Τό ὕδωρ καί ἡ ζῶσα πηγή

Εἶναι πολύ ἐνδεικτικό τό γεγονός ὅτι ὁ ἄσαρκος Λόγος, πού ξεδιψοῦσε [τούς Ἰσραηλίτες] στήν ἔρημο, καί χάρη τοῦ ὁποίου, ὡς εὐχαριστία, ἔκαναν οἱ Ἰουδαῖοι τήν συμβολική αὐτή πράξη, [τῆς Σκηνοπηγίας] ἔρχεται στό ἱερό, τώρα σεσαρκωμένος, καί διακηρύσσει ὅτι Αὐτός εἶναι τό ὕδωρ πού ἱκανοποιεῖ τήν πνευματική δίψα τοῦ ἀνθρώπου. Καί, ὅμως, συναντᾶ τήν ἀντίδραση ἀπό τά παιδιά «τῶν σεσωσμένων».

Τά τροπάρια τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Μεσοπεντηκοστῆς ἀναφέρονται μέ τά πιό ζωηρά λόγια στό γεγονός αὐτό καί τήν ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ. Στό ἀπολυτίκιο ψάλλουμε: «Μεσούσης τῆς ἑορτῆς, διψῶσαν μου τήν ψυχήν, εὐσεβείας πότισον νάματα• ὅτι πᾶσι Σωτήρ ἐβόησας• ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι». Καί σέ ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικότατο τροπάριο παρουσιάζεται ὁ ἱερός ὑμνογράφος νά συνέχεται ἀπό τρομερή καί ἀφόρητη δίψα καί ζητᾶ ὕδωρ ἀπό τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος κρατᾶ τόν κρατήρα τῶν δωρεῶν: «Ὁ τόν κρατῆρα ἔχων τῶν ἀκενώτων δωρεῶν, δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν• ὅτι συνέχομαι δίψῃ, εὔσπλαχνε μόνε οἰκτίρμον».

Ὁ Χριστός, ὅμως, δέν διακηρύσσει μόνον ὅτι Αὐτός εἶναι τό ὕδωρ καί ἡ ζῶσα πηγή, ἀλλά συγχρόνως τονίζει ὅτι σέ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος πιστεύει σέ Αὐτόν «ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος». Ὅπως ἐπεξηγεῖ ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, ἐδῶ γίνεται λόγος γιά τήν δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού θά δώση ὁ Χριστός σέ αὐτούς πού θά Τόν πιστεύσουν. Ἑπομένως, τό ὕδωρ εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί γενικά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τόν Πατέρα δι’ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἐκεῖνος πού θά τήν λάβη θά καταστῆ θεολόγος, ἀφοῦ θά θεολογῆ μέ ὅλη τήν ὕπαρξή του.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Οἱ Δεσποτικές ἑορτές