατά ὁμάδες, ὅπως περιγράφεται ἀπό τούς Εὐαγγελιστές, πολύ πρωΐ τῆς Κυριακῆς πῆγαν στό μνημεῖο ὅπου εἶχαν ἐνταφιάσει τόν Χριστό, καί πληροφορήθηκαν ἀπό τόν Ἄγγελο ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός.
Μέχρι τότε ὁ φόβος κυριαρχοῦσε στούς ἀνθρώπους. Ὅταν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἔφαγαν ἀπό τόν ἀπαγορευμένο καρπό, ἔχασαν τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί περιέπεσαν στόν θάνατο καί τόν φόβο τοῦ θανάτου. Ἀπό τότε οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται καί πεθαίνουν• τόν θάνατο τόν βλέπουμε γύρω μας, εἶναι μιά πραγματικότητα πού καμμιά φιλοσοφία καί κοινωνιολογία, καμμιά θρησκεία δέν μπορεῖ νά τόν ἀντιμετωπίση. Μόνον ὁ Χριστός θανάτωσε τόν θάνατο καί ἔδωσε ζωή καί ἐλπίδα στούς ἀνθρώπους.
Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἀκολούθησαν ἀντίστροφη πορεία ἀπό τήν πρόγονή τους, τήν Εὔα. Ἀπέρριψαν τήν προγονική ἀπόφαση, δηλαδή ἀπέρριψαν τήν πρόταση τοῦ διαβόλου, πού ἐκφραζόταν ὡς ἀμφιβολία, καί δέχθηκαν τό χαρμόσυνο μήνυμα ἀπό τόν Ἄγγελο. Ἐκεῖ ὁ διάβολος, ἐδῶ οἱ Ἄγγελοι, ἐκεῖ ἡ ἀποδοχή τῆς πονηρῆς συμβουλῆς, ἐδῶ ἡ ἀποδοχή τῆς χαρᾶς, ἐκεῖ ὁ θάνατος, ἐδῶ ἡ ζωή.
Αὐτό τό χαρμόσυνο γεγονός ἔζησαν πρῶτα οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, ἔπειτα οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, στήν συνέχεια οἱ ἅγιοι διαμέσου τῶν αἰώνων, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ἔζησαν τήν πνευματική ἀνάσταση, νικοῦν τόν διάβολο, ἀπορρίπτουν ὅλες τίς θανατηφόρες προτάσεις του, προχωροῦν στόν θάνατο μέ τήν ἐλπίδα τῆς συναντήσεως μέ τόν Χριστό, μέ τήν Παναγία καί μέ τούς Ἁγίους. Διότι μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι πιστεύουν σέ Αὐτόν, ζοῦν, πορεύονται σέ μιά ἄλλη πολιτεία, σέ μιά ἄλλη συνάντηση, ἡ ὁποία, ἀσφαλῶς, εἶναι ἀνώτερη καί ἀρτιότερη ἀπό αὐτήν τήν πολιτεία πού ζοῦμε, στήν ὁποία ὑπάρχουν τά πάθη, οἱ ἀνταγωνισμοί, οἱ ἀπελπιστικές καταστάσεις.
Ἔτσι, τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό χαρμόσυνο κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως, ὅτι Ἀνέστη Χριστός καί ἀρχίζει μιά νέα ζωή. Αὐτό εἶναι τό πραγματικό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα ὅσα λέγονται κατά τήν ὥρα τοῦ κηρύγματος ἀπό τούς Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς πρέπει νά ἀποβλέπουν σέ αὐτόν τόν σκοπό.
Δέν εἶναι ὑπόθεση τοῦ κηρύγματος ἡ παρουσίαση τῶν γεγονότων τοῦ παρόντος αἰῶνος, δέν μποροῦμε, ἐξ ὀνόματος τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά κάνουμε ἠθικές, πολιτικές καί φιλοσοφικές ἀναλύσεις κατά τήν διάρκεια τοῦ κηρύγματος, ἀλλά πρέπει νά ὁμιλοῦμε γιά τήν νίκη τοῦ Χριστοῦ πάνω στόν θάνατο, γιά τό ὅτι δέν μπορεῖ πιά ὁ θάνατος νά κυριεύση τήν ζωή μας, δέν πρέπει νά ἔχη κυριαρχία πάνω μας ὁ διάβολος μέ τίς πονηρές συμβουλές του. Αὐτό εἶναι κήρυγμα ἐλπίδας ζωῆς ἀκαταλύτου.
Στό Ἀπολυτίκιο αὐτό φαίνεται ὅτι ὁ Ἄγγελος κήρυξε στίς Μυροφόρες γυναῖκες, ἐκεῖνες μετέδωσαν αὐτό τό χαρμόσυνο μήνυμα στούς Ἀποστόλους καί ἐκεῖνοι αὐτό τό μήνυμα τό μετέφεραν σέ ὅλο τόν κόσμο. Καί ἐμεῖς πρέπει νά δίνουμε σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους πού εἶναι γύρω μας αὐτήν τήν ἀναστάσιμη χαρά, ἐλπίδα καί ζωή.
Δέν εἶναι δυνατόν νά ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία, πού εἶναι τό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί, ὅμως, μέ τόν λόγο μας καί τήν ζωή μας νά μεταδίδουμε λύπη, ἀπόγνωση, καταχνιά, μιζέρια, ἀλλά πρέπει νά εἴμαστε πασχαλινές ἀναμμένες λαμπάδες καί νά μεταδίδουμε αὐτό τό ἀναστάσιμο φῶς στούς πεθαμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας.
Θά πρέπει νά κηρύσσουμε αὐτό πού κήρυσσε ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ στούς ἀνθρώπους πού συναντοῦσε: «Χριστός Ἀνέστη, χαρά μου». Ὁ Χριστός πρέπει νά εἶναι ἡ ἐλπίδα καί ἡ ζωή μας, καί αὐτόν τόν ἀναστημένο Χριστό πρέπει νά κηρύσσουμε στόν ἀπελπισμένο κόσμο πού μᾶς περιβάλλει..
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ
- Προβολές: 3079