Ὅλα τά ἔχω πεῖ στόν Θεό

Καί κάποτε ἦλθε ὁ καιρός ὁ πνευματικός αὐτός ἥλιος νά δύση ἤ μᾶλλον νά ἀνατείλη στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία γνώρισε ἀπό τίς ἐπανειλημμένες φανερώσεις της. Καί κοιμήθηκε ὅπως δίδασκε, προσευχόταν, λειτουργοῦσε.

Ὅταν αἰσθάνθηκε τό τέλος του εἶπε: «Ὅλα τά ἔχω πεῖ στόν Θεό. Τελείωσα ὅ,τι εἶχα νά κάνω. Τώρα πρέπει νά φύγω». Ἔστειλε γράμμα στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, κάτω ἀπό τήν κανονική δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου βρίσκεται ἡ Ἱερά Μονή του, νά ζητήση τήν εὐχή του γιά νά ἀπέλθη «πρός τό ποθούμενο Φῶς τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως». Αὐτό δείχνει καί τό ἐκκλησιαστικό του φρόνημα. Λίγο πρίν κοιμηθῆ εἶπε: «δέν μπορῶ νά περιμένω ἄλλο». Ἔδωσε τίς ὁδηγίες του στά πρόσωπα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἀπηύθυνε τίς τελευταῖες διδασκαλίες του καί τούς χαιρέτισε ὅλους. Σταύρωσε τά χέρια του καί παρέμεινε πάνω στό κρεββάτι, προσευχόμενος καί ἑτοιμαζόμενος γιά τήν συνάντηση μέ τόν ποθούμενο Χριστό.

Ὅταν τόν εἶδα στό φέρετρο κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία, διέκρινα ὅτι εἶχε τήν ἴδια στάση, τήν ἴδια ἔκφραση πού εἶχε, ὅταν προσευχόταν καί κυρίως ὅταν λειτουργοῦσε, ἀκόμη καί ὅταν δίδασκε καί φανέρωνε τά μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό ἔδειχνε τήν ἑνοποίηση πού ἔγινε στήν ζωή του μεταξύ θεωρίας καί πράξεως, ἐρήμου καί κοινωνίας, θείας λειτουργίας καί ἱερῆς ἡσυχίας, σιωπῆς καί κοινωνικῆς συμπεριφορᾶς, ζωῆς καί θανάτου. Τά χέρια του εἶχαν τό χρῶμα τοῦ κεχριμπαριοῦ, σάν νά ἔβγαινε φῶς μέσα ἀπό αὐτά καί εὐλογοῦσαν. Ἔτσι, ὡς λειτουργός Ἱερεύς, ἀπό τόν κτιστό Ναό εἰσῆλθε στόν ἄκτιστο Ναό, ἀπό τήν κτιστή Ἐκκλησία στήν ἄκτιστη Ἐκκλησία. Καί ἀπό ἐκεῖ μᾶς εὐλογεῖ, προσεύχεται καί μᾶς περιμένει.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ»