Τό Πάσχα Χάριτος καί μέλλοντος αἰῶνος

Τό Πάσχα τῆς θείας Χάριτος εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς ὁποίας γίνεται διάβαση «ἐκ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θά πῆ: «Ὤ Πάσχα τό μέγα καί ἱερόν καί παντός τοῦ κόσμου καθάρσιον». Χωρίς τήν μέθεξη τοῦ Χριστοῦ καί τήν κοινωνία μαζί Του ὑπάρχει νέκρωση καί δουλεία. Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Σιναΐτη, «ὁ μή ὁρῶν καί ἀκούων καί αἰσθανόμενος πνευματικῶς νεκρός ἐστιν». Ἑπομένως, τό Πάσχα εἶναι ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καθαρή καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής θά πῆ πολύ χαρακτηριστικά: «Πάσχα ἡ ἐπί τόν ἀνθρώπινον νοῦν ἔλευσις τοῦ Λόγου». Πραγματικά, ὁ ἄνθρωπος ὅταν λαμβάνη τόν Χριστό, ζῆ πνευματικά καί ὁ Χριστός γίνεται ἡ ζωή του, ἡ ψυχή τῆς ψυχῆς του. «Ψυχή τις δευτέρα τοῖς ἀνθρώποις ἡ ἀνάστασις».

Τό Πάσχα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος εἶναι «τελεώτερον καί καθαρώτερον». Ὁ Χριστός, ὅταν τελοῦσε τό Πάσχα λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, καί μάλιστα ὅταν τέλεσε τόν Μυστικό Δεῖπνο, εἶπε: «Οὐ μή πίω ἀπ’ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτό πίνω μεθ’ ὑμῶν καινόν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός μου». Σαφῶς ἐδῶ γίνεται λόγος γιά τό Πάσχα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Τό Πάσχα τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι πρόγευση, ἀλλά καί παραπέμπει στό Πάσχα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Τότε οἱ ἅγιοι θά ἔχουν μεγαλύτερη κοινωνία μέ τόν Χριστό, ἀφοῦ ὁ Λόγος θά ἀποκαλύψη καί θά διδάξη «ἅ νῦν μετρίως παρέδειξε».

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Οἱ Δεσποτικές ἑορτές