Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ θεόπτης

Εἶχα τήν μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό μερικές φορές νά μιλήσω [μέ τόν παπα-Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη] γιά θέματα πνευματικῆς ζωῆς. Εἶχε διαβάσει μερικά βιβλία μου καί θέλησε νά μοῦ ἀποκαλύψη πολλές ἀθέατες, ἀπό τούς πολλούς, πλευρές τῆς ζωῆς τῶν θεουμένων ἁγίων, γιά νά τά γράψω πρός ὠφέλειαν τῶν ἀδελφῶν. Μέ νοσταλγία θυμᾶμαι μιά ἀνεπανάληπτη ἡμέρα πού ὁ παπα-Ἐφραίμ ἄνοιξε τήν καρδιά του καί μοῦ ἔλεγε γιά τά μυστήρια τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μοῦ ἔλεγε γιά τήν σημασία καί τά ἀποτελέσματα τῶν δακρύων τῆς μετανοίας, πῶς καθαρίζεται ὅλο τό λογιστικό ἀπό τά δάκρυα, γιά τό ὅτι τά δάκρυα δέν ἔχουν σχέση μέ τήν θεωρία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος βλέπη τό ἄκτιστο Φῶς, τότε σταματοῦν τά δάκρυα, γιά τήν ἐμπειρία πού εἶχε τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, ὅταν εἶδε τρία Φῶτα, τά ὁποῖα Φῶτα πλημμύρισαν ὅλο τόν χῶρο τοῦ κελλιοῦ του καί τόν ἀγκάλιασαν , γιά τήν στάση τοῦ σώματός κατά τήν διάρκεια τῆς θεωρίας καί τόσα ἄλλα.

Ἐνθυμοῦμαι ὅτι ἔμεινα ἄλαλος ἀκούγοντας αὐτές τίς ἐμπειρίες τοῦ θείου Φωτός. Καί ἦταν πέρα γιά πέρα ἀληθινές, δηλαδή δέν εἶχαν ἴχνος φαντασίας καί ἀρρωστημένων συναισθηματικῶν καταστάσεων, γιατί ἦταν ἀποτέλεσμα μακροχρόνιου ἀγώνα καθάρσεως, ἀφοῦ ὁ παπα-Ἐφραίμ ζοῦσε μέσα στήν ἀφάνεια καί τήν σιωπή, ἀποφεύγοντας τήν ἐπίδειξη, ἀκόμη καί τήν ἐπικοινωνία μέ πολλούς ἀνθρώπους, καί κυρίως εἶχε τό χάρισμα τῆς μεγάλης ἀγάπης, μιᾶς ἀγάπης πού δέν γνώριζε ὅρους καί ὅρια.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός